به گزارش خبرگزاری «حوزه» از تهران، استاد حسین انصاریان، طی سخنانی در مسجد حضرت امیر(ع) پیرامون رسول خدا(ص) و اسوه بودن ایشان پرداخت و گفت: وجود مبارک رسول خدا(ص) سرآمد بندگان خداوند در همه شئون وجودی بود و پروردگار عالم در قرآن مجید، ایمان و اخلاق و عمل او را ستوده است و او را در سوره احزاب به عنوان سرمشق نیکو برای همه انسان‌ها قرار داده است. اگر ایشان را سرمشق اعمال و اخلاق خود قرار دهیم، سه بهره عظیم نصیب ما خواهد شد؛ یکی اینکه با الگو قرار دادن رسول خدا(ص) یک امید مثبت نسبت به خداوند در باطن انسان طلوع می‌کند و انسان با این امید مثبت، نسبت به آینده‌اش با خیال راحت و با آسودگی خاطر زندگی خواهد نمود.

وی در ادامه افزود: وقتی امید به خدا در باطن انسان تجلی کند، یعنی امید به وجود مقدسی که مستجمع جمیع صفات کمال است. با این امید محال است که نسبت به خود و آینده‌اش احساس کمبود کند. چون این امید یک رشته قوی ارتباط با کسی است که هزار وصف او را دعای جوشن کبیر بیان کرده است. لذا این امید سبب می‌شود که خداوند آثار اسماء و صفاتش را به انسان انتقال دهد.

استاد انصاریان تصریح کرد: ثمره دوم برای کسی که پیامبر(ص) را الگو قرار می‌دهد این است که در بدست آوردن آخرتِ آباد، در صف دوم بعد از پیامبر(ص) قرار می‌گیرد. صف اول، پیامبر(ص)، انبیا(ع) و ائمه(ع) هستند و آن کسی که پیامبر را سرمشق قرار می‌دهد، آخرت خوبی، بعد از آخرت پیامبر(ص) پیدا می‌کند. سومین منفعت هم اینکه، خداوند به او کمک می‌کند که در همه زندگی خود تا آخر عمر با توجه قلبی به حضرت حق زندگی کند.

بدون پیامبر(ص) عوالم موجود بی‌ارزش است

وی بیان کرد: خداوند در سوره احزاب می‌فرماید: «لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا». در توجه همیشگی به خداوند این افتاق رخ می‌دهد که اولاً چیزی از خوبی‌‌های انسان فوت نمی‌شود و ثانیاً چیزی از گناهان کبیره و اصرار بر گناهان صغیره نیز گریبان انسان را نمی‌گیرد؛ بنابراین پیامبر(ص) چنین شخصیت با عظمتی دارند که خداوند در مورد ایشان فرمود که اگر بنا بود تو را خلق نکنم، تمام این عوالم وجود را خلق نمی‌کردم؛ یعنی عوالم وجود، سایه‌ای از آفرینش خداست و بدون پیامبر(ص) عوالم وجود بی‌ارزش بود. حال که همه عوالم خانه روح تو است ارزش دارد و اگر تو را نمی‌آفریدم، آن‌ها را نیز خلق نمی‌کردم نه اینکه خلق می‌شد و ارزشی نداشت.

استاد اخلاق حوزه بیان کرد: روز گرفتن، خود سرمشق گرفتن از وجود مقدس پیامبر(ص) است. البته ایشان در بندگی، عجیب بودند که ماه رجب و شعبان را هم روزه می‌گرفتند. با اینکه در این دو ماه، وظیفه نداشتند اما به این دلیل که کسی در عشق به بندگی شدیدتر از او نبود، با اینکه تکلیف روزه شعبان و رجب را نداشت، دو ماه را روزه می‌گرفت و ماه رمضان را نیز تکلیف داشت؛ لذا روزه‌داران باید خوشحال باشند که وجود رسول خدا(ص) را سرمشق قرار داده‌‌اند.

