به گزارش خبرگزاری «حوزه»، حجت الاسلام والمسلمین محمدجواد طبسی در دوره کوتاه مدت امام حسین(ع) شناسی در حرم مطهر حضرت معصومه(س) به موضوع "قرآن در گفتار امام حسین(ع)" پرداخت و گفت: روایاتی که امام حسین(ع) نقل شده از روایات امام هادی(ع) و امام حسن عسکری(ع) بیشتر است و حدود 799 روایت از ایشان در کتب گوناگون نقل شده است که البته در مقایسه با روایات امام باقر(ع) و امام صادق(ع) بسیار کم است که دلائل گوناگونی دارد.
شاید بتوان گفت که حضور رسول خدا(ص)، حضرت زهرا(س)، امام علی(ع) و امام حسن(ع) در زندگی امام حسین(ع) سبب شد که حضرت تأدبا سخن نگویند؛ چراکه کار به جایی رسید که امام علی(ع) به امام حسن(ع) و امام حسین(ع) فرمودند که بلند شوید و برای مردم سخن بگویید تا قدر شما در بین مردم مجهول نماند؛ پس معلوم می شود که این دو بزرگوار به احترام امیرالمؤمنین(ع) سخن نمی گفتند؛ البته در تاریخ آمده است که امام حسن(ع) در زمان پدر بزرگوارشان و با اجازه ایشان چند خطبه خواندند؛ اما از امام حسین(ع) چیزی در تاریخ نیامده است.
این استاد حوزه افزود: امام حسین(ع) حتی در زمان امام حسن مجتبی(ع) هم برای مردم سخنی نمی گفتند.
درباره مقام بلند و رفیع آن حضرت، همین قدر کافی است که حضرت امام محمد باقر(ع) می فرماید: «مَا تَکَلَّمَ الْحُسَیْنُ بَیْنَ یَدَیِ الْحَسَنِ اِعْظَاماً لَهُ/ امام حسین علیه السلام به سبب بزرگداشت امام حسن علیه السلام هیچ گاه در مقابلِ [سخن] او حرفی نمی زد.» و همچنین امام صادق(ع) نیز فرمود: «مَا مَشَی الْحُسَیْنُ بَیْنَ یَدَیِ الْحَسَنِ علیه السلام قَطُّ وَلَا بَدَرَهُ بِمَنْطِقٍ اِذَا اجْتَمَعَا تَعْظِیماً لَهُ/ امام حسین علیه السلام به دلیل احترام به امام حسن علیه السلام، هرگز جلوتر از او راه نمی رفت و هنگامی که با هم بودند، در سخن گفتن [در بین جمع،] از امام حسن علیه السلام پیشی نمی گرفت.»
نکته دیگری که درباره کم بودن تعداد روایات امام حسین(ع) می توان گفت، این است که بسیاری از روایات ایشان از بین رفته و البته این مسئله فقط مربوط به این امام همام نمی باشد؛ بلکه مربوط به بسیاری از ائمه(ع) دیگر نیز هست.
یکی دیگر از احتمالات کم بودن روایات امام حسین(ع) این است که شاید حضرت روایاتی را در سینه داشتند؛ ولی به دلیل برخی از مسائل، آن را ابراز نمی کردند.
ما در هر موضوعی قدم بر می داریم، با ابهاماتی مواجه می شویم که نمی توانیم پاسخی برای آن دریافت کنیم.
أباعبدالله الحسین(ع) در مجموع گفتارهای قرآنی خود و در موضوعات گوناگون از قبیل تبیین جایگاه اهل بیت(ع)، تبیین جایگاه و شخصیت امام علی(ع) و افشای ماهیت بنی امیه و دشمنان اهل بیت(ع) به قرآن استناد داشته اند که در تاریخ آمده است.
*روایات امام حسین(ع) درباره قرآن
در روایتی که از امام حسین(ع) نقل شده آمده است: «وَ قَالَ عَلَيْهِ السَّلَامُ: كِتَابُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ [عَلَى] أَرْبَعَةِ أَشْيَاءَ: عَلَى الْعِبَارَةِ، وَ الْإِشَارَةِ وَ اللَّطَائِفِ وَ الْحَقَائِقِ؛ فَالْعِبَارَةُ لِلْعَوَامِّ، وَ الْإِشَارَةُ لِلْخَوَاصِّ، وَ اللَّطَائِفُ لِلْأَوْلِيَاءِ، وَ الْحَقَائِقُ لِلْأَنْبِيَاءِ/کتاب خدا قرآن بر 4 چیز استوار است 1. عبارت2. اشارت 3. لطائف 4. حقایق؛ عبارت برای عوام اشارت برای خواص لطائف برای اولیاء و حقایق برای انبیا».
*فضيلت تلاوت قرآن
بشر بن غالب اسدي نقل مي‌كند كه روزي خدمت امام حسين(ع) رسيدم و آن حضرت درباره ارزش و ثواب خواندن قرآن فرمود: «كسي كه يك آيه از قرآن را ايستاده بخواند، براي هر حرفي صد پاداش نيكو براي او نوشته مي‌شود. اگر در غير نماز بخواند، خداوند به هر حرفي، ده پاداش نيكو به او عطا مي‌كند. پس اگر قرآن را بشنود، به هر حرفي يك پاداش نيكو به او عطا مي‌كند و اگر كسي تمام قرآن را در شب بخواند، فرشتگان بر او تا صبح درود مي‌فرستند و اگر در روز ختم كند، فرشته‌هاي نگهبان تا شب بر او درود مي‌فرستند و دعاي او بر آورده است و به اندازه آن‌چه ميان آسمان و زمين است، به او پاداش داده مي‌شود»؛ پرسيدم: اين ثواب خواننده قرآن است؛ اما كسي كه نمي‌تواند قرآن بخواند چه؟ فرمود: «اي برادر بني اسد! در شگفت مباش; زيرا خداوند، بخشنده، ستايش كننده و بزرگوار است. اگر آن‌چه را از قرآن مي‌داند، بخواند، خدا اين اجر را به او مي‌دهد».
*سبک زندگی حسینی
امام حسین(ع) عشق به تلاوت قرآن داشتند و این عشق در دوران زندگی ایشان مشهود است.
در عصر روز تاسوعا وقتى كه دشمن تصميم گرفت حمله بر لشكريان امام حسين عليه السلام را آغاز كند، حضرت به برادرش اباالفضل(ع) فرمود: ((به سوى آنان برو و اگر مى توانى كار را به فردا واگذار، تا امشب را به نماز و نيايش و طلب آمرزش از او سپرى كنيم، خدا مى داند كه من نماز، تلاوت قرآن، بسيارىِ دعا و درخواست آمرزش را دوست دارم.
امام حسین(ع) عشق به قرآن داشتند و به آن استدلال می کردند و با دیدن وقایع و اتفاقات از آیات قرآن کریم استفاده نموده و آن را تلاوت می نمودند.
یکی از بهترین روش های تبلیغ این است که از آیات الهی در سخنانمان استفاده کرده و آن را برای جامعه پیاده کنیم؛ چراکه مردم با آن مأنوس هستند و آن را می پذیرند.
در تاريخ نقل شده اين است كه سر بريده و مقدس حضرت ابي عبدالله الحسين(ع) به هنگامي كه در شهر دمشق عبور داده مي شد، آيه 9 سوره كهف را تلاوت مي كرد: «ام حسبت ان اصحاب الكهف والرقيم كانوا من آياتنا عجبا/ آيا پنداشته اي كه ياران آن غار و آن سنگ نبشته از نشانه هاي شگفت ما بوده اند؟»
در روايتي آمده است كه هنگامي كه سر مبارک امام حسين(ع) را از درختي آويزان كرده اند، از آن سر صداي خواندن آيه«سَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ»شنيده شد.
امام حسین(ع) نسبت به تفسیر قرآن بسیار اهمیت می دادند و مطالبی را از پیامبر اسلام(ص)، امام علی(ع) و امام حسن(ع) برای مردم بیان می نمودند.
