چهارشنبه ۲۱ آذر ۱۴۰۳ |۹ جمادی‌الثانی ۱۴۴۶ | Dec 11, 2024
رمضان

یکی از این سنتها که نشأت گرفته از این باور درست است كه با دل چرکین و آلوده به كینه و كدورت نمی‌شود وارد وادی مقدس رمضان شد و به نوعی محفل آشتی‌كنان میان کسانی بوده که در گذشته اختلافی با هم داشته و مشهور به مجلس«گل خندانی» بوده است که در مناطق تهران قدیم رسم بوده است.

خبرگزاری حوزه/ از گذشته های دور تا امروز، فرصت مغتنم و آسمانی ماه مبارک رمضان، زمانی برای جلوه گری این زیبایی ها و آیین ها و سنتهای معرفت آمیز و محبت آموز بوده است.

وقتی تاریخ رفتارهای رمضانی مردم را در جای جای این سرزمین و کره خاکی مرور می کنیم، درمیابیم که ماه رمضانی چه فرصت درخشان و مغتنمی است برای هرچه بهتر زیستن و زیباتر شدن.

زیستنی که در مدار سنتهایی حسنه شکل می گیرد و نضج می یابد.

گوشه گوشه کشورما و در میان اقوام و مناطق مختلف می توان این آیین ها را دید.

یکی از این سنتها که نشأت گرفته از این باور درست است كه با دل چرکین و آلوده به كینه و كدورت نمی‌شود وارد وادی مقدس رمضان شد، چنین بوده كه با یک پیراستگی و تنزه از دل و جان، با رفع اختلاف با نزدیكان و دوستان و اقربا، همه با هم با دوستی و محبت و شادی و همنفسی، در این ماه عزیز سیر معنوی و سلوک معرفتی کنیم.

یکی از این مجالس که در همین فضا شکل می گرفته و به نوعی محفل آشتی‌كنان میان کسانی بوده که در گذشته اختلافی با هم داشته و کینه ای از یکدیگر به دل گرفته اند، و با وساطت بزرگان هم برگزار می‌شد، معروف و مشهور به مجلس«گل خندانی» بوده است.

مجلس گل خندانی که در منطقه تهران قدیم رسم بوده است همچنان که از نامش هویداست، برای تبدیل کردن چهره عبوس کینه و بددلی و اختلاف، به فضای شادی و خنده و اعتکاف در وادی مهر و محبت و گذشت بوده است.

در مجلس گل خندانی، که با همراهی و پیشاهنگی بزرگان و ریش سفیدان، انجام می گرفته است، آن دسته از اهالی فامیل، که دچار اختلاف بوده اند، در خانه یکی از اقوام جمع شده و با مجلس گردانی بزرگان، هم آغوشی و روبوسی کرده وضمن فرموش کردن گذشته و درگذشتن از خطای همدیگر، به نشاندن غنچه لبخند بر لبان همدیگر مبادرت می ورزیدند.

در حقیقت می توان گفت مجلس گل خندانی یکی از مصادیق اصلاح ذات البین و راهی برای ایجاد محبت و مودت در میان کسانی است که اهل یک قوم و فامیل و یا دوستانی در یک منطقه و سرزمین اند.

و این حقیقتی است که در بیان حضرات معصومین(ع) و از خلال روایات آن بزرگان، می توان به ارزش و اهمیتش پی برد.

رسول اكرم صلى الله عليه و آله می فرماید :

اتّقوا اللَّه و أصلحوا ذات بينكم.

از خدا بترسيد و ميان خويش را اصلاح كنيد

نهج الفصاحه ص164 ، ح49

و در بیان دیگری یادآور می شوند:

أَلا اُخبِرُكُم بِأَفضَلَ مِن دَرَجَةِ الصِّيامِ و َالصَّلاةِ و َالصَّدَقَةِ؟ صَلاحُ ذاتِ البَينِ، فَإِنَّ فَسادَ ذاتِ البَينِ هِىَ الحالِقَةُ؛

آيا شما را به چيزى با فضيلت تر از نماز و روزه و صدقه (زكات) آگاه نكنم؟ آن چيز اصلاح ميان مردم است، زيرا تيره شدن رابطه ميان مردم ريشه كن كننده دين است.

