به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه صد و سوم سوره بقره پرداخته است.

«وَ لَوْ أَنَّهُمْ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَمَثُوبَةٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ خَيْرٌ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ» (بقره، 103)

اگر آنها ایمان آورده و پرهیزکار شده بودند، قطعاً پاداشى كه نزد خداوند است براى آنان بهتر بود، اگر مى ‏دانستند.

در آیات قبل بیان شد كه قوم یهود به جاى تمسّك به تورات و دیگر كتاب هاى آسمانى به دنبال كُتُبى كه مربوط به سحر و جادو بود، رفتند و براى توجیه این كار خود، منشأ سحر و جادو را حضرت سلیمان مى ‏دانستند، امّا قرآن حضرت سلیمان را از این نسبت ناروا، پاك و مبّرا دانست.

این آیه مى ‏فرماید: اگر یهود، ایمان واقعى داشتند و از این گونه كارهاى ناشایست و نسبت ‏هاى نادرست دورى مى ‏كردند براى آنها بهتر بود زیرا ایمان به تنهایى كافى نیست و تقوى‏ و مراقبت لازم است.

تقوا، تنها به معناى اجتناب و پرهیز از انجام كارهاى بد نیست بلكه یك حالت و نیروى درونى است كه هم انسان را از انجام كارهاى زشت مانند دروغ باز دارد و هم بر انجام كارهاى خوب مانند نماز، تحریك و تشویق نماید.