عبدالله باکیده، کارگردان سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با خبرگزاری «حوزه»، درباره موفقیت فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های خارجی، اظهار کرد: متأسفانه جوّ بدی در سینما ما به‌وجود آمده؛ زیرا به جای اینکه سینماگران با هم یک‌دلی پیشه کنند، به هم ضربه می‌زنند،این اتفاق نیز سبب شده که برخی مخالفت‌ها با فیلم‌های موفق جشنواره‌ای پیش آید، حتی در برخی مواقع انگ‌هایی در این زمینه زده می‌شود، بسیار ناجوانمردانه است.
وی افزود: درباره چرایی این مخالفت‌ها نمی‌خواهیم قضاوت کنیم، چون ما از نیّت قلبی انتقادکنندگان خبر نداریم، اما همین اندازه می‌توانم بگوییم که برخی سوءتفاهمات باعث به‌وجود آمدن این قبیل اتفاقات در سینما شده، نکته دیگر اینکه، منتقدان فیلم‌های جشنواره‌ای ادعا دارند که تولیدات مورد نظر چهره‌ای مخدوش از کشورمان در جهان تصویر می‌کند، اتفاقی که شاید در برخی مواقع صحت داشته باشد، اما مطمئنیم که بخش بسیار اندکی از فیلم‌های ایرانی را در برمی‌گیرد.
این فیلم‌ساز ادامه داد: در همه‌جای دنیا فیلم‌های جشنواره‌ای کارهایی هستند که نگاهی تلخ به جامعه خود دارند، برای همین نمی‌توان به این بهانه که این فیلم‌ها، مشکلات را نشان می‌دهند آنها را محکوم کرد، با این توضیح باید بگویم فیلم‌هایی که در جشنواره‌های خارجی موفق می‌شوند در حقیقت نام سینمای ایران را در جهان مطرح می‌کنند، والا همه تماشاگران می‌دانند که ایران اسلامی کشوری با صلابت است که نمی‌توان به بهانه یک با چند فیلم آن را فقیر یا ضعیف نامید.
باکیده در بخش دیگری از سخنان خود تصریح کرد: از نگاه من بسیاری از فیلم‌های مطرح ایرانی، آموزه‌های دینی و اخلاقی ما را در سینما مطرح می‌کنند، چون نقدهای اجتماعی ما با تکیه بر باورهای دینی بیان می‌شود؛ همچنین نوع رابطه‌ای که بین افراد مختلف در فیلم‌های ایرانی تصویر می‌شود بر خلاف آن چیزی است که در سینمای امروز جهان می‌بینیم، پس در چنین شرایطی چگونه می‌توان این نقاط مثبت را ندید و تنها با دید منفی به این کارها(فیلم‌های موفق در جشنواره‌های خارجی) نگریست.
وی در پاسخ به این سوال که سینمای قرآنی نیز قادر است در جشنواره‌های خارجی موفق باشد؟ گفت: اول باید مشخص کنیم که منظورمان از فیلم‌های قرآنی چیست؟ اگر تنها فیلم‌های تاریخی را مد نظر داریم، باید بگویم که دستاوردی نخواهیم داشت، چون به لحاظ تکنیکی به‌آن اندازه قوی نیستیم که بخواهیم، فیلم‌هایی با استاندارد جهانی تولید کنیم، اما در قالب داستان‌های اجتماعی می‌توانیم به چنین خواسته‌ای برسیم؛ برای مثال فیلم «بچه‌های آسمان» کاری شریف و قرآنی بود که در جشنواره‌های خارجی به نمایش درآمد و با استقبال خوب آن فستیوال‌ها نیز مراجعه شد.
کارگردان فیلم «صلیب طلایی» بیان کرد: هر فیلمی که بتواند پرچم ایران را در نیا برافراشته کند باید مورد حمایت قرار گیرد. نکته دیگر اینکه، فیلم‌سازانی ایرانی به کشور و اعتقادات خود علاقه‌مند هستند و هیچ‌گاه راضی نمی‌شوند، برای خوشایند چند جشنواره داشته‌های ملی و اعتقادی خود را زیر سؤال ببرند، به همین دلیل من هیچ نگاه منفی به فیلم‌های موفق ایرانی در جشنواره‌های خارجی ندارم و از افتخارآفرینی آنها خوشحال نیز می‌شوم.
