به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از تبریز، آيتالله ميرزا مصطفی مجتهد تبريزی، در سال 1258ش (1297ق) در خانواده ای متدین و روحانی در تبريز به دنيا آمد. وی دروس مقدمات و فقه و اصول را در زادگاهش و در محضر پدر و استادان ديگر فرا گرفت و پس از آن رهسپار نجف گرديد.
آيتالله مجتهد تبریزی در نجف در محضر عالمان نامداری همچون آخوند ملامحمد كاظم خراساني، شيخ الشريعه اصفهانی، سيدمحمدكاظم يزدی، ميرزا ابوالقاسم اردوبادی و محقق نهاوندی و ديگران حاضر شد و پس از ساليانی به عالمی برجسته و فاضلی فرهيخته تبديل شد.
وی، با نشان دادن استعداد فوق العاده خويش، در بين بيش از هزار نفر از شاگردان فقه و اصول آخوند خراسانی، نظرِ شريف استاد را به خود جلب كرد و مورد عنايت خاص آخوند قرار گرفت.
او همچنين در اين مدت علاوه بر فقه و اصول، در نجوم، رياضيات و شعر و ادب به مدارج بالايي دست يافت، آيتاللّه مجتهد پس از چندی راهی مكه منوره شد كه در اثنای سفر به بيماری دچار گرديد و در اواخر عمر به بيماری فلج مبتلا شد.
وی در طول حيات علمی خويش از تاليف نيز باز نماند و آثار گرانبهایی به يادگار نهاد كه «اُرجوزه در عروض و قافيه»، «حاشيه بر كفايه الاصول» و «حاشيه بر لسانُ الخواص»، از آن جملهاند.
اين فقيه جليل سرانجام در بيست و ششم خرداد 1298شمسی برابر با نيمه رمضان 1337 قمری در چهل سالگی در تبريز به لقاءالله رسيد و در نجف اشرف به خاک سپرده شد.
