جمعه ۳۱ فروردین ۱۴۰۳ |۹ شوال ۱۴۴۵ | Apr 19, 2024
آیت الله میرزا جواد تبریزی

«گوش کنید که چه‌ها عرض می کنم عزیز با عزت من! این‌ها که می گویم به درد شما می خورد».

استادمان در دانشگاه هر گاه می خواست بیش از پیش توجه دانشجوها را به صحبت های خود جلب کند، این تکیه کلام معروف استاد بزرگ حوزه مرحوم آیت الله العظمی میرزا جواد تبریزی را بیان می کرد و پس از تجدید خاطرات درس باشکوه این مرجع فقید، از بچه ها می خواست برای شادی روح پاکش فاتحه ای بفرستند.

به غیر از طلاب بسیار جوان، کمتر طلبه و فاضل حوزوی است که حدود یک دهه قبل، از درس ایشان که حوالی ساعت نه تا ده صبح در در مسجد اعظم قم دایر بود، یادی نکند و خاطره ای نداشته باشد.

بزرگمردی که ترجمان حقیقی حدیث معروف نبوی بود که فرمود: « اُطلِبُوا العِلمِ مِنَ المَهدِ اِلَی اللَّحد»

همو که در راستای تشویق هر چه بیشتر شاگردان خود می گفت:«چهل سال است طعم تعطیلی را نچشیده ام».

روزهای آخر آبان ماه هشت سال پیش بود که این اُسوه دیانت و اخلاق و علم ، قصد وداع با دنیایی کرد که به توصیف خودش ، خسته کننده شده بود و به ناچار باید آوای رحیل از این دنیای فانی را سرداد.

«دیگر از دنیا خسته شده‌ام می‌خواهم کمی در قبر استراحت کنم» این جملات، تقریباً آخرین عبارات جاری شده بر زبان عالمی بود که می گفت: «از زمانی که به یاد دارم خستگی را احساس نکرده ام».

بی شک از زندگی سراسر نور چنین اعاظمی می توان در ابعاد مختلف درس های فراوانی گرفت، اما اهتمام خاص این مرجع تقلید بزرگوار به درس و بحث حتی در ایام خاص جنگ و بمباران شهر قم در دوران دفاع مقدس، حقیقتاً شاخص و مثال زدنی است.

در سال های پرمخاطره جنگ تحميلي كه شهر مقدس قم مورد موشك باران ارتش بعث عراق قرار داشت، بارها از ایشان خواسته شد شهر را به قصد مكاني امن‌تر ترك كنند، ولي پاسخ ايشان تنها يك جمله بود: «چرا بايد عده‌اي زير موشك باشند و ما راحت باشيم؟»

هنگامي‌هم كه مسئولان شهر تصميم گرفتند سنگرهايي از پيش ساخته شده را به بیت منتقل كنند، با پاسخ منفي ایشان روبرو شدند.

مرحوم آیت الله العظمی تبریزی که این همه بر روی درس و بحث تاکید داشت، همزمان طلاب و فضلای حوزه را به تقویت بعد اخلاقی و تهذیبی دعوت می کرد و از همه مهم تر تمسک هر چه بیشتر و بهتر به دامان اهل بیت(ع).

آخرین فرازهای وصیت نامه ایشان نیز مملو از درس استو نکته «عزيزانم! به دعاي خير شما نياز دارم، من چه در ميان شما باشم يا نباشم. دلي به دنيا نبسته‌ام كه در اداي وظيفه خود ترديد كرده باشم. هنگامي‌كه در ميان شما بودم، خود را يك خادم كوچك حساب مي‌كردم كه اميدوارم اين خدمت ناچيز مورد رضايت اهل بيت(ع) واقع شده باشد كه رضاي آنان رضاي خداست. حال كه در ميان شما نيستم.به دعاي خير شما محتاجم».

سید محمد مهدی موسوی

 

 

ارسال نظر

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha