به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، اسقف سبوح سرکیسیان، رهبر ارامنه ایران امروز در کنگره سیره اهل بیت(ع) که با محوریت سیره امام علی(ع) در مدرسه علمیه امام کاظم(ع) برگزارشد با ذکر این مطلب که مطالعه دقیق تاریخ صدر اسلام به روشن‌تر شدن ابعاد زندگی و تاثیر امام، کمک خواهد کرد گفت: این مطالعه باعث می شو دکه زندگی آن امام از دایره خاص تقدس بخشی شیعه خارج شده و وجهه تاثیر او در تاریخ بشریت بیشتر نمایان خواهد شد.
وی افزود: امام علی(ع) به تمام معنا دل داده و صدیق پیامبر و شخصا رهبری بزرگ در تاریخ اسلام بودند؛ متفکران معاصر جهان اسلام اعم از شیعه و سنی به این نتیجه رسیده‌اند که شخصیت امام باید فراتر از مطالعات فرقه گرایانه مورد مطالعه و تامل قرار دهند.
سرکیسیان تصریح کرد: این اسقف تاکید کرد: امام همواره به مثابه ستاره‌ای درخشان در تاریخ خواهد بود و برای همه کسانی که دنبال چراغ راه هستند خواهد درخشید؛ امام در زمان حیات پیامبر نقش پیشاهنگ را داشتند؛ زمانی که پیامبر بحث اخوت میان انصار و مهاجران را مطرح کردند آن حضرت امام را برادر خود نامید؛ امام بود که بت‌های کعبه را در هم فروریخت و خانه خدا را دوباره بنا ساخت.
وی اظهار کرد: امام شخصیتی بودند که پیامبر از او خواست تا سوره توبه را برای مردم قرائت کنند؛ درباره آن حضرت بود که پیامبر(ص) در غدیر فرمودند «من کنت مولاه فهذا علی مولاه»، درباره امام بود که پیامبر(ص) فرمود «انا مدینة العلم و علی بابها» و این همه فضل تنها در مورد چنین شخصیتی گفته شده است.
این اسقف مسیحی بیان کرد: در طی زمان سه خلیفه اول، امام، خود را از فعالیت آشکار سیاسی کنار کشیدند اگرچه به جمع آوری قرآن پرداختند و دوره زمامداری ایشان یادآور دوره پیامبر بود و همین سبب جذب مردم شد؛ دوران کوتاه امامت امام هم با درگیری داخلی همراه بود آن هم به سبب مشکلات متعدد اقتصادی و اجتماعی آن روز؛ امام در تلاش بودند تا نظم را مستقر کنند و این کار بسیار دشوار را در چنین شرایط سختی انجام دادند.
اسقف سرکیسیان تصریح کرد: امام به‌خوبی از عهده ماموریت خود که ثبات بخشیدن به جامعه بر اساس حیات طیبه دینی بود برآمدند و ایشان از این رو تاثیرگذارترین شخصیت تاریخ شدند؛ ایشان مخالف توزیع درآمدهای غنایم از سوی عمر بود و بر یکپارچگی میان امام و امت تاکید داشتند.
وی تاکید کرد: امام علی(ع) فرمانداران درستکار را به جای افراد غیر شرافتمند بر مسئولیت‌ها گمارد و زمین‌هایی که مصادره شده بود را به حکومت برگرداند و بیت‌المال را به مساوات میان شهروندان حکومت توزیع کرد.
اسقف سرکیسیان عنوان کرد: یکی از مهمترین نکات در زندگی امام، فلسفه اجتماعی ایشان بود؛ امام معتقد به مشارکت همه افراد جامعه در بهره‌مندی از ثروت بود؛ هدف امام ایجاد جامعه‌ای جدید بود و بدون توزیع یکسان ثروت، عدالت اجتماعی در آن دوره ممکن نبود؛ امام قهرمان استفاده از عدالت اجتماعی برای پیاده کردن ایدئولوژی دینی بود.
این اسقف مسیحی بیان کرد: سفارش خاص در مورد یتیمان و فقرا و افراد مسن از جمله وصایای امام علی(ع( است؛ امام فرمانداران خود را از توسل به تنبیه همراه با نفرت باز می‌داشتند؛ حضرت فرمودند مردم عادی فقیر هستند و اساس اسلام را تشکیل می‌دهند؛ با آنان مهربان باشید و اعتماد و همدلی آنان را به دست آورید.
وی با ذکر این مطلب که امام به شکلی عمل کردند که اندیشه آرمانی اسلام پیاده شود ولی این اصلاحات اجتماعی از سوی بنی امیه مورد استقبال واقع نشد و در نهایت با توطئه آنان در حال عبادت و سجده به شهادت رسیدند؛ بنده معتقد هستم که شخصیت امام علی(ع) را باید برتر از اندیشه‌های فرقه گرایانه شیعه و سنی بررسی کنیم زیرا بدون تردید بازیابی در اندیشه و شخصیت امام نشان از تغییر اساسی در نگرش مردم به تاریخ است.
اسقف ارامنه ایران بیان کرد: بنده چندین نوشته از جمله پایان‌نامه‌های دکتری و ارشد خود را در مورد زندگی و شخصیت امام علی(ع) نوشته ام؛ تاریخ اسلام شدیدا از تفکیک سنی در مقابل شیعه متاثر بوده است و برخی پدیده‌ها در تاریخ این امام به خصوص، دست‌کاری کرده‌اند تا شخصیتی وارونه از امام جلوه دهند؛ از این‌رو تاریخ اولیه نشان می‌دهد که هیچ شخصیتی مانند امام علی(ع) مورد هجوم و بی‌انصافی این جریانات افراطی و غیرعادلانه قرار نگرفته بودند و در دوره بنی‌امیه این مسئله به اوج رسید.
سرکیسیان تصریح کرد: کشف شخصیت امام در دوره جدید از راه عقل‌مدارانه صورت گرفته است؛ از جمله عبده که حیات عقلانی به سمت امام را نشان داده است؛ وی نامه‌های امام علی را برای تجدید حیات تعلیم و تربیت در مصر ضروری می دانست و در مقدمه اثرش می‌نویسد این کتاب حقایق و حقوق ما را نشان و ما را از اشتباهات نجات می‌دهد و هر کسی که این کتاب را بخواند به دین حقیقی خدا راهنمایی می‌شود.
وی بیان کرد: همچنین از دید طه حسین اگر امام شکست خورد به دلیل ضعف شخصیت نبود بلکه به علت ضعف در ساختار حکومتی بود که در دوره گذشته ایجاد شده بود.
