جبار آذین منتقد و کارشناس سینما در گفت‌و‌گو با خبرگزاری «حوزه»، درباره آثار نوروزی سیما چنین اظهار نظر کرد: صدا و سیما، امسال هفت سریال برای پذیرایی نوروزی از مردم مهیا و پخش کرد. سه مجموعه از این تعداد سریال‌هایی بودند که جز آثار فاخر و ماندگار تلویزیون محسوب می‌شدند که در سالهای قبل تولید شده و چندین بار از تلویزیون پخش شده، در واقع در «چشم باد»، «سلطان شبان» و «هزار دستان» جور سریال‌های عید امسال تلویزیون و کم کاری مدیران آن را کشیدند و چهار سریال دیگر از محصولات جدید سیما هستند علی رغم حضور برخی از حرفه‌ای‌ها در تولید، آنها نتوانسته‌اند در حد مجموعه‌های درجه یک و ارزشمند قرار گیرند و مخاطبان انبوه داشته باشند.
وی افزود: سریال «بر سر دوراهی» یک ملودرام خانوادگی و اجتماعی ضعیف است که با استفاده از فرمول‌ها فیلم‌فارسی به شیوه آثار تجاری هندی تولید شده و سازندگان با سواستفاده از علاقه و نیازهای مخاطب به آثار خوب و خانوادگی با سر‌هم‌بندی داستانی از نوع فیلم‌های بی‌کیفیت، در صدد رساندن یک پسر فقیر به یک دختر پولدار و ثروتمند بر آمده‌اند؛ به‌عبارتی این سریال علاوه بر ضعف در گزینش بازیگران نامناسب، بازیهای زیر متوسط متن آشفته، و کارگردانی دم‌دستی چیز تازه‌ای برای مخاطبان ندارد و مصداق هدر دادن بیت‌المال است.
این منتقد ادامه داد: مضامین اخلاقی و انسانی و اجتماعی خانوادگی که در این سریال تنها به شکل ابزاری مورد استفاده قرار گرفته است، هیچکدام در خدمت گسترش موضوع‌های اخلاقی و ارزشمند خانوادگی و دینی قرار ندارند و تنها بهانه‌هایی برای شکل‌دهی ازدواج فقیر و پولدار به کار گرفته شده‌اند. در ادامه باید گفت یکی دیگر از مهمترین ضعف‌های بر «سر دوراهی» نداشتن داستان قابل باور و شخصیت‌های پذیرفتنی است و به عبارتی کارکترهای این سریال هم از دنیای موهوم و و رویا‌پرداز فیلمقارسی وام گرفته شده‌اند.
وی درباره سریال «نون خ» هم گفت: سعید آقاخانی بازیگر و کارگردان آثار سینمایی و تلویزیونی در چندمین کار تلویزیونی خود با بهره‌گیری از برخی سوژه‌های اجتماعی و چاشنی طنز سریال شبه کمدی « نون خ» را برای تلویزیون ساخته است، اما به رغم تجربه‌های خوب او در این زمینه این سریال نتوانسته است در حد یک اثر تلویزیونی استاندارد قرار گیرد و مخاطب را راضی کند. دو مشکل اساسی نون خ به استفاده از بازیگران کلیشه‌ای نقش های کلیشه‌ای کمدی باز می‌گردد که تنها توانسته‌اند خود را در این مجموعه تکرار کنند.
اشکال بزرگتر «نون خ» به استفاده نادرست از فرهنگ و قومیت هموطنان کرد باز می‌گردد، چراکه در این مجموعه فقط در حد لباس و برخی لوکشین‌ها ما با فرهنگ و ادبیات کردی رو‌به‌رو هستیم و هیچ اثری از زبان و لهجه کردی و آیین‌های و سنت‌های این قوم در کار آقاخانی دیده نمی‌شود، به عبارتی، «نون خ» نه طنز که هجو ارزش‌های فرهنگی و اجتماعی کردهاست و آقاخانی که این بار کوشیده به نوعی پا در مسیر تکرار شکلی جدید از سریال پایتخت گذارد در هیچ زمینه ای به ویژه طنز و طرح مسائل خانوادگی و اجتماعی به توفیق نرسیده است.
آذین درباره «زوج و فرد» هم گفت: در میان سریال‌های نوروزی امسال تلویزیون با آنکه همچنان بهره برداری از استعدادهای آثار طنز در سیما به چشم می‌خورد و اغلب بازیگران حرف جدیدی در این عرصه ندارند و صرفاً ادا و شکل در می‌آورند، اما در مقایسه با دیگر سریال‌ها در «نون خ» اندکی به طنز و شوخی نزدیک‌تریم، هرچند با آنکه مضامین این سریال هم از جمله تجارت با دلار، هجو آقازاده‌ها و نقد برخی مسائل اجتماعی تکراری است لیکن سازندگان آن کوشیده‌اند در محدوده تکرار و کلیشه نمانند و با شوخی‌های کلامی و موقعیت‌های به نسبت طنز مخاطب را سرگرم کرده و پای تلویزیون بنشانند. در واقع «زوج و فرد» یک سریال متوسط معمولی ولی از نگاه مخاطب قابل قبول است.
وی در بخش دیگری از سخنانش تاکید کرد: «شش قهرمان و نصفی» کار حسین قناعت یک فانتزی ضعیف کودکانه است که به جای پخش از شبکه دو از شبکه پنجم سر در آورده است این سریال هم علی‌رغم حضور اکبر عبدی در حد یک بازیگر متوسط در حوزه‌های مضمون و محتوا و ساختار هنری، نوآور نبوده و دارای جذابیت‌های موضوعی و بصری مورد پسند قشرهای مختلف سیما نیست و کارگردان آن تنها توانسته است بر تجربه‌های کارگردانی خود بیفزاید.
وی درباره برنامه «عصر جدید» هم چنین اظهار نظر کرد: «عصر جدید» هم در ادامه تقلیدگرایی و کپی‌برداری دست‌پرورده‌های تلویزیون از ماهواره‌های غربی است و به جز هدر دادن بیت‌المال و رقصیدن به ساز اسپانسرها چیز برای مخاطب ایرانی ندارد و صرفاً جز برنامه‌های آنتن پر کن تلویزیون محسوب می‌شود ای کاش صدا و سیمای کشور، عصر جدید ایران امروز را آینه تولید یک برنامه‌ای اجتماعی تلویزیون قرار می‌دادند نه آنکه الگوی آنها فرهنگ و زندگی غربی‌ها باشد.
آذین در پایان تاکید کرد: البته استفاد بهینه از تجارب موفق تلویزیون‌های دنیا در جهت فرهنگ ملت کشورهای خود و پاسخگویی مناسب به خواسته‌های مردم قادر است تجربه آموز باشد به شرطی‌که با همان مولفه‌ها کپی برداری و ایرانیزه نشود و در واقع محلی باشد برای تولید برنامه‌های کاملاً ایرانی در جهت منافه مردم و نیازهای روز جامعه.
