به گزارش خبرگزاری «حوزه»، هیأت تحريريه بنياد نهج البلاغه در قالب کتاب «پندهاى كوتاه از نهج البلاغه» به جمع آوری بخشى از كلمات و جملات این کتاب ارزشمند و ارائه شرح مختصری از آن پرداخته که در شماره های گوناگون تقدیم حضور علاقمندان می گردد.
* بزرگترين عيب
اكبر العيب أن تعجب ما فيك مثله.
* ترجمه
بزرگترين عيب آن است كه: عيبى را كه خود نيز داراى، در ديگران عيب بشمارى.
* شرح
كسانى هستند كه عيب و ايرادى را كه در اعمال و رفتار خودشان وجود دارد، نمى بينند و به حساب نمى آورند، اما همينكه آن عيب را، در شخص ديگرى ببينند، زبان به عيب جويى و انتقاد باز مى كنند، و همه جا و پيش همه كس از عيب آن شخص سخن مىگويند.
براى مثال: گاهى كسى را مى بينم، كه براى حقوق انسانى ديگران ارزش قائل نيست، حق مردم را پايمال مي كند، دستمزد كارى را كه ديگران برايش انجام داده اند نمى دهد، يا كم و با تأخير مي دهند، قول و قرارهاى خود را به هم مي زند، و وعده هايى را كه به مردم داده است انجام نمى دهد. اما همين شخص، به محض آنكه ديگرى كمترين حق او را پايمال كند، يا دستمزدش را يك ريال كمتر يا يك روز ديرتر بدهد، يا با او مختصرى بدقولى كند، يا وعده اى را كه به وى داده است انجام ندهد، فريادش به آسمان مي رود، و همه جا از آن شخص عيبجوئى و انتقاد مي كند. شاعرى، در همين معنى گفته است:
ببرى مال مسلمان و چو مالت ببرند// داد و فرياد بر آرى كه: مسلمانى نيست!
امام عليه السلام مى فرمايد: اين خود، بزرگترين عيب است كه تو عيبى را در مردم ببينى و آن را زشت و ناپسند بشمارى و زبان به انتقادش بگشايى، در حاليكه خودت نيز شبيه همان عيب را داشته باشى، ولى به آن توجه نكنى.
البته، منظور امام اين نيست كه وقتى در ديگران عيبى را ديدى كه خودت نيز شبيه آن عيب را دارى، همين كافى است كه عيب ديگران را به زبان نياورى و در عوض، عيب خودت نيز سر جايش باقى بماند؛ بلكه منظور اين است كه وقتى عيب ديگران باعث ناراحتى ما شد، هوشيار باشيم و فورا به خود آئيم و ببينيم كه آيا خود ما نيز آن عيب را داريم يا نه؟ و اگر ديديم كه خودمان نيز، دارى همان عيب هستيم، در صدد بر طرف كردن آن بر آئيم، زيرا آن عيب، همانطور كه در وجود ديگران، ما را ناراحت كرده است، در وجود ما نيز باعث ناراحتى ديگران خواهد شد.
