به گزارش خبرگزاری «حوزه» از تهران، اربعین حسینی چهلمین روز پس از شهادت امام حسین (ع) که با ۲۰ صفر مصادف است و مشهور است که اسیران کربلا روز ۲۰ صفر سال ۶۱ ق در بازگشت از شام، برای زیارت مدفن امام حسین (ع) به کربلا آمده‌اند.
در این روز جابر بن عبدالله انصاری به زیارت قبر امام حسین آمده است؛ زیارت اربعین از اعمال خاص این روز است و بنا بر روایتی از امام حسن عسکری (ع) از نشانه‌های مؤمن دانسته شده است.
شیعیان در این روز عزاداری امام حسین (ع) می‌کنند و راهپیمایی اربعین شیعیان به‌سوی کربلا، به یکی از مهم‌ترین و گسترده‌ترین مراسم عزاداری شیعیان جهان، تبدیل‌شده و در زمره بزرگ‌ترین اجتماعات مذهبی جهان قرارگرفته است.
حجت‌الاسلام مهدی حسن‌آبادی خطیب و کارشناس مسائل دینی، در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه» به اهمیت و جایگاه تجمع اربعین حسینی در کربلا و زیارت اربعین، پیام مهم تجمع اربعین حسینی در کربلای معلا و توصیه به‌جاماندگان از قافله پیاده‌روی اربعین حسینی پرداخته که حاصل این گفتگو را در ادامه می‌خوانید:
* ضمن تقدیر از فرصتی که به ما اختصاص دادید، در خصوص اهمیت و جایگاه تجمع اربعین حسینی در کربلا و زیارت اربعین حسینی بفرمائید.
زیارت اباعبدالله الحسین (ع) به‌خودی‌خود و فی‌نفسه جایگاه بسیار والایی در حوزه‌های دینی ما دارد، من احساس می‌کنم در زمان پیغمبر عقل‌ها و ادراکات مردم، عبادتی را بالاتر از حج نمی‌دانستند یعنی اعمال حج، اعمالی است که حداقل سه روز واجب آن در مشعر و عرفات و منا و با اعمال خاصی که دارد و با سختی‌های زیادی انجام می‌شود و درنهایت هم مشخص نیست که آیا این اعمال پذیرفته شود یا خیر، لذا ائمه (ع) واحد اندازه‌گیری زیارت اباعبدالله(ع) را تعداد حج قرار دادند.
شخصی به حضور امام صادق (ع) آمد و گفت: من نوزده حج واجب را به‌جا آورده‌ام، امام صادق (ع) فرمودند: به تو توصیه می‌کنم که یک حج دیگر هم به‌جا بیاوری تا 20 حج شود و با یک زیارت امام حسین (ع) برابری کند، این نکته را در کنار روایت عرض می‌کنم، شما می‌دانید که در هرسال یک حج واجب بیشتر نیست و این نوزده سفر حج واجب نوزده سال وقت می‌خواهد، نوزده سال فرصت می‌خواهد.
این در آموزه‌های دینی ما وجود دارد، اگر بخواهم فراتر از این بگویم، وقتی اباعبدالله الحسین (ع) در سن کودکی بر روی پای پیغمبر (ص) نشسته بود، یکی از همسران ایشان اعتراض کرد که چرا این بچه را این‌قدر تحویل می‌گیری، می‌بوسی؟ آقا رسول‌الله(ص) فرمایشات مفصلی دارند و درنهایت می‌فرمایند: هر کس فرزندم حسین را بعد از ممات یا شهادتش زیارت کند، ثواب یک حج و یک عمره من پیغمبر را در کارنامه اعمالش ثبت می‌کنند، نکته مهم این است که حتی اگر ما حج و عمره هم برویم، معلوم نیست مقبول شود، فرض کنیم قبول هم بشود، حج و عمره امثال من کجا، حج و عمره پیغمبر کجا.
