به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از یزد، حجت الاسلام و المسلمین محمد کارگر شورکی در هفتمین نشست اخلاقی و جلسه شورای اداری مدیریت حوزه علمیه خواهران استان یزد در سال ۱۴۰۱ در جمع معاونان و کارکنان مدیریت حوزه علمیه خواهران یزد ضمن تسلیت سالروز شهادت امام باقر(علیه السلام)، به روایتی از کتاب وقایع الایام ، شیخ کلینی اشاره و بیان کرد: در این روایت امام صادق(علیه السلام) فرمودند: «پدرم امام باقر(علیه السلام) سخت مریض شدند، به گونه ای که اکثر مردم برای آن حضرت، خائف (و نگران) شدند که نکند امام از دنیا بروند و حتی اهل بیت ایشان نیز شروع به گریه کردند. پدرم فرمود: من در این مریضی از دنیا نخواهم رفت زیرا دو فرد نزد من آمدند و مرا چنین خبر دادند و بعد از آن بیماری، پدرم مدتی صحیح و سالم ماندند. سپس روزی مرا خواستند و فرمودند: پسرم گروهی از قریشیان ساکن مدینه را فراخوان تا آنها را گواه بگیرم. من نیز چنین کردم. پس امام در حضور آنان به من فرمود: ای جعفر! هنگامی که من دنیا را وداع گفتم، مرا غسل بده و کفن کن و قبرم را چهار انگشت بالاتر از زمین قرار ده و بر آن آب بپاش. بعد از اینکه آن جماعت رفتند به پدرم عرض کردم: اگر مرا (در خلوت هم) به این کارها امر می کردید، انجام می دادم. چرا خواستید تا عده ای را به عنوان شاهد به نزدتان بیاورم؟ فرمود: پسرم می خواستم بدانند تو وصی من هستی و در امامت با تو نزاع نکنند.»

مدیر حوزه علمیه خواهران یزد، در ادامه به آخرین لحظات عمر مبارک امام باقر(علیه السلام) و وصیت ایشان به فرزندشان اشاره و بیان کرد: با توجه به اینکه شهادت امام در ۷ ذی الحجه می باشد و حجاج در این ایّام در مکّه برای انجام اعمال حج حضور دارند ، بنابراین قبر مطهر ایشان در غربت است و کمتر زائر دارد و در روایت از امام صادق(علیه السلام) داریم که حضرت فرمود: «پدرم در آخرین لحظات عمرشان گفتند: ای جعفر از مال من وقفی کن برای گریه کنندگان، تا ده سال در منا و در موسم حج بر من گریه کنند و رسم ماتم را تجدید کنند.» لذا هر سال در عزای حضرت مراسم بر پا شد و به این واسطه سخنان حضرت نیز به گوش شیعیانشان می رسید.

وی در ادامه به روایتی امام باقر(ع) از کتاب تحف العقول اشاره و بیان کرد: امام باقر (علیه السلام) فرمودند: «إِنَّ اَللَّهَ کَرِهَ إِلْحَاحَ اَلنَّاسِ بَعْضِهِمْ عَلَی بَعْضٍ فِی اَلْمَسْأَلَةِ وَ أَحَبَّ ذَلِکَ لِنَفْسِهِ إِنَّ اَللَّهَ جَلَّ ذِکْرُهُ یُحِبُّ أَنْ یُسْأَلَ وَ یُطْلَبَ مَا عِنْدَهُ.؛ به راستی که خداوند پافشاری مردم در خواهش از دیگران را خوش ندارد، ولی این پافشاری را در خواهش از خودش دوست می دارد. به درستی خدایی که یادش بزرگ است دوست دار که از او چیزی خواسته شود و از آنچه در نزد اوست درخواست گردد.»

این مسئول حوزوی تصریح کرد: بنا بر این روایت، درِ خانه خدا رفتن، برای انسان عزت می آورد، برخلاف آن جایی که انسان، درِ خانه بندگان خدا می رود و ذلیل می شود؛ گرچه کارِ بندگان خدا را انجام دادن، مورد مدح خداوند است، به گونه ای که به فرمایش روایت، خداوند به حضرت موسی(ع) وحی فرمود: بعضی بندگان من آن قدر کار نیک انجام می دهند که من او را در بهشت حاکم و برقرار می سازم، موسی عرضه داشت خدایا کار نیک چیست ؟ فرمود برای تامین نیاز برادرش تلاش می کند چه موفق به قضای نیاز و حاجت او بشود و چه نشود.

وی در پایان اضافه کرد: مهم این است که ما تلاش خود را برای برآورده شدن نیاز دیگران انجام دهیم، حال اگر نتیجه داد انسان به ثواب دست خواهد یافت و اگر گره کار مؤمن باز نشد به وظیفه خود عمل کرده ایم. امیدواریم ما بتوانیم تمام تلاش خود را برای رفع حوائج مؤمنین و مؤمنات انجام دهیم و به نحو احسن به تکالیف الهی خود عمل کنیم.

در پایان این نشست، ضمن قرائت مصوبات قبلی شورای اداری و بیان گزارشی از اقدامات انجام شده توسط هر یک از حاضرین، نکاتی در خصوص مسائل جاری حوزه مطرح و در مورد آن ها بحث و تبادل نظر انجام شد.