خبرگزاری حوزه/در ماه مبارک رمضان، هر روز یکی از احادیث مربوط به معارف، حقایق و ویژگی‌های این ماه عزیز را با نگاهی علمی و معرفتی تقدیم شما خوانندگان عزیز می‌شود.
قال الرضا علیه السلام:
انما امروا بالصوم لكى یعرفوا الم الجوع و العطش فیستدلوا على فقر الاخر.
امام رضا علیه السلام فرمود:
مردم به انجام روزه امر شدهاند تا درد گرسنگى و تشنگى را بفهمند و به واسطه آن، فقر و بیچارگى آخرت را بیابند.
(وسائل الشیعه، ج 4 ص 4 ح 5 علل الشرایع، ص 10)
ماه رمضان سرشار از اشاره و نشانه است. نشانه هایی برای آنانکه اهل تأمل و تفکرند.
در نخوردن و نیاشامیدنش، در افطار و سحوری اش، در دعا و مناجاتش، در شب قدرش، در اخلاصی که روزه داری با خود به همراه می آورد و هیچکس جز خداوند بر تمرین این صبر و استقامت این بنده واقف نیست و این خود ارزشی مضاعف را برای دوری از روی و ریا برای بنده مهیا نموده است.
اماگرسنگی و تشنگی که یکی از مظاهر روزه و آداب و سنتهای جاری در آن است، چه برای جسم و چه برای روح انسان دستاوردهای ارزشمندی دارد.
هم صیقل روح را به همراه دارد و هم صفای دل.
هم جسم و هم جان انسان را به طراوت بندگی و پیراستگی مزین می سازد.
حتی دستاوردهای پزشکی امروز و علم نوین نیز بر فوائد جسمی و آثار ارزشمند روحی رمضان صحه گذاشته است.
یکی از مهم ترین نتایج روزه داری و تمرین تحمل گرسنگی و تشنگی، طبق حدیث بالا یادآور وضعیت انسان در روز قیامت و فقر و مسکنتی است که در این روز انسان و جهان را فرامی گیرد.
قیامت که بایستی از شدت و حدّت دردها و فقر و بیچارگی اش، به خدا پناه برد مقیاسی بزرگتر و تجربه ای عظیم‌تر از همین روزه‌ای است که در ماه رمضان، به تمرین آن و به دست آوردن منافع معنوی و دستاوردهای معرفتی آن نائل می‌آئیم.
مثال روزه و قیامتف مثال خواب و مرگ است.
خواب هم که در هر شبانه روز ساعاتی از آن را تجربه می کنیم نمونه کوچکی از مرگ است و می تواند تذکری و نشانه‌ای باشد برای یادآوری آن اتفاق عظیم، غریب و قریب، که برای اهل نظر و خبر درس آموز و عبرت انگیز است.
خواب را مرگ کوچک نامیده‌اند و روزه را تمرین کوچک فقر و آوارگی قیامت، این نیز برای آن است که یاد معاد، مرگ و فکر و ذکر آخرت، از زندگی این دنیایی ما رخت بر نبندد و فراموش نکنیم که ما برای ماندن در این دنیای فانی نیامده ایم و زندگی اخرویِ باقی را در پیش داریم.
آری؛ ماه مبارک رمضان، سرشار از اشاره و نشانه است. نشانه هایی برای آنان که اهل تأمل و تفکرند.
در نخوردن و نیاشامیدنش، در افطار و سحوری اش، در دعا و مناجاتش، در شب قدرش، در اخلاصی که روزه داری با خود به همراه می آورد و هیچکس جز خداوند بر تمرین این صبر و استقامت این بنده واقف نیست و این خود ارزشی مضاعف را برای دوری از روی و ریا برای بنده مهیا می‌نماید.
امید آن که فرصت درک این نشانه‌ها و بهره‌گیری معرفتی از آنها برای همه ما فراهم آید
