جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳ |۱۸ رمضان ۱۴۴۵ | Mar 29, 2024
کد خبر: 491629
۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۸ - ۰۴:۰۰
کودک

حوزه/ خانواده ای که شایسته و پاکدامن نباشد و محیط آن آلوده به گناه باشد، زمینه خوبی برای تربیت و پرورش فرزندان در آن خانه وجود ندارد و کودکان چنین خانواده هایی از ارزشهای اخلاقی و صفات انسانی بهره چندانی نخواهند داشت و به انحرافات و بزهکاری ها تن خواهند داد.

به گزارش خبرگزاری «حوزه»، تربیت فرزند از مهمترین دغدغه های خانواده های ایرانی است که در شماره های گوناگون، بخش های مختلفی از راه های تربیت صحیح را تقدیم حضور مخاطبان گرامی خواهیم کرد.

 

- عوامل رشد کودک

رشد و ترقّی کودک نیازمند عواملی است تا در پرتو به کارگیری آنها، شخصیت عقلی و روانی وی همسو با پرورش جسمی اش رشد یابد.

 

قبل از پرداختن به عوامل رشد کودک، توجّه به این نکته لازم است که در بین این عوامل، خانواده از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است و نقش خانواده در رشد کودک بگونه ای است که می تواند سایر عوامل را تحت الشّعاع قرار دهد.

رسول خدا صلی الله علیه و آله با توجّه به حسّاسیت این نقش می فرماید:

«کلُّ مَوْلُودٍ یولَدُ عَلَی الْفِطْرَةِ حَتَّی یکونَ ابَواهُ یهَوِّدانِهِ وَ ینَصِّرانِهِ»[1]

هر طفلی براساس فطرت (توحیدی) متولّد می شود، مگر اینکه پدر و مادر، او را یهودی یا نصرانی بار آورند.

 

امیر مؤمنان علی علیه السلام می فرماید:

«حُسْنُ الْاخْلاقِ بُرْهانُ کرَمِ الْاعْراقِ»[2] سجایای اخلاقی، دلیل پاکی وراثت و فضیلت ریشه خانوادگی است.

 

با توجّه به اهمیت نقش خانواده در تربیت فرزند و نیز حسّاسیت دوران کودکی و تأثیر پذیری کودک در این دوران، والدین موظّفند قبل از ورود کودک در صحنه اجتماع به رشد و تربیت صحیح وی همّت گمارد و لحظه ای از وظایف خطیر خود نسبت به این مهمّ غفلت نورزند.

 

امیرمؤمنان علیه السلام خطاب به فرزندش اهمیت دوران کودکی و ضرورت تربیت کودک در این دوران را گوشزد کرده، می فرماید:

«وَ إِنَّما قَلْبُ الْحَدثِ کالْارْضِ الْخالِیةِ، ما الْقِی فیها مِنْ شَیی ءٍ قَبِلَتْهُ، فَبادَرْتُک بِالْادَبِ قَبْلَ انْ یقْسُوِ قَلْبُک، وَ یشْتَغِلَ لُبُّک»[3]

دل نوجوان همچون زمین خالی است (که در آن تخم نپاشیده باشند)؛ هر تخم که در آن افشانده شود، می پذیرد. پیش از آنکه دلت سخت و ذهنت به دیگر مطالب مشغول شود، پرورشت را آغاز کردم.

 

و همین نتیجه تعلیم و تربیت بموقع و حساب شده آن حضرت بود که تمام استعدادهای نهانی فرزندان بزرگوارش را در طفولیت به فعلیت رساند و آنان رابه عالیترین مدارج انسانیت رسانید و همه را با شهامت، آزادگی، عزّت نفس و شرافت بارآورد و این همه، نتیجه پرورش های اصیل و پرمایه خانواده است؛ چنان که خانواده ای که شایسته و پاکدامن نباشد و محیط آن آلوده به گناه باشد، زمینه خوبی برای تربیت و پرورش فرزندان در آن خانه وجود ندارد و کودکان چنین خانواده هایی از ارزشهای اخلاقی و صفات انسانی بهره چندانی نخواهند داشت و به انحرافات و بزهکاری ها تن خواهند داد.

 

 خشک ابری که بود، ز آب تهی            ناید از وی صفت آب دهی

 

 پی نوشت ها:

[1] - بحارالانوار، ج 3، ص 281

[2] - شرح غررالحكم، ج 3، ص 392

[3] - نهج البلاغه، نامه 31، ص 912

منبع: حوزه نت

 

ارسال نظر

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha