خبرگزاری«حوزه» روایت زیر را از کتاب نهج البلاغه منتشر می کند.

وَ قَالَ علی(ع): مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنَّاسِ إِمَاماً- [فَعَلَيْهِ أَنْ يَبْدَأَ] فَلْيَبْدَأْ بِتَعْلِيمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْلِيمِ غَيْرِهِ وَ لْيَكُنْ تَأْدِيبُهُ بِسِيرَتِهِ قَبْلَ تَأْدِيبِهِ بِلِسَانِهِ وَ مُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَ مُؤَدِّبُهَا أَحَقُّ بِالْإِجْلَالِ مِنْ مُعَلِّمِ النَّاسِ وَ مُؤَدِّبِهِم‏.

امیرالمؤمنین(ع) فرمود: هرکس خود را پیشوای مردم قرار داد باید تربیت خود را پیش از آموزش دادن به مردم آغاز کند و پیش از گفتن با زبان، مردم را با عمل و رفتار خود آموزش دهد و کسی که خویشتن را آموخته و ادب کرده باشد از کسی که معلم مردم است شایستگی بیشتری برای احترام دارد.

نهج البلاغه، ص480