حجت الاسلام کریم مومنی در گفت وگو با خبرگزاری حوزه با تبریک ایام میلاد امیرالمومنین علیه السلام گفت: آیا تاکنون با خود اندیشیده اید که اولین و قدیمی ترین خانه ای که بر روی زمین ساخته شد با عمری چندین هزار ساله، کدام خانه است؟! و آن خانه کهن متعلّق به چه کسی است؟!

وی افزود: متون مقدّس دینی و الهی، اینگونه بیان نموده اند که هزاران سال پیش پس از پا نهادن اولین انسان یعنی آدم ابوالبشر بر روی این کره ی خاکی، اولین خانه و بُقعه ای که به دستور خداوند، توسط آدم علیه السلام، بر روی زمین ساخته شد «خانه کعبه» بود. در سرزمینی که خشکی زمین از آن جا آغاز و گسترانیده شد آنگاه که همه ی زمین را آب فراگرفته بود طی «حادثه ای مهمّ و مقدّس که در روایات اسلامی با عنوان دحو الأرض یعنی «گسترش زمین» از آن یاد گردیده است».

پژوهشگر بنیاد بین المللی امامت اظهار کرد: اراده خدای سبحان بر این تعلّق گرفت که از روی حکمت برای هدایت بنی بشر در زمین خانه ای بنا نهد، خانه ای نه برای سکونت! و نه از روی نیاز و مسکنت! بلکه خانه ای پر برکت و برای عبادت، مکانی از جانب پروردگار مورد عنایت و رحمت و سجده گاهی برای اظهار مذلّت و عبودیّت، در مقابل بی نهایت و نشانه ای برای هدایت.

وی افزود: خدای متعال در قرآن اینگونه بیان فرموده است: « إِنَّ أَوَّلَ بَیْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِی بِبَکَّةَ مُبَارَکًا وَهُدًی لِلْعَالَمِینَ»؛ (آل عمران؛ 96) «اولین خانه ای که برای مردم قرار داده شد همان خانه ی در مکه است که مایه ی برکت و هدایت برای اهل عالم است».

این محقق حوزوی اظهار کرد: از پیشوایان الهی دین سؤال گردید که چرا این خانه در این مکان قرار داده شد و حکمت طواف این کعبه چیست؟ آنان فرموده اند که به موازات این خانه، در آسمان چهارم یا هفتم خانه ای را خداوند برای طواف و عبادت فرشتگان آسمان، قرار داده که «بیت المعمور» نام دارد و کعبه «بیت الحرام» را محاذی بیت‏ المعمور قرار داده و به آدم علیه السّلام امر فرمود آن را طواف کند، آدم به طواف آن پرداخت و بدین وسیله خداوند منّان توبه‏اش را پذیرفت و بعد، این عمل را در فرزندان آدم تا روز قیامت سنّت قرار داد.

مومنی اظهار کرد: کعبه خانه ای پر ماجرا که دوران های پر فراز و نشیبی به خود دیده است. حضرت آدم آن را ساخت و طواف نمود و شیث و نوح (علیهما السلام) آن را زیارت و طواف نمودند و در طوفان نوح، به زیر گل و لای رفت و فرو ریخت و بعدها ابراهیم خلیل و اسماعیل نبیّ مأمور گردیدند دوباره آن را بازسازی نمایند و پایه های آن را بالا برند بر آن لباس پوشاندند و مردم را بار دیگر به سوی حجّ آن فراخوانند و پیامبران دیگر چون سلیمان بن داوود به زیارت آن رفتند و در آن سر بر سجده برای معبود نهادند و خاتم پیامبران محمّد مصطفی صلی الله علیه و آله مأمور گردید که آن را از لوث بتان پاک گرداند و بار دیگر به سوی آن دعوت نمود و قبله گاه نماز و عبادت خویش و مسلمانان گرداند.

وی گفت: أمّا این خانه ی سنگی قدیمیِ چند هزار ساله؛ در دل خود تاریخی از داستان ها و حکایت ها دارد و با شکوه و عظمتی که دارد؛ حادثه ها، به خود بسیار دیده تا به اکنون رسیده است. أما بازگو نمودن یک حادثه مهمّ و عجیب و تکان دهنده که این خانه به خود دید از زبان شاهدان واقعه بسیار شنیدنی تر است. در الارشاد شیخ مفید آمده است که سعید بن جُبیر؛ شخصیت جلیل القدر از تابعین، از قول یزید بن قَعنَب، که شاهد ماجراست چنین نقل می کند: سی سال قبل از عام الفیل و ده سال قبل از بعثت رسول خدا (صلی الله علیه و آله): من و عباس بن عبدالمطلب و جماعتی از قریش، رو به روی کعبه و کنار بیت الله، نشسته بودیم، ناگهان دیدیم که فاطمه بنت اسد، همسر جناب ابوطالب (علیه السلام) نزد کعبه آمد و از درد حملِ فرزندی که با خود داشت؛ پناه به خدای کعبه آورد و در آن حال شروع به تضرّع نمود و خود را به دیوار کعبه چسبانید و با خدایش کنار آن بیت عتیق، چنین می گفت: «پروردگارا؛ من به تو ایمان دارم و به همه پیمبران و کتاب هائی که از سوی تو آمده و گفتار جدم ابراهیم خلیل را تصدیق دارم و به اوکه این خانه کعبه را بنا کرد، پروردگارا بحق همان کسی که این خانه را بنا کرد و بحق این نوزادی که در شکم من است که ولادت او را بر من آسان گردان.

