به گزارش خبرگزاری «حوزه»، حجت الاسلام منصور میراحمدی، دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه شهید بهشتی به تشریح  نظریه های نظام سیاسی پرداخت و گفت: در ابتدا لازم است بدانیم که نوع نگاه به فقه سیاسی از چه منظری استو چه نوع برداشتی از فقه سیاسی باید کرد.

وی ابراز داشت: در فقه سیاسی سه رویکرد وجود دارد، بعضی ها از فقه تعبیر به بینش می کنند، یعنی داشتن یک  بینش  سیاسی نسبت به فقه  هرفقیه ای با یک بینش سیاسی به فقه نگاه می کند. که بر اساس این نگاه فقه به  فردی و حکومتی تقسیم می شود و تمامی ابواب فقهی برهمین اساس می باشد.

حجت الاسلام میراحمدی ادامه داد: بعضی از فقه، تعبیر به گرایش می کنند؛ یعنی مجموعه ای از احکام شرعی  که ناظر به فعل مکلفان است و قول فقهی براساس همین نظریه است.

 دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه شهید بهشتی افزود: فقه سیاسی دارای رویکرد سومی به معنای دانش نیز می باشد، فقه سیاسی شاخه ای ازدانش سیاسی است که از لحاظ  مبنایی و روش با سیاست ارتباط دارد، ولی از لحاظ موضوعی با هم فرق می کند.

وی در ادامه به معنای نظریه اشاره کرد و گفت: نظریه به معنای پاسخ های مبتنی بر روش و مبنایی فقهی است که ناظر به  تحولات بیرونی است.

حجت الاسلام میراحمدی با بیان این که این نظریه بر دو محور امامت و خلافت  استوار است، اظهار داشت: هیچ نظریه فقهی شیعی نمی تواند بدون توجه به الگوی امامت نظریه پرداز کند و همین قضیه درباره فقه مذهب سنی نیز استوار است که نظریه  بدون خلافت نمی شود ارائه داد.

 دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه شهید بهشتی با بیان این که امامت و پادشاهی قابل مقایسه نیست افزود: امامت با پادشاهی دو تفاوت مبنایی دارند، امام(ع) معصوم است و علم الهی دارد واین که امامت ارثی نیست، بلکه برگزیده از سوی خدا است .