جواد مزدآبادی کارگردان سریال «دنگ و فنگ روزگار» در گفت‌و‌گو با خبرگزاری «حوزه»، اظهار کرد:  پیشنهاد فیلمنامه این سریال را پذیرفتم، زیرا  دیدم در آن موضوعات مطرح شده که کمتر در آثار نمایشی شاهد آن اتفاقات بوده‌ایم. در این کار تمام تلاشم را کردم تا از یک معضل دور بمانم. آنهم گلیشه‌سازی است که در کارهای طنز وجود دارد. در اولین قدم هم سعی کردم تا حد امکان از بازیگران طنز کمتر بهره ببرم. دلیلم نیز این بود وقتی از بازیگری که قبلا تیپ بوده در کارهایی استقاده می‌شود به نوعی نقش مربوطه هم ساختاری تیپیکال به خود می‌گیرد.

وی افزود: موضوع دیگری که باعث شد ساخت این کار را بپذیریم تهیه کننده‌ای (امیر طالبی کاشانی) بود که پشت کار قرار داشت. من سال‌ها در تلویزیون کار کرده‌ام، برای همین می‌دانم تا چه حد حضور یک تهیه‌کننده خوب، می‌تواند اتفاق تاثیر گذار در یک کار باشد. طالبی از آن دست تهیه‌کننده‌هایی است که هر آنچه دارد روی کار می‌گذارد تا گروه با فراغ بال کار خود را انجام دهند، برای همین هم اکثر کارهای اینچنینی با موفقیت رو‌به‌رو می‌شود، همانند اتفاقی که برای این سریال افتاد و در ارزیابی‌های صدا و سیما به عنوان بهترین کار انتخاب شد.

این فیلمساز در پاسخ به این سوال که پیام این سریال چه بوده؟ گفت: این سریال با هدف ترویج سبک زندگی ایرانی – اسلامی تولید شده است. این موضوع در شرایط فعلی بیشتر از هر زمان دیگری احساس می‌شود، چون این روزها به واسطه فراگیر شدن  فضای مجازی، آسیب‌های فراوانی خانواده‌ها را تهدید می‌کند، پس ضروری است با کارهای نمایشی تا حدی آگاه‌سازی انجام شود، هرچند در این مسیر راه و رسم درست تبلیغ کردن هم اتفاقی مهمی است که ما خواستیم از آن دور نشویم.

وی تاکید کرد: متاسفانه در کارهای نمایشی تصور رایج این است برای تبلیغ مفاهیم ارزشی، بهترین مسیر مستقیم‌گویی است، درصورتی‌که بارها ثابت شده این روش جدا از این‌که دست آورد لازم را به همراه ندارد، بلکه ثمرات منفی هم به بار می‌آورد. با توجه به این موضوع تلاش  کردم دایره خانواده را از چند نفر فراتر برده و به اهالی محله تعمیم دهم. برای همین وقتی مشکلی برای یک از اهالی محل پیش می‌آید همه محله با آن همراهی می‌کنند. این اتفاق در سال‌های نه چندان دور در شهرهای ما رایج بود، اما همانگونه که گفتم شرایط روز جامعه ما را از داشته‌های خودمان دور کرده است، برای همین باید به مردم یادآوری کرد که چه چیزهایی داشته‌اند که هم اکنون از آنها دور شده‌اند.

کارگردان فیلم «طاووس‌های بی‌پر» تاکید کرد: صحیح نیست من به عنوان کارگردان درباره نقاط قوت کارم حرف بزنم، اما در «دنگ و فنگ روزگار» سعی شده شخصیت‌پردازی شیرین و دلخواه باشد، برای همین تمامی نقش‌ها از منفی گرفته تا مثبت، شیرین هستند و تماشاگر با آنها ارتباط برقرار می‌کند. درباره چرایی شیرین نشان دادن شخصیت‌های منفی هم، باید نکته‌ای را توضیح دهم. منظور ما توجیه رفتار شخصیت منفی نیست، چون کار بد را همه بد می‌دانند، اما تلاش ما این بوده که شخصیت‌پردازی‌ها یک سویه نباشد تا مخاطب در مقابل آن عکس‌العمل تند نشان دهد.

وی با تاکید بر این‌که آموزهای دینی سریال از بستر زندگی خانواده‌ها بیرون آمده است، گفت: اگر می‌خواستم پیام‌های دینی کارم را در قالب کلمات از زبان بازیگرانم بیان کنم، سریال را به زمین زده بودم، اما وقتی در قالب زندگی روزمره، مضامین مورد نظر پرداخته شد، درک آن‌ها برای تماشاگر قابل لمس‌تر شد. برای مثال، وقتی از خیانت در امانت حرف زده می‌شود، تماشاگر باید با نتایج چنین رفتاری آشنا شود، والا به صرف گفتن این کار بد است، نمی توان امر به معروف کرد.

مزد آبادی با تاکید بر این‌که بهترین راه برای مبارزه با تهاجم فرهنگی غربی، توجه به خانواده است، گفت: اگر مخاطب سریال‌ها یا فیلم‌های آمریکایی باشید متوجه خواهید شد که بیش از هر چیزی آنها به روی خانواده و اهمیت آن تاکید دارند، اما در برخی فیلم‌های اجتماعی ما نه تنها به روی تحکیم خانواده تاکید نمی‌شود، بلکه جدایی را بهترین کار توصیف می‌کنند! همچنین نشان دادن عصبیت‌های بیش از اندازه‌ای که در برخی خانواده‌ها وجود دارد از دیگر آسیب‌های کارهای نمایشی سیماست.

وی در پاسخ به این سوال که آیا موفقیت دنگ و فنگ روزگار وی را مجاب خواهد کرد تا فصل دوم آن را هم بسازد، گفت: پرونده کاری من نشان می‌دهد چندان در پی دنباله سازی نیستم، البته این کار را بد نمی‌دانم، به شرطی که متن کشش لازم را داشته باشد، والا به بهانه این‌که قسمت اول موفق بوده، بخواهیم برای یک فیلم یا سریال دنباله داشته باشیم در حقیقت به قسمت نخست ظلم کرده‌ایم.

این فیلمساز در پایان این گفت‌وگو تاکید کرد: شرایط تولید در تلویزیون بسیار سخت شده است. این امر هم مسئله‌ای نیست که بخواهیم آن را لاپوشانی کنیم. برای همین توصیه من به عنوان یک فیلمساز این است که روی فیلمنامه کارها تمرکز بیشتری شود تا آثاری که با هزینه فراوان جلوی دوربین می‌رود، حداقل از متن خوبی بهره برده باشند.