به گزارش خبرگزاری حوزه، آیت‌الله مصباح یزدی در این نشست با ضروری دانستن ترویج علمی دینی در دانشگاه‌ها گفت: برای حل یک مساله در دایره یک علم باید از روشی استفاده کرد که منطبق با مبانی دینی باشد که به این علم، علم‌دینی گفته می‌شود
رئیس مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) درباره ضرورت اسلامی کردن علوم بیان داشتند: اسلامی کردن علوم، مسئله اصلی ماست؛ چون متأسفانه، امروز در دانشگاه‌های ما، متن درسی تدریس شده، از سوی کسانی آمده که مبنایی ماتریالیستی و مادی‌گرایانه دارند و روش‌های آنها، ریشه در افکار غیر دینی دارد.
ایشان ادامه داد: اسلامی کردن علوم یعنی اینکه در دایره همین علوم، روش‌هایی جایگزین کنیم که در دایره اسلام قرار داشته و با ارزش‌های دینی سازگار باشد.
عضو خبرگان رهبری با بیان این که ورود چنین متون و شیوه‌هایی مسئله‌ای نیست که در همین چند سال اخیر به وجود آمده باشد، اضافه کرد: این شیوه تدریس از صد سال گذشته در دانشگاه های ایران شیوع پیدا کرده است؛ در چنین شرایطی، وقتی این نوع متون با ترجمه، از چنین افراد و دیدگاه‌هایی در کتب درسی دانشگاهی ما قرار می‌گیرد، دانشجویان ما به طور ناخودآگاه در مسیر تفکرات آنان قرار می‌گیرند.
آیت‌الله مصباح یزدی، با بیان این که در این عرصه می‌توان متون ناظر بر اعتقادات دینی را جایگزین کرد، افزود: با توجه به این که در همین علوم نظرات و روش‌های مطالعاتی بسیاری وجود دارد که ناظر بر معتقدات اسلامی، حتی مسیحیت است، می‌توان این تغییرات را در متون علمی دانشگاهی انجام داد.
ایشان خاطرنشان کرد: البته، اینکه همه نظرات، از جمله ماتریالیستی در دانشگاه نقل و نقد شود، فی نفسه، ناشایست نیست، ولی مسئله آزار دهنده، قرار گرفتن این مباحث به عنوان متن درسی دانشجویان در دانشگاه‌ها است.
رئیس مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)با تأکید بر این که اگر از مسیر حق و وحی به سوی کشف علوم برویم، به جایی جز علم دینی نخواهیم رسید، یادآور شد: اگر در این مسیر، به علوم غیر دینی رسیدیم، بدون شک، راه را اشتباه رفته‌ایم.
عضو خبرگان رهبری با بیان این که برخی از علوم مانند ریاضی، چالشی با مبانی دینی ندارد، ادامه داد: علوم انسانی از جمله روانشناسی، اخلاق، عرفان و... بیشترین اصطحکاک را با مبانی اسلامی دارد که در این جایگاه باید به مبانی در شناخت دینی بودن و یا غیر دینی و ضد دینی بودن آن توجه داشت.
آیت‌الله مصباح یزدی در ادامه علم دینی را علم یقینی دانستند و اظهار داشت: رسیدن به یقین در یک مساله، اساسی‌ترین محور معرفت‌شناسی است که این محور به عنوان یک علم مستقل مورد شناسایی قرار گرفته است و نظرات بسیاری در این حوزه در باره آن، مطرح شده است ولی مسئله درست این است که یقین از بدیهیات استنتاج می‌شود و در حوزه دین و با گرایش اخلاقی به دسترس بودن و بدیهی بودن و اعتقاد خاص داشتن که منشأ یک رفتار از روی اعتقاد راسخ باشد، است.
ایشان با بیان این که دین، برخی امور یقینی و برخی دیگر ظنی است، اضافه کرد: به این معنا که در مسلمات دین، یقین از براهین متقن حاصل می‌شود که در این زمینه، به یقین یافتن با قدرت عقل و مدد منابع دینی، امر شده است؛ برای مثال، یقین یافتن در مسئله خداشناسی از طریق عقل و براهین ممکن است، ولی شاید نتوان از راه عقل و بدون مشاهده عینی، باور کردن نکیر و منکر اثبات کرد.
عضو خبرگان رهبری به دیگر ظنیات در شئون دینی پرداخت و گفت: وقتی کسی به حکم مرجع تقلیدش عمل می‌کند، ممکن است یقین نداشته باشد که این حکم، عین حکم خداست، ولی با توجه به این که مرجع تقلیدش را در این عرصه خبره می‌داند، به آن عمل می‌کند؛ باید هم این کار را بکند، در غیر این صورت، از سوی عقلا به کم‌خردی محکوم می‌شود.
