به گزارش خبرگزاری «حوزه»، حضرت آیت‎الله  وحید خراسانی امروز در درس تفسیر خود در مسجد اعظم با ذکر این مطلب که در قیامت همه انسان ها به آنچه کرده اند می رسند، گفتند: خداوند به هیچ کسی ظلمی نمی کند و انسان ها به آنچه کرده اند گرفتار شده و یا  نیکی کرده اند رستگار می شوند.

ایشان افزودند: در روز قیامت است که برایند عمل انسان در قالب یک کتاب که توسط ملایک اللیل و ملایک النهار نوشته می شود در مقابل انسان قرار داده می شود.

این مرجع تقلید با اشاره به این نکته که این دو کتاب به دو دسته انسان در قیامت داده می‎شود، اظهارکردند: این دو کتاب شامل کتاب فجار و دیگری کتاب ابرار است که کتاب فجار به فجار و ابرار به ابرار داده می‎شود.

ایشان تصریح کردند: خداوند بیان می‎کند که کتاب فجار لفی سجین است و کتاب ابرار در علیین؛ حال اینکه علیین و سجین چیست، بحثی است که ما به فهم آن نمی‎رسیم و تنها روزی می‎‌فهمیم که آن را ببینم؛ سوال دیگر این است که اگر کتاب فجار در علیین، پس خود آنها به کجا می‎روند و همچنین همین مساله نسبت به علیین صدق می‎کند.

این مرجع تقلید بیان کردند: خداوند ملایک روز را برای اعمال روز و ملایک شب را برای اعمال شب آفرید ولی در فجر صادق هر دوی این ملایک همزمان شاهد و ناظر اعمال ما هستند و به همین دلیل است که این لحظات افضل زمان ها هستند.

حضرت آیت‎الله  وحید گفتند: چه بسیار انسان‎هایی که عادت به خواندن دارند و عادت به فهمیدن ندارند؛ در روز قیامت آنچه گوش، شنیده و چشم دیده و لامسه حس کرده است، علیه انسان شهادت می‎دهند، ولی کیست که بفهمد و عمل کند؟!

معظم له با بیان اینکه  برای فهم بهتر قرآن هیچ راهی به جز تمسک به اهل بیت(ع) نداریم، اظهار کردند: آنچه از این بیت خارج نشده است باطل است و حق تنها منحصر به همین بیت و آن چیزی است که از این بیت صادر می‏شود پس باید به این بزرگان متوسل شد.

ایشان با ذکر این مطلب که آفت کلام، یا هوای نفس است و یا خطای سهوی و عمدی، خاطرنشان کردند: از آنجایی که کلام معصومین(ع) عاری از خطا و هوای نفس است هیچگاه خطایی در آن ایجاد نمی‎‌شود.

حضرت آیت‎الله  وحید گفتند: افلاطون که رییس فلاسفه اشراقی است در لحظه مرگ چند جمله بسیار مهم گفت؛ وی گفت که بی اختیار زاده شده و بی اختیار خواهم رفت و حال می‎‌فهمم که هیچ نمی‎دانم؛ البته افلاطونی لازم است که  بفهمد که هیچ نمی‎فهمد، زیرا بسیاری عالمان که جهل مرکب دارند خود را عالم می‎دانند درحالی که به این حد نرسیدند که بفهمند که هیچ نمی‎دانند.