خبرگزاری حوزه | من چندین سال درگیر بیمارستان‌ها بودم. در منزل، بیماری داشتیم که بخش زیادی از سال در بیمارستان بود و مابقی سال را هم در خانه مشغول تیمار بودیم.
از آنجایی که ذهنم همیشه در حال تشخیص و تحلیل فرآیندها بود و هست از گردش کار اکثر بیمارستان‌ها تعجب می‌کردم. اکثر باگ‌ها و خطاها را میشد با کارهای کوچک برطرف کرد.
این موضوع گذشت تا اینکه طی دو سال درمان را در یک بیمارستان دیگر ادامه دادیم و دیدم گردش کار اینجا بسیار بهتر و روتین‌تر است. پیگیر شدم و دیدم، رئیس این بیمارستان پزشک نیست! فردی است که دکترای مدیریت اجرایی دارد و سابقه اجرایی قابل توجهی نیز در فضاهای دیگر داشته. برای اداره بیمارستان شورایی از پزشکان وجود داشت ولی مدیریت و مسئولیت با فرد دیگری بود.
در اکثر بیمارستان‌های دیگر یک پزشک رئیس بیمارستان بود، که البته خود این موضوع نقص محسوب نمیشد اما اینکه اکثراً دانش و تجربه لازم برای مدیریت وجود نداشت، موجب نقص کار بود.
این را عرض کردم که چه بگویم؟!
در اکثر دانشگاه‌های خوب کشور یک فرد اندیشمند و بعضاً نخبه در یک رشته علمی به ریاست دانشگاه منصوب شده. این فرد در فضای علمی و آرام دانشگاه، شاید خطاهای عملکردی‌اش مشاهده نمیشد اما این روزها ...
اتفاقاتی که این روزها در اکثر دانشگاه‌ها مشاهده می‌کنیم واقعاً تعجب‌آور است. شاید یک صدم این‌ها را اگر در دانشگاهی در یک کشور درجه دو آفریقایی یا آسیایی می‌دیدیم، مدیریت آن را شماتت می‌کردیم ولی اینجا رئیس دانشگاه از ابزارها و اختیارات قانونی خود استفاده نمی‌کند. یا جسارت این کار را ندارد یا فهمی از شرایط ندارد، چون صرفاً شخصی علمی است!
وقتی دانشجو در بدو ورود به دانشگاه قوانینی را پذیرفته و زیر آن را امضا کرده، وقتی دانشگاه حراست دارد، وقتی کمیته انضباطی دارد، وقتی امکان برخورد انضباطی تا حد اخراج را دارد، دیگر چه معنی می‌دهد که فضای دانشگاه‌ها به این سمت برود که به اهل بیت توهین بشود، به صدر تا ذیل نظام توهین بشود، خیلی راحت و علنی کشف حجاب بشود، به پرچم کشور و شهدا توهین بشود، امکانات دانشگاه تخریب بشود، بچه‌های مذهبی کتک بخورند، اساتید فحش بخورند و ...
مشاهده این صحنه‌ها خصوصاً در دانشگاه‌هایی که ما سالیان سال بود خیال می‌کردیم چارچوب خاصی در پذیرش افراد دارند، عجیب‌تر بود.
اسم نمی‌آورم که متهم به سیاسی‌کاری نشوم ولی خودتان قدری فکر کنید متوجه می‌شوید ... مشاهده این صحنه‌ها چیزی جز بی‌عرضگی و عدم مدیریت ریاست دانشگاه‌ها نیست.
حمید کثیری
