در سوگ استادم آیت‌الله علامه حسن زاده آملی

حوزه/ یادم نمی رود روزی در حین تدریس شرح اشارات، به آرامی کتاب را بست و مکثی کرد. شاگردان حاضر با ولعی وصف ناپذیر تماشای جمالش می کردند. استاد پس از سکوتی فرمود: خدا رحمتش کند اگر زنده بود به محضرش عرض می کردم که : در میان ادبای بزرگ، «خال رخ» مصطلح است نه «خال لب»...