به گزارش خبرگزاری «حوزه» از تبریز، خبر این گونه آغاز می‌شد: «طلبه‌ی مدرسه علمیه حضرت ولیعصر(عج) تبریز در مسابقات قهرمان کشوری  تک پرس، تک لیفت بدون لوازم موسسه ورزش های قدرتی  WPA که انتخابی مسابقات پیش‌رو در کشور گرجستان می‌باشد، در رده سنی بزرگسالان و دسته وزنی 100 کیلوگرم، با رکورد 195 کیلوگرم مقام نخست رشته پرس را کسب کرد.» متن خبر کاملا مفهوم و البته عجیب بود؛ یک طلبه در مسابقات بدنسازی، قهرمان کشور شده، مگر می‌شود؟

با وجود گرایش روحانیت به ورزش‌های انفرادی و رزمی و کسب عناوین مختلف در این رشته‌ها، شنیدن اینکه یک طلبه در مسابقات پاورلیفتینگ و پرس سینه کشور عنوان برتر را به دست آورده است، تعجب آور است.

به همین بهانه برای آشنایی با این طلبه ورزشکار، گفتگویی با «امین فریادی خامنه» انجام دادیم که ماحصل آن در ادامه از نظرتان می‌گذرد.

 ابتدا خود را معرفی کرده و مختصری از سوابق و عناوین ورزشی‌تان برایمان بفرمایید.

امین فریادی خامنه، متولد سال 1370 در شهر خامنه و ساکن این شهر هستم و پس از گرفتن مدرک کارشناسی در رشته حقوق و گذراندن خدمت مقدس سربازی، به عنوان طلبه وارد مدرسه علمیه حضرت ولیعصر(عج) تبریز شده‌ام.

رشته ورزشی‌ام پاورلیفیتینگ و پرس سینه می‌باشد که به عنوان داور ملی این رشته نیز گاهی داوری می‌کنم و تابحال سه دوره قهرمان مسابقات کشوری، دو دوره قهرمان مسابقات شمالغرب کشور و هشت دوره قهرمان مسابقات استان شده‌ام و در مسابقات مچ‌اندازی استان آذربایجان‌شرقی نیز عنوان اول را در کارنامه‌ ورزشی ام  دارم . بیش از 15 سال است این رشته ورزشی را دنبال می‌کنم و در سال 1385 اولین بار در مسابقات حضور یافته‌ام.

سابقه مربیگری دارید؟

یک باشگاه بدنسازی داشتم و حدود هشت سال نیز باشگاه داری و مربیگری را تجربه کرده‌ام.

چه عواملی باعث ورودتان به حوزه علمیه شد؟

عوامل مختلفی در ورودم به حوزه علمیه دخیل بودند که شاید اصلی‌ترین آن‌ها حضور در مساجد و هیئات مذهبی و نشستن پای منابر اساتید و روحانیت می‌باشد.

دلیل گرایش به این رشته ورزشی را بفرمایید و در خصوص کارکردهایش نیز توضیح دهید.

در ابتدای بحث اشاره به خواسته معروف مقام معظم رهبری از جوانان یعنی همان «تحصیل، تهذیب و ورزش» خالی از لطف نخواهد بود. ورزش شاید اصلی‌ترین عامل برای سلامتی جسمی بوده و در ارتقاء روحیه و نشاط نیز بسیار تاثیرگذار است و شاید بهترین پاسخ برای این سؤال همان عبارت معروف (جسم و روح سالم در بدن سالم) باشد.

با توجه به اینکه یکی از رسالت‌های اصلی حوزه علمیه و طلاب، تبلیغ است؛ ورزش با توجه به طیف مخاطبینی که دارد یکی از بهترین راه‌ها برای عمل به این رسالت مهم است. ورزش‌های عامه پسند و پر مخاطب می‌تواند یکی از بهترین ابزارها برای انجام امور تبلیغی باشد که من این موضوع را از نزدیک لمس کرده و تأثیراتش را دیده‌ام.

برخوردهایی با شما به عنوان یک طلبه ورزشکار در میادین ورزشی چگونه بود؟

وقتی متوجه می‌شدند یک طلبه‌ام، تعجب می‌کردند  که مگر می‌شود در عین حال که طلبه هستی، یک ورزشکار قهرمان کشور هم باشی آن‌هم در رشته‌ای مثل بدنسازی! از من می‌پرسیدند چگونه تمرین می‌کنی یا در حوزه علمیه چگونه تغذیه‌ات را کنترل می‌کنی که بدنت دچار افت نمی‌شود.

برداشت من از این برخوردها این است که مردم فکر می‌کنند روحانیت به‌ندرت دست به ورزش می‌زند، آنهم در حد خودمانی و فامیلی نه قهرمانی کشور و در رشته‌های متداولی مثل فوتبال، والیبال و امثالهم.

