به گزارش خبرگزاری «حوزه»، در سال های اخیر به همان میزان که بنابر توجیهاتی به تدریج از تعداد سریال های کمدی و به قول معروف نودشبی کاسته شده، از آن سو ملودرام های خانوادگی البته با تم غمگین افزایش یافته و البته برخی از آن ها با چاشنی تاریخ همچون سریال "بانوی عمارت" موفق به جذب مخاطب انبوه رسانه ملی آن هم در شرایط سخت کنونی شده اند که رقبای بسیاری برای تلویزیون در این مسیر وجود دارد.
نکته جالب در خصوص این سریال آن بود که بدون حضور بازیگران چهره و به قول سینمایی ها، "گیشه پسند" توانست محبوب مردم و خانواده ها در ماه های پایانی سال گذشته شود.
توجه به این مسئله از آن رو حایز اهمیت است که برخی معتقدند بدون وجود چهره ها و به تعبیری "سلبریتی ها" و البته صرف هزینه های آن چنانی نمی توان فیلم یا سریال جذاب و پرمخاطب ساخت و حال آن که عزیزالله حمیدنژاد، کارگردان سریال یاد شده در عمل نشان داد که با بازیگران کمتر شناخته شده و حتی کار اولی و نیز با هزینه ی یک سریال آپارتمانی می توان این کار را انجام داد
البته طبعاً مهم آن است که سریال دارای قصه و خط داستانی جذاب باشد و عوامل ساخت نیز به نحو مطلوبی وظیفه خود را انجام دهند و گرنه نتیجه، چیزی جز شکست در ارزیابی کیفی و ایضاً ماموریت مهم جذب مخاطب نخواهد بود.
از سویی چنانچه نیم نگاهی به جریان تولید سریال در آمریکا و غرب هم بیندازیم متوجه می شویم که در سال های اخیر مینی سریال های محبوبی چون سریال "بادیگارد" ساخته شبکه بی بی سی آن هم در شش قسمت و با یک بودجه معقول توانسته اند نظر مخاطبان عام و خاص را به خود جلب کنند و این تجربه جهانی یعنی آن که گاه، نیاز چندانی به ساخت سریال های طولانی مدت با هزینه های بسیار بالا نیست چه آن که یک مینی سریال جذاب هم می تواند در بازه زمانی مناسب پخش ، میلیون ها نفر را پای گیرنده ها بنشاند.
در حال حاضر که حجم انبوه سریال های آمریکایی، کره ای و ترکیه ای و انتشار گسترده آن ها در فضای مجازی به رقیبی جدی برای سریال های صدا و سیما تبدیل شده و متاسفانه بسیاری از آن ها تناسبی با فرهنگ و اعتقادات دینی و ملی ما هم ندارند، می بایست دست اندرکاران رسانه ملی با حمایت از فیلمسازان و سریال سازان خوش فکر و خلاق به خصوص نسل جوان پرانگیزه و کاربلد، در این باره گام های اساسی تری بردارند که خوشبختانه در سال گذشته برخی نشانه ها در این راستا مشهود و اُمیدوارکننده بوده است.
از سوی دیگر این که عده ای می گویند تلویزیون در مقایسه با آثار توزیع شده در شبکه نمایش خانگی و همچنین سریال های اینترنتی مخاطب ندارد، جز در برخی استثنائات، حرف چندان درست و قابل اعتنایی نیست کما این که هر گاه سریال خوبی تولید و روانه آنتن تلویزیون شده، نقض این ادعا به سادگی به اثبات رسیده است.
البته ناگفته پیداست که محدودیت های مالی در سال های اخیر به سریال سازان و مدیران رسانه ملی فشار آورده اما با همین بضاعت موجود نیز می توان کارهایی ساخت که هم نظر مخاطب انبوه را به خود جلب کند و هم این که رضایت نسبی منتقدان و صاحب نظران را به همراه داشته باشد.
به هر حال در جنگ تمام عیار اقتصادی، رسانه ای و سیاسی ما با نظام سلطه ما و در راس آن ها ایالات متحده آمریکا، باید از ابزارهای هنری و رسانه ای همچون سریال و فیلم نهایت استفاده را داشت و به خصوص برنامه ای هدفمند و بلندمدت در راستای تبیین و ترویج سبک زندگی ایرانی – اسلامی ریخت که متاسفانه این مقوله گاه مورد کم لطفی قرار گرفته و می گیرد و البتّه این مساله در سینما به نسبت تلویزیون حادتر و بغرنج تر است.
سید محمد مهدی موسوی
