سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه» شمه ای از زندگينامه امام حسين عليه السلام وعلل رویارویی این امام همام را با دستگاه خلافت به قلم حجت الاسلام والمسلمین جواد محدّثى تقدیم مخاطبان می کند.

پيشواى سوم شيعيان حسين بن على عليه السلام، سالار شهيدان، دومين فرزند على بن ابى طالب عليه السلام بود كه در روز سوم شعبان سال چهارم هجرى در مدينه چشم به جهان گشود. پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله، نام اين مولود خجسته را حسين عليه السلام ناميد و به او و برادرش امام حسن، بسيار علاقه داشت و اغلب آنها را در دامان پر مهر خويش داشت و دوستى با آنان را به همه سفارش مى كرد و آن دو نورچشم را «سرور جوانان بهشت» مى دانست. درباره حسين عليه السلام فرموده بود: «حسينٌ منّى و انا مِن حسينٍ».

امام حسين عليه السلام كه به «سيدالشهدا» معروف است، شش سال از شيرين ترين دوران زندگى اش را در كنار جدّش رسول خدا گذراند. در كودكى جدّ بزرگوار و مادر مهربانش را از دست داد و در سايه پدر بزرگوارش بزرگ شد، ولى نامهربانى هايى را از سوى مخالفان نسبت به اهل بيت پيامبر تحمّل كرد.

وقتى پدرش در سال 35 هجرى به خلافت رسيد، بازويى پرتوان براى پدر بود و در حكومت و جهاد، در كنار اميرمؤمنان حضورى فعّال داشت.

دوران ده سالى كه برادرش امام حسن مجتبى عليه السلام پيشواى شيعيان بود، ياورى فداكار و همدمى صبور براى حضرت بود. روحيه ظلم ستيزى سيدالشهدا، بسيار شديد بود و تحمّل حكومت كسانى چون معاويه را بر مسلمانان نداشت، امّا به احترام قرار داد صلحى كه امام حسن عليه السلام با معاويه بسته بود، صبرى تلخ در پيش گرفت و كاملاً در اطاعتِ برادر بزرگوارش بود و پس از پيمان صلح، همراه برادرش به مدينه آمد و تا آخر عمر، در اين شهر و در جوار قبر مطهّر جدّش پيامبر خدا زيست.

وى صحنه هاى تلخى را در دوران عمر خويش شاهد بود. هتك حرمت خاندان پيامبر پس از وفات آن رسول گرامى، شهادت مظلومانه مادر، خانه نشينى و انزواى سياسىِ پدرش در دورانِ حكومت سه خليفه، تبعيد دردمندانه ابوذر غفارى، فتنه انگيزى هاى رياست طلبان بر ضدّ خلافت الهى پدرش اميرالمؤمنين، شهادت پدر و بسيارى از عزيزترين اصحاب و ياران در حوادث و درگيرى هاى فتنه جويان، مظلوميت و تنهايى برادرش امام حسن و داستان صلح تحميلى و شهادت مظلومانه امام مجتبى و تيرباران شدن جنازه وى و خاكسپارى در بقيع، از جمله اين صحنه ها بود.

امام حسين عليه السلام پس از شهادت برادرش به امامت رسيد. وى همچنان با ستم ها و فريبكاريهاى معاويه رو به رو بود و زمينه هيچ فعاليت سياسى آشكار وجود نداشت. در عين حال، حضرت گاهى نسبت به خلافكارى هاى دستگاه خلافت اعتراض و نهى از منكر مى كرد. از جمله نامه اعتراض آميز شديد به معاويه، به خاطر به شهادت رساندن حُجر بن عدى و يارانش و كشتن مظلومانه عمرو بن حَمِق كه از ياران وفادار اميرالمؤمنين بود، از اين موارد است.

هر چند عدّه اى از وى مى خواستند كه بر ضدّ معاويه قيام كند، ولى حضرت به عهدنامه اى كه امام مجتبى عليه السلام با معاويه امضا كرده بود وفادارى نشان مى داد و نمى خواست تا معاويه زنده است، آن را نقض كند و بهانه به دست دشمن بدهد.

وى در همين دوره از زندگى خويش، بر ضدّ جنايت ها و گناهان حكّام در جامعه، انتقاد مى كرد، حتى نسبت به شرابخوارى يزيد در دوره پدرش نيز اعتراض كرد و در مورد تلاش معاويه براى جانشينى يزيد هم برخوردى اعتراض آميز داشت.

