خبرگزاری «حوزه» روایت زیر را از کتاب کافی منتشر می‌کند.

عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ:

لَمَّا حَضَرَ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ ع الْوَفَاةُ ضَمَّنِي إِلَى صَدْرِهِ ثُمَّ قَالَ يَا بُنَيَّ أُوصِيكَ بِمَا أَوْصَانِي بِهِ أَبِي ع حِينَ حَضَرَتْهُ الْوَفَاةُ وَ بِمَا ذَكَرَ أَنَّ أَبَاهُ أَوْصَاهُ بِهِ قَالَ يَا بُنَيَّ إِيَّاكَ وَ ظُلْمَ مَنْ لَا يَجِدُ عَلَيْكَ نَاصِراً إِلَّا اللَّهَ.

امام باقر (ع) فرمود:

هنگامی که لحظه وفات علی بن حسین(ع) فرا رسید، مرا به سینه اش چسباند و گفت: فرزندم وصیتی به تو دارم که پدرم نیز هنگام وفات مرا به آن سفارش کرد و گفت: فرزندم از ظلم به کسی که در برابر تو یاوری جز خدا ندارد بپرهیز.

کافی، ج2،ص331