همسر پیغمبر با تعجب پرسید: یا رسول‌الله، یک حج و یک عمره شما؟ پیغمبر فرمودند: بلکه دو حج و دو عمره، یا رسول‌الله، دو حج و دو عمره شما هدیه به زائر الحسین؟ پیغمبر می‌گویند: حالا سه حج و سه عمره، آن‌قدر این صحبت ادامه یافت که پیغمبر فرمودند: بگذار خیالت را راحت کنم، من نود حج و نود عمره خودم را به زائر الحسین هدیه می‌کنم.
نود حج نود سال زندگی می‌خواهد، این در حالی است که انسان باید در سنین 8، 9 یا 10 ساله باشد و درک این را داشته باشد که احرام ببندد، یعنی به‌واسطه یک زیارت امام حسین (ع) می‌شود یک ره صدساله را در یک زیارت رفت، ایشان نفرمودند هر بار تشرف به کربلا، فرمودند هر زیارت حسین (ع)، ما می‌رویم کربلا و در یک روز چهار، پنج بار اباعبدالله الحسین (ع) را زیارت می‌کنیم، این زیارت عجیب اباعبدالله که حقیقتاً مثل و مانندی ندارد، شما حج پیغمبر را با چه عملی می‌توانید بسنجید؟
زیارت امام حسین (ع) یک عمل خاص است که در برخی ایام اخص می‌شود، مثل عاشورا، مثل عرفه، مثل شب نیمه شعبان، مثل شب نیمه رجب، مثل لیالی القدر و مثل اربعین که امام حسن عسکری در خصوص آن می‌گوید: اگر می‌خواهی بدانی کی مؤمن است، البته با این قید که در روایت مؤمن یعنی شیعه، پنج نشانه دارد و یکی از این نشانه‌ها زیارت الاربعین است؛ یعنی در اربعین به زیارت امام حسین (ع) برود. بنابراین زیارت اباعبدالله الحسین (ع) در اربعین بسیار مهم و عجیب است؛ یعنی اصلاً در عقل و ادراک ما نمی‌گنجد.
ما پیاده به کربلا می‌رویم، یکی از کاظمین می‌رود، یکی از بصره می‌رود و... کسانی را می‌شناسم که از قم پیاده تا کربلا می‌روند، از بعد از عاشورا به راه می‌افتند، ممکن است کسی بگوید این‌ها بیکارند، خیر، اتفاقاً این‌ها کار دارند، اتفاقاً دارند برای قیامت ذخیره می‌کنند، اتفاقاً این‌ها زراندوزی و خانه‌سازی می‌کنند؛ اما زراندوزی و خانه‌سازی برای قیامت، قرار نیست همه‌چیز در این دنیا بماند، لذا روایت است که به ازای هر قدم، یک حج و یک عمره برایت می‌نویسم، این حرف خیلی عجیب است، تعارف نیست، افسانه نیست، اهل‌بیت (ع) با تعارف و غلو سخن نمی‌گویند، عین واقعیت را می‌گویند.
