به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، از آنجا که خانواده به عنوان اولین نظام اجتماعی بشریت از اهمیت و جایگاه مهمی برخوردار است، کتاب «فرهنگ خانواده» نوشته حجت الاسلام علی اکبر مظاهری با بررسی همه جانبۀ مسائل خانواده به تبیین بایدها و نبایدهای زندگی خانوادگی می پردازد؛ در شماره های مختلف بخشی از متن این کتاب با هدف ارتقای دانش مخاطبین در مدیریت هرچه بهتر خانواده ها منتشر می شود.

وصف‌ناپذیری برخی از پدیده‌ها

برخی از پدیده‌ها و پاره‌ای از اوصاف و کردارها را نمی‌توان به گونۀ کامل و جامع، وصف کرد. قلم و بیان، قادر به تبیین و ترسیم آن‌ها نیست. به تعبیر علمی، «یُدرَکُ وَلا یُوصَف»اند؛ یعنی درک شدنی‌اند، اما وصف شدنی نیستند. حتّی بعضی از آن‌ها را نمی‌توان به آسانی درک کرد؛ ادراک آن‌ها نیازمند دقّتِ بالا و فهم عمیق است؛ هر حسّ و اندیشه‌ای نمی‌تواند آن‌ها را به گونۀ همه جانبه درک کند.

یکی از آن پدیدگان وصف ناشدنی دانه‌درشت، در قلمرو زندگی خانوادگی، «ثمره‌های رفاقت و سازگاری همسران و زیان‌های عدم رفاقت و ناسازگاری ایشان» است.

اگر زن و شوهر با همدیگر سازگار و رفیق باشند، بیشتر خوبی‌های لازم برای یک زندگی سعادتمندانه را دارا هستند، و اگر رفیق و سازگار نباشند، بیشترِ بدی‌های لازم برای تباهی و فلاکت زندگی را فراهم کرده‌اند.

رفاقت، رمز سعادت

خدایا! اگر نعمت رفاقت را به زن و شوهری عطا کنی، به ایشان چه نداده‌ای! و اگر این موهبت را نداشته باشند، چه دارند! خدایا! نعمت رفاقت و سازگاری را، که از بهترین نعمت های توست به همسران عطا فرما.

اگر زن و شوهر با یکدیگر «خوب» باشند، دیگر از مشکلات زندگی، باکی نیست، و اگر با هم «بد» باشند، دیگر چندان بهره‌ای از حیات خانوادگی ندارند. این «خوب بودنِ» همسران با یکدیگر، به منزلۀ «صد» است که «نود» را نیز در بر دارد و نیز هشتاد را و هفتاد را و ... بسیاری از موهبت‌های فرخندۀ زندگی، زیر مجموعۀ این نعمت گرانقدرند. اگر زندگانی‌ای همراه با آرامش و آسایش بخواهیم، نیازمند رفاقت همسران‌ایم. اگر علاوه بر سعادت زندگانی این جهانی، سعادت حیات آن جهانی را نیز بخواهیم، به سازگاری و رفاقت همسران نیازمندیم. از سوی دیگر، اگر دو همسر با هم ناسازگار و نارفیق باشند، علاوه بر تباهی زندگی دنیایی، آخرتشان نیز تباه می‌شود.

برای تحصیل این گوهر بی‌بدیل، باید تلاش کرد. هر چه در این باره هزینه کنیم، می‌ارزد. خردمندی حکم می‌کند که این هدف را در صدر اهدافمان قرار دهیم. اگر این منظور تأمین شود، بسیاری از اهداف دیگر تأمین می‌شود؛ «چون که صد آمد نود هم پیش ماست».