به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه» استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیات هشتادویکم و هشتادو دوم سوره بقره پرداخته است.
«بَلى مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطيئَتُهُ فَأُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ»
«وَ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمْ فيها خالِدُونَ» (بقره، 82-81)
ترجمه: (چنین نیست كه آنها گمان مى كنند) بلكه آنان كه به دنبال گناه روند و گناهانشان، آنها را احاطه كند، قطعاً اهل آتشند و در آن جاودانه خواهند بود.
و آنان كه ایمان آورده و كارهاى نیك انجام دهند، قطعاً اهل بهشت اند و همیشه در آن خواهند بود.
بر خلاف پندارهاى باطل، این دو آیه میزان و معیارِ كیفر و پاداش الهى در قیامت را چنین بیان مى دارد:
کسی كه از روى عمد و اراده به دنبال گناه رود تا آنجا كه گناه او را در خود غرق كند، همواره در آتش است و راه گریزى ندارد و در این كیفر تفاوتى میان یهود با دیگران نیست.
چنان كه شرط ورود به بهشت، ایمان و عمل در كنار یكدیگر است و ایمان به تنهایى و یا عمل به تنهایى كافى نیست؛ تا چه رسد به آنكه كسى بخواهد بر اساس خیال و آرزو به بهشت در آید!.
از این آیه مى آموزیم كه:
* گاهى گناه چنان در وجود انسان رسوخ مى كند كه قلب و روح را پوشانده و جز زشتى و پلیدى در گفتار و رفتار از انسان صادر نمى شود.
* امید بدون عمل، ارزشى ندارد. میزان در پاداش الهى، ایمان و عمل است، نه گمان و آرزو.
