به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، فاطمه میری طایفه فرد، پژوهشگر و نویسنده حوزوی، یادداشتی را در اختیار خبرگزاری حوزه قرار داده است که متن آن را در ذیل می خوانیم؛

نمی‌دانم حال مادرش چگونه بود که او را رضی نامید، شاید خوابی، شاید رویایی، حتما آرزویی بزرگ مثل سید رضی بودن فرزندش، مثل او پا در رکاب ولایت بودن. اسم‌ها از آسمان می‌آید، از پیش خدا.

چه فرق دارد برای آنان که دیر به دنیا آمده‌اند و روی ماه علی(علیه‌السلام) را ندیدند. مگر فقط دیدن است؟ همین که او را در اتمسفر دلت حس کنی برای هدایت کافیست. حالا قرن ۴و ۵ با قرن ۱۴ و ۱۵ هجری قمری در تلاقی عمیقی از ولایت، صاحب دو سیدرضی شدند، یکی قلم زد و دیگری خون داد.

قاعده ولایت این است همین که دل وصل شود، کهربای ولایت او را می‌برد به بهشت، از پس خاکریزهای حلب، یا از پس کوچه کَرَخ بغداد، از کنار مضجع مطهر امامین کاظمین یا از دل دمشق کنار عمه سادات.

مادر موجود غریبی‌ است، فقط کافیست دلش تاب بخورد، دلش بلرزد برای عاقبت فرزندش آن وقت خدا به یاری‌اش می‌آید.

حالا مادر "سید رضی موسوی" چه دعایی کرده خدا عالم است. شیخ مفیدها باید بیایند و "کتاب النسا"ها بنویسند در تقدیر مادرانی که فرزندانی چون رضی‌ها پرورش دادند.

(شیخ مفید کتابی با نام «کتاب النساء» را به درخواست مادر سید رضی نوشته و در مقدمه کتاب از او به احترام یاد کرده‌است.)