پشیمانی مؤمن سودمند است

استاد انصاریان با اشاره به روایتی از امام رضا(ع) تصریح کرد: امام هشتم(ع) می‌فرمایند که مؤمنان وقتی کار خوبی می‌کنند تبعاً شاد می‌شوند که فرمان خدا(ص) را اجرا کرده‌اند و شاد می‌‌شوند که پیامبر(ص) را در عمل سرمشق خود قرار داده‌اند. البته این مسئله غیر از این است که فرضاً عمل خیری را انجام دهیم، ولی به آن عمل مغرور شویم. خوشحالی، طبع روح مؤمن است که اگر در برابر آن کار خوبی انجام ندهد، رنجیده خاطر می‌شود. وقت انجام کار خیر بگذرد هم پشیمان می‌شود و این پشیمانی هم بسیار خوب است، چون قوه محرکه‌ای در وجود انسان است که اگر کار خیری پیش آمد آن را از دست ندهد، اما یک حسرت بسیار شدید و جانکاه و کشنده هم وجود دارد که ابتدای مرگ ظهور می‌کند و در روز قیامت شدیدتر می‌شود و آن هم پشیمانی مردم بی‌ایمان و بریده از خداوند است؛ بنابراین پشیمانی مردم مؤمن سودمند است، اما پشیمانی بی‌ دین‌ها سودی برای آنها ندارد.

وی در ادامه بیان کرد: رسول خدا(ص) با این عظمتی که دارند و گوشه‌ای از آن بیان شد؛ در جایی نشسته بودند که مردی آمد و عبور کرد. یعنی نایستاد که با پیامبر(ص) حرفی بزند و به طور طبیعی رد شد و این عبور هم از روی بی‌محلی کردن نبود، در واقع کاری داشت و در فکر رسیدن به مقصد خود بود. وقتی که عبور کرد، یاران پیامبر(ص) به ایشان گفتند که این فرد بسیار انسان توانمند و بانشاطی است. در وجود او قوتی دیده‌ می‌شود و چه خوب بود اگر این قوت و نشاط را هزینه خدا می‌کرد که هدر نرود و آخر کار با دست خالی از دنیا نرود. اما پیامبری که حرفش حرف خدا است فرمودند، این مردی که صحبتش را کردید و از توانمندی و قدرت و نشاط و سرحالی او حرف زدید، اگر در حال رفتن به سمت کاری است که با آن به خانواده خود کمک کند و معاش خود را تأمین نماید در راه خدا قدم برمی‌دارد و این مسئله نیز خصلت مؤمن است. مؤمن کسی است که از خانه بیرون آمده تا زحمت بکشد و برای خانواده‌ خود معیشت را فراهم کند که چنین شخصی فی سبیل الله قدم برمی‌دارد. رسول خدا(ص) فرمودند که به این فرد نگویید که دنبال دنیا نرو، او دنبال خدا است.

روزه ملک و مال خداوند است

وی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به پاداش‌هایی که برای روزه‌داران وجود دارد تصریح کرد: خداوند در این زمینه فرمود «الصَّوْمُ لِي وَ أَنَا أجْزَی بِه»، یعنی روزه برای من است و خودم نیز پاداش روزه‌دار را می‌دهم. نکته ظریفی در اینجا وجود دارد و آن اینکه، من با روزه گرفتن خود در راه خدا نمی‌روم، بلکه با روزه گرفتن فقط و فقط برای جلب رضایت او و محبت و رحمت و مغفرت او گام برداشته‌ام. چنانکه فرمود «قَد أقبَلَ إلَیکُم شَهرُ اللّهِ بِالبَرَکَةِ وَالرَّحمَةِ وَالمَغفِرَةِ». بنابراین پاداش روزه انسان فقط به خدا مربوط است نه به دیگران. روزه ملک و مال خداوند است. اما چه کسی باید پاداش این روزه را رقم بزند؟ پاسخ این سؤال در کتابی به نام «ثواب الاعمال و عقاب الاعمال» است که شیخ صدوق(ره) تألیف کرده، آمده است.

