خبرگزاری حوزه | آنهایی که فوتبال دوست هستند، نه، آنهایی هم که هر ازگاهی فوتبال را دنبال می کنند هم می دانند که اهمیت بازی های جام جهانی برای همه ملت های جهان در چیست.
جام جهانی شاید پربیننده ترین صحنه صف آرایی های ورزشی در سراسر جهان باشد. به حدی که تمام علاقه مندان رشته های مختلف جهان نیز با عطش به تماشای تمام بازی های آن می نشینند. زیرا از دو سال پیش از آن تمام کشورهای دنیا درگیر حضور در این رقابت ها هستند و شاید صعود به این جام برای همیشه در تاریخ بسیاری از ملت های دنیا ثبت و ضبط می شود. مثل همان حماسه ۸ آذر ایران- استرالیا.
اما آنچه این جام را برای ما ایرانی ها از سایر جام های دیگر متمایز کرده است، شرایط خاصی است که در هیچ جام جهانی دیگر شاهدش نبودیم. حوادث عجیبی که پیش از جام جهانی آغاز شد و دسته ای سعی داشتند بنا برخواست خود بازیکنان تیم ملی را از ماهیت اصلی خود دور کنند و آنها را به سمتی خود که دوست دارند بکشند و کام یک ملت را تلخ کنند. از فشارهای گسترده ای که از جوانب مختلف به آنها می شد بگیریم تا تحریکات عظیمی که باعث می شد آنها تمرکز لازم را برای اولین بازی نداشته باشند.
جبهه ترکیبی دشمنان انقلاب و اسلام به دنبال ماهی گرفتن از این آب گِل آلود به شدت برای این بازی ها برنامه چیده بودند و از مدت ها پیش خودفروختگان رسانه ای، خود را عازم این رقابت ها کردند که از بخت بدشان دست رد میزبان جام جهانی به آنها مانع از حضور و سم پاشی های گسترده آنها شد. اگرچه سعی کردند از همان استودیوی شیشه ای شان در لندن کار خود را انجام دهند.
از هفته ها پیش، سم پاشی روی اعصاب بازیکنان تیم ملی و همه اهالی رسانه و مردم و فوتبال آغاز شد. تمام تلاش این تیم های گسترده آن بود که با تحریک و تحت فشار گذاشتن بازیکنان، اجازه ندهند که تمرکز لازم برای مسابقات را کسب کنند و همچنین در هر وهله ای با هم نوایی با ضدانقلاب و تحریکات آنها، شیوه های جدیدی برای حمله به نظام مهیا کنند.
بازی اول در مقابل انگلیس؛ اولین بازی این رقابت ها برای ایران و چند طرح برای این بازی؛
اولین برنامه و طرح، نخواندن سرود تیم ملی توسط بازیکنان بود و دومین طرح، هم نوایی با جریان ضد انقلاب برای جلوگیری از شادی پس از گل، به دست کردن نمادهای جریان ضد انقلاب در ماه های اخیر و... .
بدرقه بازیکنان توسط رئیس جمهور و مادر سه شهید انقلاب اسلامی و نحوه برخورد بازیکنان با مقامات رسمی و این مادر شهید، فضای روانی روی بازیکنان تیم ملی را به حد اعلی رساند.
عدم حضور چهره های سرشناسی چون علی دایی، مهدی مهدوی کیا و جواد نکونام علی رغم دعوت فیفا به قطر به بهانه عزادار بودن نیز گرای بزرگی برای حمله همه جانبه به تیم ملی و بازیکنان تیم ملی را داد، زیرا این حضور غیر ملی و غیر مردمی جلوه داد و باعث شد کسانی که به دنبال عقده گشایی از حاکمیت کشورمان را داشتند تلاش کنند که از این حضور طرفی برای خود ببندند و هر نوع حضوری در جام جهانی را به نوعی خیانت به همه مردم تلقی کنند.
همین فشارها باعث شد که حوادث پیش از بازی ایران و انگلیس رقم بخورد و باخت غیر مترقبه تیم ملی هم دست به دست هم دهد تا عروسی به کوچه کسانی بیاید که از چند روز پیش لباس دامادی شان را نیز در این میانه پوشیده بودند و با هر گُل انگلیس رقص کنان در میدان و کوی و برزن و مغازه و خانه از خود فیلم و عکس برای تلویزیون های لندنی گرفتند و برای رسانه های از شادی مست آن ور آب بفرستند و دور هم جشن و شاید به پا کنند.