نهج الفصاحه ص240، ح 458

امام كاظم عليه السلام نیز در بیان زیبایی چنین می فرماید که :

طوبى لِلمُصلِحينَ بَينَ النّاسِ، اُولئِكَ هُمُ المُقَرَّبونَ يَومَ القيامَةِ؛

خوشا به سعادت اصلاح كنندگان بين مردم كه آنان همان مقرّبان روز قيامت اند.

تحف العقول ص 393

و نیز حدیث دیگری از این امام همام وارد شده است که می فرماید:

صَدَقَةٌ يُحِبُّهَا اللّه : إِصلاحٌ بَينَ النّاسِ إِذا تَفاسَدوا، وَ تَقارُبٌ بَينَهُم إِذا تَباعَدوا؛

صدقه اى كه خداوند آن را دوست دارد عبارت است از: اصلاح ميان مردم هرگاه رابطه شان تيره شد و نزديك كردن آنها به يكديگر هرگاه از هم دور شدند.

كافى(ط-الاسلامیه) ج2، ص209، ح

مرحوم شهید آیت الله دستغیب در بیانی تأثیرگذار در همین وادی می گوید:

خداوند متعال در اول سوره انفال می فرماید تقوی بورزید و بین خودتان اصلاح کنید ( وَاتَّقُواْ اللَّهَ وَ أَصْلِحُواْ ذَاتَ بَیْنِکُم‏ ) در عمرتان این گناه یعنی ترک اصلاح چقدر از شما سر زده ؟ آیا گاهی هم توبه کرده اید از این گناه ؟ اولاً خود قهر کردن و خشم کردن برای نفس و هوی ، حرام است و بعد بر دیگران اصلاح آنها واجب است.گذشتیم از اصلاح ؟ آتش را روشن تر نکنند دو نفر که بینِشان کدورت است حرف این را برای او می زند و حرف او را برای این می زند ، اگر زن و شوهری با هم قهر کردند تو که بزرگتر خانواده هستی یا هرکس داخل این فامیل با اطلاع است بر آنها واجب است این زن و شوهر را اصلاح بدهند نه اینکه بگوید به من چه و او هم بگوید به من چه ، قرآن می فرماید ( فاصلحوا ذات بینکم ) امر است امر ظاهر در وجوب است جای دیگر می فرماید ( فاصلحوا بین اخویکم ) دو نفری که با هم قهرند ، حالا غلط و معصیت کرده اند تو دیگر گناه نکن آنان را اصلاح بده.

شب بیست و یکم ماه رمضان آقایتان علی (علیه السلام) جزء وصیت های مهمش به حسن و حسین (علیهم السلام) فرمود : ( اوصیکما و من بلغه کتابی هذا بتقوی الله و اصلاح ذات بینکم فانی سمعت جدکما رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم ) یقول ان اصلاح ذات البین افضل من عامة الصلوة و الصیام ؛ نهج البلاغه ، کافی ) وصیت من به شما دو پسرم ( حسن و حسین ) و به هر شیعه ای ، به هر مومنی تا قیام قیامت این وصیت علی (علیه السلام) است ( تقوی ) این قدر مطابق میلت حرکت نکن اینقدر غیض و قهر از روی هوی و هوس نکن ، خدا را ملاحظه بکن ، خدا را در نظر بگیر ، برای خدا گذشت کن (( فاعفوا و اصفحوا )) آن وقت فرمود اصلاح بدهید میان مردمان ، فرمود خودم شنیدم از ابن عمم خاتم انبیاء محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله و سلم ) که فرمود : اصلاح ذات بین افضل است از تمام نمازها و روزه ها.

آری؛ ماه رمضان ماه شکوفایی سنتهای زیبای اسلامی و گل کردن شکوفه های آسمانی انسانیت در باغ جان ماست.

باشد که تا همیشه میهمان گل خندانی های محبت آمیز و مودت آفرین باشیم.

پی نوشت:

عنوان گل‌خندان با بهره‌گیری از مجموعه سنت‌های رمضانی که گردآوری شده است. موسسه همشهری

(تفسیر سوره حجرات تألیف شهید آیت الله سید عبدالحسین دستغیب رضوان الله تعالی علیه صفحه 91)

 

 

ارسال نظر

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha