خبرگزاری حوزه/
يارب ار نگذري از جرم و گناهم چه كنم ؟
ندهي گر به در خويش پناهم ، چه كنم ؟
گر براني و نخواني و كني نوميدم
به كه روي آرم و حاجت ز كه خواهم ، چه كنم ؟
گر ببخشي گنهم ، شرم مرا آب كند
ور نبخشي تو بدين روي سياهم ، چه كنم ؟
(محمد حسين بهجتي « شفق »)
رمضان ماه تأمل است. تأمل و معرفت و احساس.
ماه عقل و دل؛ ماه شور و شعور؛ ماه اخلاص و دعا؛ ماه زیبایی و فلاح.
رمضان ماه راز و نیاز است و مناجات؛ پس بیا پیش از هرچیز لب به ترنم باران راز و بربندیم و نوای نینوا سردهیم در محضر او که شنوا و بیناست مرا؛ ما را... خدا را!
ماه رمضان زمانی است که در آن بسیاری از نشانه های ناپیدا و سنتهای غبارگرفته دین مبین اسلام و مکتب حقه اش روشن تر و زیباتر به تجلی درمی آید.
نشانه هایی که برای حیات طیبه انسان تدوین گشته و به جهت ادامه مسیر حقیقی زندگی و رسیدن به مدارج والای انسانی از طریق تکامل و تعالی به او ارزانی داشته شده است.
در این ماه است که روشنان بسیاری از زیبایی های دین به چشم سر و دل ما می آید و هوش و حواسمان متوجه آن می شود.
رمضان؛ ماه طاعات و عنایت و برکت
یکی از سنتهای زیبای این ماه که در روزهای میانه ماه شهر خدا، در میان مردمان نقاط مختلف ایران، ظهور و بروزی ارجمند و دیدنی و آموزنده دارد این است که مردم با تقبل کردن هزینه های یک پخت تا تمامی پخت های یک نانوایی، نام یک روز مردم را تأمین می کنند و در سفره افطار مردمان محله شان در امر نان سهیم می شوند.
این سنت زیبا که در این روزها، چهره شهر را به سوی برکت نان ،آنهم از منظری خداپسندانه و منفقانه و از روی محبت و شفقت گردانده، باعث می شود تا ضمن بهره گیری از صواب و ثواب انفاق، برکت نان هم در میان مردم تبدیل به نماد و تمثیلی برای همیاری و همدلی گردد.
سنت اهدای نان و تقبل کردن هزینه برکت سفره مردم در ماه رمضان، از جمله سنتهای پسندیده و قدیمی و صمیمی مردمان این سامان است که نقش موثری در همیاری محلی و هم افزایی در یارگیری های اجتماعی آحاد افراد جامعه در حوزه محله های شهری و روستایی داشته و دارد.
اینکه مردم به هم نان انفاق کنند و هدیه و هبه دهند، باعث می شود تا در گذر از همه این مواهب و زیباییها، ارزش نان به عنوان قوت اصلی و برکت زندگی ما، بیش از پیش در زندگی روزمهر مان هویدا گردد و توجه و تأمل بیشتری بر این عنصر مهم و طلایی سفره های نعمتمان داشته باشیم.
آری؛ نان نماد برکت و سفره های افطار ما میدانی برای عرض ارادت به این موهب الهی و حضور در صف متخلقان به اخلاق اسلامی می گردد در این ماه میهمانی خدا و سفره ضیافت آسمانی.
و اینگونه است که رمضان شهری می شود با این بناهای صمیمی و قدیمی؛ معماری این شهر از دل فطرت انسان و از متن حیات ملکوتی او و آبشخور بهشت برین حق سرمشق می گیرد.
ماهی که پر است از بناهای ربنایی.
به خاطر همین است که این روزها و شبها اینقدر پربرکت اند.
آری؛ یکی از نشانه های متجلی در ماه رمضان، برکتی است که در لحظه لحظه این ایام و لیالی بهاری و بارانی و بهشتی منتشر و مستتر است.
برکت از دل نعمت بیرون می آید و نعمت از دل بندگی.
و ماه رمضان که در آن سراسر شور و شعور بندگی موج می زند، مملو از آیه های برکت است.
برکت در وقت، برکت در تشنگی، برکت در طعام، برکت در دعا، برکت در دیدار دوستان و یاران، و خلاصه برکت در هرآنچه حیات آدمی بران بناگشته و بدان بسته ایت.
این برکت دو لایه دارد؛ لایه ای در ظاهر که همان چیزی است که مفهوم مأنوس و مألوف ما از برکت است که در بهره مندی بیشتر و فراتر از حد معمول طبیعی اشیاء و اطعام و ... حس می شود و درک.
و لایه ای دیگر، که همان حقیقت نهفته و پرکنده در متن زیست مومنانه ماست که دلمان را بیش از پیش به خدا و معنویت و حقیقت نزدیک می کند.
برکت اصلی رمضان، همان حس خوبی است که در این روها و شبها داریم.
همان روحیه شاداب و معنوی که در این گرمای طاقت سوز و تشنگی سهمگین، همه ما را با قلبی روشن و قدومی استوار، به کار و تلاش می خواند و رهنما می شود.
این برکت، در پیوند با آن بهره نامعمول و بیش از پیش از فیوضات مادی، امری است معنوی که از دل کائنات برمیخیزد و از تبار عنایات الهی چونان رستاخیزی نورانی و آیتی ربانی، بر سرمان می بارد. همچون باران بهاری...
و پیامبر نور و رحمت حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم در این باره می فرماید:
شَهرُ رَمَضانَ شَهرُ اللّه عَز َّوَ جَلَّ وَ هُوَ شَهرٌ يُضاعِفُ اللّهُ فيهِ الحَسَناتِ وَ يَمحو فيهِ السَّيِّئاتِ وَ هُوَ شَهرُ البَرَكَةِ؛
ماه رمضان، ماه خداست و آن ماهى است كه خداوند در آن حسنات را مىافزايد و گناهان را پاك مىكند و آن ماه بركت است.
(بحار الانوار(ط-بیروت) ج93 ، ص340 - فضایل الاشهر الثلاثه ص95)
شاید این فرصت ربانی زمان خوبی باشد تا بیاندیشیم که چگونه می توان سبد دل و دینمان را زیر باران این برکت معنوی بگیریم و از ترنم معرفتیش بیش از این سیراب و لبریز صفا و وفا گردیم.
شاید توجه و تأمل و تدبر در قرآن و زندگی مومنانهف با استعانت از روایات حضرات عصومین(ع) بتواند یاریگر ما در این راه باشد؛ در راه کسب بیشتر و بهتر، از دخل پرو پیمان برکتی که در رمضان منتشر است.
امید آنکه ما نیز در زمره اهالی اصل برکت در عصرآخر باشیم و از جمله روزه داران متبرک به حقیقت و در دریای مواج و شورآفرین و سترگ و شگرفش درآییم و با عطراگین ساختن زبان و دل و جان خویش به آیات ربانی و آسمانی قرآن، در صف اهالی رمضان به شمار آییم.
آمین یا رب العالمین!
آری؛ زیر بارش متواتر و ممتد وحی، در فرود مستمر ملائک، به «سلام» رسیدن، درک مطلع فجر که سلامٌ هی حتی مطلع الفجر.
ماه شگفتی است. ماه شستن پلک‌ها از خواب برای ادراک لذت شیرین خلوت شبانگاه، ماه صیام و قیام و سلام، ماه هدایت و بینات و فرقان، هدی للناس و بینات و من الهدی و الفرقان.
به ضیافت کده‌ای می‌آییم که رسم مهمانی از «نان» گرفتن و بر «جان» افزودن است.
دهان بستن و چشم گشودن است، زنگار از زندگی زدودن است.
به ضیافت کده‌ای می‌آییم که شرط ورود تقواست و شرط خروج نیز!
و مگر خدای رمضان، شهر رمضان را «لعلکم تتقون» نخوانده است؟!
بر سر در این شهر نوشته‌اند: پاکی، شرط ورود است...