بی آنکه حتی یک لحظه به این فکر نکنند که همان ها که می گفتند بازیکنان تیم ملی باید با مچ بند مشکی وارد زمین شوند و با گُل های خود شادی هم نکنند چون عزادار هستیم، حالا با هر گل انگلیس روی زمین بند نمی شدند و رقص و شادی کنان زمین و زمان را به هم می ریختند و این شکست را شکست جمهوری اسلامی در مقابل دشمنان خود قلمداد می کردند.
بعد از بازی بود که رسانه های لندن نشین و شبکه های اجتماعی وابسته به جریان ضد انقلاب کوهی عظیم از حرف و کنایه و نیش های ممتد به پا ساختند تا این بازی را باخت سنگین جمهوری اسلامی قلمداد کنند و از طرفی بازیکنان تیم ملی را مشتی بی غیرت بخوانند که تاوان حضور در جلسه رئیس جمهور و مادر سه شهید را می دهند.
فضای عظیم ضد تیم ملی به حدی رسید که سرمربی تیم ملی از همه گان بخواهد که فرای نگاه سیاسی و سوء استفاده های عجیب و غریب دشمنان انقلاب و کشور، این بازیکنان را بازیکنان همه مردم ایران بخواند و از شل مغزهایی که در این روزها از همه جوانب به این بازیکنان حمله می کنند بخواهند که کمی بیشتر فکر کنند و بدانند که بازیکنان تیم ملی دشمن کسی نیستند.
اما بازی بزرگ جمعه ظهر همه نگاه ها را به سمت خود می کشید. آنجا که تیم ملی باید بازی بزرگی را با ولزی برگزار می کرد که با صعود حماسی خود به جام جهانی خود را مهیای صعود از این گروه می کرد. بازی اول ایران را هم که دیده بودند و مطمئن بودند که در این بازی می توانند همه برگ ها را به سمت خود بکشند و ایران هم همان تیمی است که در بازی اول دیده بودند.
اما پیش از بازی یک اتفاق جالب افتاد. برخی از بازیکنان تیم ملی هم تازه متوجه شدند که کسانی که به آنها می گفتند که نباید برای ایران بازی کنند دیدند که چگونه پشت آنها را خالی کردند و از باخت غیر متنظره آنها رقص و شادی کردند و با ترند کردن هشتک های بی شرف بی شرف آنها را بیش از پیش تحقیر کنند.
به همین دلیل بود که در بازی جمعه، سرود ملی را به کوری چشم همه بدخواهان کشور و انقلاب خواندند و اعداد زیر بیست خود را در غیرت و شهامت و جسارت و شجاعت به بالای صد رساندند و کاری کردند که دنیا هیچ گاه این قدرت و بازی زیبا را فراموش نکند.
از همه حواشی که بگذریم حال و هوای شبکه های لندنی و دست پرورده های آنها در شبکه های مجازی هم جالب بود. بی بی سی که آماده یک سریال مشمئز کننده دیگر از یک باخت بود سراسر ایران را می گشت و ویدئوهای ارسالی را شخم زد تا طبق معمول این دو ماه یک نفر را پیدا کند که در یک خیابان یه چیزی زیر لب می گوید و بازهم بنویسد که شعارهای مردم ایران علیه تیم ملی!
اما از بی بی سی بدتر، شبکه تروریستی سعودی نشنال بود که همه عوامل آن از مجری و به اصطلاح کارشناس و مهمان چه در برنامه های خود چه در فضای مجازی هرچه در توان دارند تلاش کنند که بگویند که این برد، برد مردم نبود و علیه آنها بود.!
اما از همه این موارد که بگذریم و این داغی را پای سوختن از برد تاریخی شیرهای ایرانی با اسم رمز سرود تیم ملی تعبیر کنیم باید گفت که متاسفانه واژه مظلوم «مردم» به شدت در این روزها مظلومیت مضاعف یافته است.
چرا و چه کسی به شما گفته است که مردم فقط شمایید و این میلیون ها نفری که جمعه عصر در منزل خوشحالی کردند و به خیابان ها ریختند مردم نیستند؟
چه کسی به شما گفته است که این چنین می توانید از واژه مردم علیه مردم و از واژه ایران علیه ایران استفاده کنید؟
چرا و چه کسی به شما گفته است که این چنین می توانید همیشه روی یک حربه نخ نما و پوسیده خود مانور دهید و ایران و مردم آن را غمناک کنید؟
تاریخ ثابت کرده است که چونان شما، همچون گردی از روی دیوار گاهگلی رویاهایتان بلند می شود و زیر آوار حوادث روزگار محو خواهید شد.
صفرعلی محسنی
