خبرگزاری حوزه | حضرت زهرا(س) دارای القاب و اسامی بسیاری است که یکی از آن‌ها «فاطمه» است؛ پیامبر بزرگوار اسلام از جانب خداوند نام ایشان را «فاطمه» گذاشتند و در این رابطه فرمودند: «إِنِّی سَمَّیْتُ ابْنَتِی فَاطِمَةَ لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَطَمَهَا وَ فَطَمَ مَنْ أَحَبَّهَا مِنَ النَّار؛ نام دخترم را فاطمه گذاشتم به‌دلیل آن‌که خداوند او و دوست‌داران او را از آتش جهنم دور نگه داشته است.» (۱)

بنا به فرموده روایات مقام صدیقه‌ طاهره(س) مقامی والاست، تا آن‌جا که فرمودند: «فَفَاطِمَةُ حَوْرَاءُ إِنْسِیَّةٌ؛ فاطمه حوریه و بانوی بهشتی است.» (۲) چرا که ریشه ایجادی حضرت زهرا(س) از میوه بهشتی بوده است و پیامبرِ دانا این مطلب را تصریح کردند.

همچنین پیامبر(ص) در رابطه با حضرت فاطمه(س) فرمودند: «فَکُلَّمَا اشْتَقْتُ إِلَی رَائِحَةِ الْجَنَّةِ شَمِمْتُ رَائِحَةَ ابْنَتِی فَاطِمَةَ؛ هر زمان که مشتاق بوی بهشت می‌شوم، دخترم فاطمه را می‌بویم.» (۳)

از روایات به‌خوبی می‌توان عجین بودن حضرت زهرا(س) با بهشت را فهمید؛ اما این عجین بودن همان‌طور که از نام «فاطمه» پیداست، محدود به حضرت نخواهد بود بلکه دوست‌داران اهل‌بیت(ع) هم از آن بهره‌مند خواهند شد.

در روایتی این‌گونه آمده است که حضرت زهرا(س) در روز قیامت بر درب جهنم توقفی خواهند داشت و دوست داران اهل بیت (ع) که به‌واسطه گناهان زیاد مستحق جهنم شده‌اند را از آتش جهنم نجات می‌دهند.

از این رو در روایت چنین «منقول» است که محمد بن مسلم می‌گوید از امام باقر(ع) شنیدم:
«...فَتَقُولُ اِلَهِی وَ سَیِّدِی سَمَّیْتَنِی‌ فَاطِمَةَ وَ فَطَمْتَ بِی مَنْ تَوَلَّانِی وَ تَوَلَّی ذُرِّیَّتِی مِنَ النَّارِ وَ وَعْدُکَ الْحَقُّ وَ اَنْتَ‌ لا تُخْلِفُ الْمِیعادَ فَیَقُولُ اللَّهُ (عَزَّ وَ جَلَّ) صَدَقْتِ یَا فَاطِمَةُ اِنِّی سَمَّیْتُکِ فَاطِمَةَ وَ فَطَمْتُ بِکِ مَنْ اَحَبَّکِ وَ تَوَلَّاکِ وَ اَحَبَّ ذُرِّیَّتَکِ وَ تَوَلَّاهُمْ مِنَ النَّار؛ فاطمه‌(س) بر درب جهنم توقف دارد، چون روز قیامت شود بین دیدگان هر شخصی نوشته می‌شود که او مؤمن است یا کافر، چه‌بسا شخصی را که دوست‌دار اهل‌بیت پیامبر(ص) است می‌آورند و به‌واسطه گناهان زیادش دستور داده می‌شود او را در آتش بیاندازند، فاطمه(س) بین دو دیدگانش را می‌خواند که نوشته او دوست‌دار اهل‌بیت(ع) است، به درگاه پروردگار عرض می‌کند؛ «پروردگارا تو مرا فاطمه نام نهادی و (وعده دادی که) به‌وسیله من، ‌هر کسی که من و ذرّیّه‌ام را دوست دارد از آتش دوزخ جدا کنی، همانا وعده تو حق است»، در این هنگام خداوند متعال می‌فرماید؛ «‌ای فاطمه راست می‌گویی، من تو را فاطمه نام نهاده‌ام و وعده داده‌ام که هر کسی که محبّت و ولایت تو و فرزندانت را داشته باشد از آتش جهنم جدایش کنم.» (۴)

البته که رحمت الهی در نهایتِ کار، گناهکاران امت پیامبر(ص) را نجات خواهد داد و بی‌شک حضرت فاطمه(س) دری از درهای رحمت الهی هستند که خداوند به‌خاطر شفاعت ایشان می‌بخشد و چنین مطلبی از طرف خداوند کاملا منطقی و حکیمانه است؛ چرا که اولیای الهی که عمرشان را به اطاعت الهی سپری کرده‌اند شایسته تکریم و احترام هستند و اجابت دعای ایشان تکریمِ منزلت و مقام اهل‌بیت(ع) است و باید دانست شفاعت نسبت به برخی گناهکاران امت قبل از ورود به جهنم و جهنمی شدن است و نسبت به برخی دیگر بعد از جهنمی شدن است و روایت فوق ممکن است اشاره به گناهکارانی داشته باشد که به‌خاطر محبت صدیقه طاهره(س) و اهل‌بیت(ع) قبل از ورود به جهنم نجات خواهند یافت.

هرچند که شفاعت شامل حال همه نمی‌شود و دارای شرایطی است؛ اما به هر حال، شفاعت حقیقتی است که نجات‌دهنده شیعیان و محبان اهل‌بیت‌ علیهم‌السلام خواهد بود.

بنابراین باید قدر محبت حضرت فاطمه‌ زهرا(س) را دانست و این دوست‌داشتن را در عمل و احترام به ایشان نشان داد.

زهرا به دوستانش قول بهشت داده است --- بر روی گفته خویش او پا نمی‌گذارد

ما و فسرده حالی مولا نمی‌پسندد --- مسکین و دست خالی مولا نمی‌گذارد

از بس گناهکاریم ما مستحق ناریم --- باید که سوخت ما را؛ زهرا نمی‌گذارد (۵)

علی کردانی

پی نوشت ها:

۱: بحارالأنوار، ج ۴۳، ص ۱۲
۲: بحارالأنوار، ج ۸، ص ۱۸۹
۳: بحارالأنوار، ج ۸، ص ۱۱۹
۴: بحارالأنوار، ج ۸، ص ۵۱
۵: استاد سید رضا مؤید