از نظر شما این برخوردها و سؤالات چه دلیلی دارد؟

شاید ضعیف و کمرنگ بودن ورزش در حوزه‌های علمیه و در بین طلاب عامل این نگرش و تعجب مردم باشد. من وقتی به عنوان داور در مسابقات حضور می‌یابم و متوجه طلبه بودنم می‌شود، باور نمی‌کنند و سؤالات متعدد و گاهی عجیبی هم مطرح می‌کنند.

نگاه حوزه و روحانیت به ورزش چگونه است؟

مسؤولان مدرسه، مدیریت حوزه علمیه استان و حتی امام جمعه محترم و مردمی تبریز نگاه مناسبی به ورزش دارد و حمایت‌های کافی از من صورت می‌گیرد، ولی نظر من این است که باید ورزش را خودمان با انگیزه و علاقه شروع کنیم و دنبال سالن و زمین ورزشی یا یک دوره ورزشی نباشیم.

باید با یک هدف مشخص و بصورت برنامه‌ریزی ورزش کرد و با خوابیدن و اتلاف وقت کار به جایی نمی‌رسد. ورزش برای سلامتی جسم و روح و مهمتر از آن برای معرفی بهتر حوزه علمیه و از بین بردن نگرشی که یک روحانی نمی‌تواند یک قهرمان ورزشی در رشته‌های متفاوت باشد، بسیار کارساز است.

 رشته ورزشی شما نیازمند تمرینات و رژیم غذایی خاصی است، از این بابت در حوزه دچار مشکل نمی‌شوید؟

به من می‌گویند چگونه در حوزه با وجود محدودیت‌های تغذیه‌ای و تمرینی، زندگی می‌کنی که بدنت افت نمی‌کند و دچار مشکل نمی‌شوی. بألاخره غذای خانه نیست و تفاوت‌هایی با رژیم غذایی ورزشکاران حرفه‌ای دارد و محدودیت‌هایی به لحاظ تمرین نیز پیش می‌آید؛ من در پاسخ به آن‌ها می‌گویم که این غذای امام زمان(عج) که از آن می‌خورم و من را بسیار آماده نگه می‌دارد.

آیا طلبگی در ورزش شما تاثیرگذار بوده و چه سمت و سویی به ورزش داده است؟

از نظر من، مهم این است که نگرش به ورزش چگونه و در چه سطحی باشد. ورزش یک بعد قهرمانی و بعد مهمتر دیگری به نام پهلوانی دارد. متأسفانه در کشور ما بجای پهلوان پروری، قهرمان پروری صورت گرفته است، تا زمانی که در مسابقات حضور می‌یابی، مدال کسب می‌کنی و داور هستی، تو را بعنوان ورزشکار شناخته و تکریمت می‌کنند ولی پس از آن معلوم نیست چه بر سرت خواهد آمد.

همیشه به عنوان یک طلبه ورزشکار، سعی بر این داشتم که با ادب، رفتار، احترام و گفتار مناسب، این را که ورزش در مقابل اخلاق است را ترویج دهم و همیشه دنبال این بوده‌ام که پهلوانی در ورزش را بجای قهرمان‌پروری محض که بدون پهلوانی است، گسترش یابد و موضوع ترویج مسائل اخلاقی، تربیتی و عمل به رسالت تبلیغی نیز همیشه مد نظرم بوده است.

در پایان اگر صحبت خاصی دارید، بفرمایید.

خانواده نقش مهم در پیشرفت من ایفاء کرده است. با وجود اینکه پدرم جانباز هستند، نقش بی بدیلی در رسیدن من به این مرحله داشته‌اند. این رشته ورزشی را من در شهرستان خامنه معرفی کرده‌ام و تنها مربی و همراهم در تمامی مسابقات، پدرم بوده و برای حضور در مسابقات همراهم به استان‌های مختلف سفر می‌کردند که جا دارد به صورت ویژه از ایشان تشکر کنم.

برای ورزش کردن باید علاقه و انگیزش کافی وجود داشته باشد، تا به الان ورزش‌های زیادی را تجربه کرده ام و علت اینکه به صورت حرفه‌ای بدنسازی را انتخاب کرده‌ام این است که امکانات کافی برای ورزش‌های انفرادی مورد علاقه‌ام در شهرمان وجود نداشت.

در خدمت مقدس سربازی نیز در رشته‌های مختلفی مثل بدنسازی، پرس سینه، طناب‌کشی و ورزش‌های باستانی در مسابقات ارتش حضور یافته‌ام و کل دوران خدمتی‌ام به ورزش محدود شده است. البته این را هم بگویم که با وجود جانباز بودن پدر و تک فرزند بودنم، نزدیک به 20 ماه خدمت کرده‌ام.

گفتگو: مهدی شیخ زاده