سيدالشهدا عليه السلام مى كوشيد به عنوان پيشواى شيعه و يادگار آل محمد، رفتارى كريمانه و برخوردى سخاوتمندانه، همراه با عفو و گذشت و ايثار، مردم دوستى، يتيم نوازى، كمك به محرومان و حمايت از بى پناهان داشته باشد و با اخلاق شايسته خويش، تبليغات سوء دستگاه معاويه و دشمنان اهل بيت را خنثى كند و مردم را شيفته كرامت ها و بزرگوارى هاى خاندان پيامبر بسازد. اين بود كه در قضاوتِ مردم با انصاف، او به عنوان پاك ترين، بخشنده ترين، پارساترين و بهترين انسان زمان خويش شمرده مى شد.

از سوى ديگر، عبادت و نيايش، زهد و تقوا، علم و دانش بى پايان، حلم و بردبارى و جلوه هاى ديگر فضيلت ها در سراسر زندگى او موج مى زد و با ثروت و امكاناتى كه داشت، صدقه و انفاق هاى بسيارى نسبت به نيازمندان انجام مى داد. *فصاحت و زبان آورى و شجاعت و تواضع، از خصلتهاى بارز او بود

وقتى معاويه در سال 60 هجرى از دنيا رفت و پسرش يزيد به خلافت رسيد، نامه اى به والى مدينه نوشت و از او خواست كه به هر قيمت، از حسين بن على عليه السلام بيعت بگيرد. سيدالشهدا كه هرگز نمى خواست زير بار حكومت ننگين يزيد و بيعت با او برود، ناچار همراه گروهى از بستگان و خانواده اش، به عنوان اعتراض مدينه را ترك كرد و به مكّه رهسپار شد و چند ماه در مكّه ماند. در آن مدّت، با بسيارى از چهره ها تماس مى گرفت و ديدگاه منفى خويش را نسبت به يزيد و حكومت او اظهار مى كرد.

مردم كوفه كه از شيعيان و هواداران آن حضرت و پدرش على بن ابى طالب عليه السلام بودند، او را به كوفه دعوت كردند تا در ركاب او بجنگند و يزيديان را از بين ببرند. هزاران نامه دعوت، امام را واداشت كه به آن دعوت ها پاسخ گويد. ابتدا مسلم بن عقيل را به عنوان نماينده فرستاد تا اوضاع را ارزيابى كند. وقتى نامه مسلم، مبنى بر مساعد بودن شرايط و بيعت هزاران نفر با او براى يارى حسين عليه السلام به دستش رسيد، مكه را به قصد كوفه ترك كرد. در اين فاصله، اوضاع كوفه دگرگون شد و مردم بى وفايى كردند و پيش از آنكه امام به كوفه برسد در سرزمين كربلا به محاصره انبوهى از سپاه كوفه درآمد كه راه پيش و پس را بر او بستند و از او خواستند كه يا تن به بيعت با يزيد بدهد و تسليم شود، يا آماده نبرد شود.

امام راه دوم را برگزيد. روز دوّم محرم به سرزمين كربلا رسيده بود. يك هفته آنجا ماند. روز عاشورا صف آرايى دو گروه، جنگى سخت را پيش آورد. سيدالشهدا همراه ياران خويش كه جمعى از آنان برادران و برادرزادگان و عموزادگان و بستگان خودش بودند و بقيه از شيعيان خالص و وفادار، به مقاومتى حماسى دست زد. كوفيان راه آب را به روى خيمه گاه او بستند. در روزى گرم، با لبى تشنه و در جنگى نابرابر، امام و هفتاد و دو تن يارانش در نزديكى رود فرات به شهادت رسيدند و سرهاى پاكشان از بدن ها جدا گشت و به دربار يزيد فرستاده شد.

امام حسين عليه السلام هنگام شهادت 57 سال داشت. روز شهادتش دهم محرم سال 61 هجرى، به عنوان روزى تلخ و غم انگيز و البته حماسه آفرين و عبرت آموز و الهام بخش، در تاريخ باقى ماند و عاشوراى او به مكتب آزادگى و وفا و شجاعت و مبارزه با ستم تبديل شد.

امام و يارانش در همان سرزمين كه به شهادت رسيدند، دفن شدند و امروز كربلاى او زيارتگاه شيفتگان حرّيت و فرزانگى و ايثار است و شهادت او سرمايه قيام و ظلم ستيزى همه آزادگان جهان است.

سر سلسله مردم آزاد، حسين است

آن كس كه در اين ره سر وجان داد، حسين است

مردى كه چو كوهى به برِ تيشه بيداد

دامن به كمر بر زد و اِستاد، حسين است