 وی بیان کرد: خداوند فرمود پاداش روزه نیز بر عهده خود من است، اما اینکه روزه چه پاداشی دارد را کسی نمی‌داند. من قصد دارم که روزه را با یک عمل مستحبی که در قرآن بیان شده است مقایسه کنم. این عمل مستحبی که خدا در قرآن آورده است طوری است که نزد پروردگار از ارزش خاصی برخوردار است، و الا در قرآن نمی‌آمد چه اینکه بسیاری از مستحبات نیز در قرآن نیست که عبارت از نماز شب است.

استاد انصاریان تصریح کرد: در ماه رمضان، فرصت خوبی برای این عمل مستحب وجود دارد که با توفیق خدا می‌توان، سحر بیدار شد و می‌توان چند دقیقه قبل از سحر این عمل را انجام داد که عبارت از پنج نماز دو رکعتی و یک نماز یک رکعتی است. آن هشت رکعت به جای خود، اما دو رکعت نهم و دهم در قرآن به "شفع" نام‌برده شده و رکعت آخر هم به "وتر" و این دو رکعت نهم و دهم و یک رکعت وتر به قدری نزد خداوند عظمت دارد که به هر دوی آنها قسم یاد کرده است.

محقق حوزه علمیه تصریح کرد: یعنی در قسم‌های خدا که گاهی قسم به خود، پیامبر(ص)، قرآن، ماه و خورشید و... است، این دو را نیز کنار آنها آورد و فرمود «وَ الشَّفع‌ِ وَ الوَترِ»، یعنی سوگند به شفع، یعنی رکعت‌های نهم و دهم این یازده رکعت مستحبی و سوگند به وتر، یعنی همین یک رکعت پایانی. در صریح قرآن فرمود که «فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ»، یعنی احدی در این عالم خلقت خبر ندارد که چه پاداشی برای خواننده این یازده رکعت قرار داده‌ام. این یک عمل مستحبی است، اما عمل واجبی مانند روزه تکلفیش روشن است که فرمود «الصَّوْمُ لِي وَ أَنَا أجْزَی بِه»، یعنی روزه برای من است و پاداش آن نیز برعهده شخص من است و کسی در قیامت نیست که بداند ارزش این روزه چقدر بوده است و فقط خدا می‌داند.

وی بیان کرد: همچنین چند مطلب نیز در مورد افرادی که با خدا و انبیا(ع) رابطه ندارند مطرح می‌کنم. خداوند در چهار آیه قرآن، این گروه را ارزش‌بندی کرده است. در مورد یک عده فرمود که «أُولَئِكَ كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولَئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ»، یعنی مانند چهارپایان و بلکه بدبخت‌تر از آنها هستند، اما قیمت آنها انعام است. در سوره اعراف فرمود «فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِنْ تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَثْ». در مورد یک عده نیز فرمود «كَمَثَلِ الشَّيْطَانِ إِذْ قَالَ لِلْإِنْسَانِ اكْفُرْ»، شیاطینی که در مردم می‌چرخند، برای اینکه مردم را از ایمان به خدا جدا کنند. شیطان نیز همانی است که خداوند در موردش فرمود «فَاخْرُجْ مِنْهَا فَإِنَّكَ رَجِيمٌ» بنابراین هر شیطانی ملعون است و چهارم اینکه می‌گوید اینها عالِم و باسواد هم هستند و می‌دانند که روزگاری خداوند، پیامبر و کتاب هم داشته است اما ارتباطی با خدا و شئون خدا ندارند. در مورد این افراد نیز فرمود «مثَلُ الَّذِينَ حُمِّلُوا التَّوْرَاةَ ثُمَّ لَمْ يَحْمِلُوهَا كَمَثَلِ الْحِمَارِ يَحْمِلُ أَسْفَارًا» یعنی اینها خرانی هستند که کتاب بارشان است، که فقط علم را می‌کشند ولی اهل عمل نیستند. اما خدا در مورد افرادی که اهل بندگی هستند فرمود «يَرْفَعِ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَالَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ» بنابراین باید این ایمان و رفعت و الگو گرفتن از رسول خدا(ص) را حفظ کرد.

انتهای پیام  313/17