در بعضی روایت گفته‌شده است که حج و عمره مقبوله؛ یعنی حجی که به آن نمره قبولی داده‌اند، پس زیارت اربعین به این معنا است؛ به گمان من در اربعین حدود چندین میلیون یا بیشتر جمعیت حضورداشته باشد، چه چیزی به این مردم می‌دهند، مردم پول که باید بدهند، اذیت هم می‌شوند، لب مرز معطل می‌شوند. تمام این سختی‌ها را تحمل می‌کنند که یک صلی‌الله علیک یا اباعبدالله در مقابل حرم امام حسین (ع) بگویند، این تسخیر قلوب است که به‌صورت جمعی انجام می‌شود، نکته جالب این است که در نماز جماعت غیرمسلمان نمی‌تواند حضورداشته باشد؛ اما در این عبادت جمعی بشری که در دنیا یکی است و دومی ندارد، در این عبادت بالای ۲۰میلیون‌نفری اربعین، در این شور و شعور حسینی، زرتشتی می‌آید، کلیمی می‌آید، مسیحی می‌آید، اروپایی می‌آید، ایرانی می‌آید، مسلمان می‌آید، غیرمسلمان می‌آید، شیعه می‌آید، غیر شیعه می‌آید و شما می‌بینید که یک مسیحی موکب می‌زند به نام عیسی بن مریم، آنچه می‌گویم از مشاهدات است، این تسخیر قلوب چگونه انجام می‌شود که یک مسیحی پولش را در راه امام مسلمین خرج می‌کند؟
پیرمردی مسئول این موکب بود، وقتی با او صحبت می‌کردیم، گفتیم: دین شما، پیغمبر شما و عقاید شما فرق می‌کند، نه پیغمبر ما را قبول داری، نه امیرالمؤمنین ما را قبول داری، نه امام حسین ما را... یک‌باره گفت: صبر کنید، عیسی مال ما، محمد (ص) مال شما، حواریون مال ما، علی بن ابی‌طالب (ع) مال شما؛ اما آنچه میان تمامی ما مشترک است، حسین بن‌علی (ع) است، حسینی که امسال هزار و سیصد و هفتاد و نهمین سال شهادتش است، 1379 سال پیش یکی مظلوما، مهموما، مغموما و عریانا به شهادت رسید، بعد از 1379 سال از تمام جهان می‌آیند و خرج می‌کنند که یک وجود مقدس به نام حسین (ع) یک‌گوشه چشمی به آن‌ها داشته باشد.
این عبادت جمعی، یک قدرت‌نمایی آزادگان جهان است، من نمی‌گویم مسلمین، نمی‌گویم مؤمنین، نمی‌گویم شیعیان، هر که آزاده است؛ لذا حضرت امام (ره) فرمود: این خون سیدالشهدا (ع) است که خون تمام آزادگان جهان را به جوش آورده است، این جوشش خون را شما در اربعین می‌بینید.
یکی از هندوستان می‌آید، یکی سفیر یک کشور اروپایی در بغداد است پیاده می‌آید، اروپا و مسیحیت چه ربطی به امام حسین (ع) دارد؟ تو سفیری، هر جا بخواهی بروی با محافظ می‌روی؛ اما اباعبدالله الحسین (ع) است، شور حسین است، حساب‌وکتابش با عقل جور نمی‌شود. اسقف اعظم، پدر روحانی از فلان کشور برای بازدید تاریخی به عراق می‌آید و از قضا به ایام اربعین برمی‌خورد، می‌پرسد قضیه چیست؟ می‌گویند: اربعین حسینی است، می‌پرسد حسین کیست؟ برایش توضیح می‌دهند، یک‌باره دلش به دل امام حسین (ع) گره می‌خورد، آدمی که 20 نفر باید رختخوابش را جمع کنند، پیاده از نجف به کربلا می‌رود و در حرم اباعبدالله الحسین (ع) شیعه می‌شود، با کدام منطق و استدلال جز با استدلال حسین (ع) می‌توان یک اسقف اعظم را در دامن اسلام و پیغمبر گذاشت.
* پیام مهم تجمع اربعین حسینی در کربلای معلی چیست؟
به نظر من مهم‌ترین پیامی که اربعین می‌تواند برای جهان داشته باشد این است که هیچ‌وقت خون مظلوم زیرخاک نمی‌ماند، هیچ‌وقت خون مظلوم و خون یک آزاده هدر نمی‌رود؛ اما نکته این است، تمام مردم جهان باید به این حماسه نگاه کنند و بدانند که این حماسه را یک نفر مدیریت می‌کند و او منتقم خون اباعبدالله الحسین (ع)، حجت بن الحسن (عج) است؛ یعنی باید بدانند که این لشکر در خدمت امام زمان (عج) است، در مقابل قصه این جریان بسیار مهم است و کسانی هم که پیاده به کربلا می‌روند، وقتی در این سیر قرار می‌گیرند و در ظرف امام حسین (ع) می‌افتند، باید بدانند که اولین تکلیفشان دعا برای فرج امام زمان (عج) است؛ لذا زمانی که امام زمان ظهور می‌کند، می‌فرماید: من فرزند حسینی هستم که او را تشنه کشتند، چرا؟ چون بسیاری از مردم دنیا امام زمان (عج) را نمی‌شناسند؛ اما امام حسین (ع) را می‌شناسند، ازاین‌رو زمانی که ظهور کنند خود را به نام اباعبدالله الحسین (ع) معرفی می‌کنند.
* چه توصیه‌ای به‌جاماندگان از قافله پیاده‌روی اربعین حسینی دارید؟
من اهل توصیه کردن نیستم؛ اما این را درک می‌کنم که هرکسی باید بتواند از سر سفره اباعبدالله الحسین (ع) برای خودش رزق بردارد؛ اما اگر آقا امسال ما را نطلبیده است، به این معنا نیست که خود را ببازیم، هرچند که سخت است، درهرصورت در عراق عزا است و در شهرهای ما هم باید عزا باشد، اولین توصیه من این است که روز اربعین، یک روز قبل یا یک روز بعد، بیرق عزا را محکم بلند کنیم، چهلم اباعبدالله الحسین (ع) است و زینب (س) به کربلا می‌رود، هر کس می‌تواند سیاهی بزند، هر کس می‌تواند روضه بگیرد، هر طور که می‌توانند این علم عزا را بلند کنند.
عزاداری‌ها نباید کمرنگ شود، اگر نتوانستیم برویم، باید همین‌جا ادای تکلیف کنیم، به قول علامه امینی ما نتوانستیم برویم، اباعبدالله الحسین (ع) که می‌توانند بیاید.
حرف دوم برای کسانی که نتوانستند بروند این است که در کنار علم عزا، علم دعا برای امام زمان (عج) بلند کنند، به خدا اگر ما بتوانیم جمع بشویم و یک دسته برای فرج امام زمان (عج) دعا کنیم، ظهور ایشان نزدیک می‌شود، خواسته اهل‌بیت (ع) از ما جز این چیست؟
آیت‌الله وحید بهبهانی رسیده بود به کربلا و در حرم جمعیت زیاد زائران حضور داشتند، یک‌گوشه از صحن نشست و نجوا کرد که یا حجت بن الحسن (عج)، جدت این‌همه زائر دارد، چرا ظهور نمی‌کنی؟ مکاشفه‌ای برایش رخ داد و حجت بن الحسن (عج) فرمودند این‌ها هستند، می‌آیند و زیارت می‌کنند؛ اما برای فرج من کم دعا می‌کنند. ما نمی‌توانیم برویم، باید همین‌جا ادای تکلیف کنیم، اصلاً باید از اباعبدالله الحسین (ع) دلبری کرد، اینکه در زیارت عاشورا می‌گوییم: من را طلب ثار و خون‌خواهی امام حسین (ع) قرار بده! کی اتفاق می‌افتد؟ زمانی که فرج محقق می‌شود. علم عزا بلند کنند و چه کسی که رفته و چه کسی که مانده برای فرج امام زمان (عج) دعا کند.
نکته آخر اینکه باید بدانیم این امنیت را مدیون چه کسی هستیم، باید بدانیم این قصه از کجا آب می‌خورد، اگر امام و انقلاب ما نبود، اگر رهبری عزیز و تدبیر ایشان نبود و خون شهدا نبود، ایران هم یک عراق دیگر بود، ایران هم یک افغانستان دیگر بود، ایران هم یک سوریه دیگر بود و... شکرگزار این نعمت باشیم.
* از اینکه فرصت خود در اختیار خبرگزاری حوزه قرار دادید از شما سپاسگزارم
ممنون، موفق باشد.
گفت‌وگو: ناصر مؤمنیان
انتهای پیام/