وی اظهارکرد: شاهدان این ماجرا که نجوا و التجای این بانوی با فضیلت که از درد به خود می پیچید را با خدای کعبه نظاره گر بودند. ناگهان با دیدن صحنه ای عجیب شگفت زده شدند! با کمال تعجب و چشمان خیره دیدند؛ قسمت پشت خانه کعبه شکافته شد و فاطمه به داخل خانه رفت و از دیدگاه آنان پنهان گردید و دیوار خانه نیز(مانند نخست) بهم پیوست، شاهدان گفته اند ما که چنان دیدیم، خواستیم قفل در را باز کنیم ولی در باز نشد و دانستیم که سرّی در این کار و ماجرا هست و این ماجرا از جانب خدای تعالی است.

وی گفت: سه روز از این ماجرا گذشت و چون روز چهارم شد فاطمه از همان مکان بیرون آمد و در حالی امیرالمؤمنین علی «علیه السلام»را در دست داشت و به مردم می گفت: «خدای متعال مرا بر زنان پیش از خود برتری داد، زیرا آسیه دختر مزاحم خدای عزو جل را پنهانی در مکانی پرستش نمود که جز در صورت اضطرار و ناچاری نمی بایست پرستش او نمود.

پژوهشگر حوزوی اظهار کرد: در ادامه آمده است که مریم دختر عمران نخل خشک خرما را با دست خود حرکت داد تا از آن رطب تازه خورد در حالی که من داخل خانه خدا رفتم و از روزی و میوه های بهشتی خوردم وچون خواستم از خانه بیرون آیم هاتفی ندا زد: ای فاطمه نام این مولود را «علی» بگذار که خدای علی أعلی می فرماید: من نام او را از نام خود گرفتم و به ادب خود ادب آموختم، و او را بر علوم پیچیده خویش واقف نمودم و او است کسی که بت ها را در خانه من می شکند و او است کسی که بر پشت بام خانه ام اذان می گوید و مرا تقدیس کند و خوشا به حال کسی که او را دوست داشته باشد و از وی اطاعت نماید و وای به حال کسی که او را دشمن داشته و نافرمانیش کند».

وی بیان کرد: در ادامه این داستان این چنین نقل گردیده که «آن گاه پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و حضرت ابوطالب (علیه السلام) پیش آمدند و این کودک (علی علیه السلام) را در آغوش گرفتند و حضرت چشمان خود را به صورت پیامبر الهی (صلی الله علیه و آله) باز کرد و تبسمی نمود و به اذن خدای سبحان بر پیامبر (صلی الله علیه و آله) سلام کرد و جملات و کلماتی از صُحف و کتب آسمانی آدم و نوح و ابراهیم و موسی و عیسی و قرآن در حالی که هنوز نازل نگردیده بود، بر زبان جاری نمود و پیامبر(صلی الله علیه و آله) نیز اذان و اقامه در گوش او قرائت نمودند.

وی اظهارکرد: این مطلب به سرعت در میان مردم شهر پیچید و مردم، سر هر کوی و برزن از آن بحث و گفتگو می کردند، و حتی زنان پرده نشین نیز از این ماجرای شگفت انگیز باخبر شده و از آن سخن می گفتند.

استاد حوزه بیان کرد: آری این سنّت خدای حکیم است که هر یک از برگزیدگان خویش را به گونه ای خاص تکریم و تعظیم می نماید و آنان را به آیت اعجاز به فضیلتی اختصاص می دهد تا نشانه ای باشد برای شناخت و معرّفی آن هادیان به مردم. او می خواهد مردم بدانند که این مولودِ با فضیلت درون کعبه، به عنوان وصیّ خاتم الانبیاء، به یاری و نصرت پیامبر او آمد.

وی گفت: ایشان همان کسی است که بر دوش پیامبر(صلی الله علیه وآله) رفته و این خانه ی عبادت را، با لبیک به ندایی که جدشان ابراهیم و اسماعیل را خطاب قرار داد که فرمود: « أن طَهِّرَا بَیْتِیَ لِلطَّائِفِینَ وَالْعَاکِفِینَ وَالرُّکَّعِ السُّجُودِ»(بقره؛ 125) خانه اش را از بت های سنگی و هر آلودگی پاک گردانید و غیر از ربّ این بیت، هر آنچه در جاهلیت به باطل پرستش می شد را از این کُهن خانه ی عبادت دور می نماید. چنانکه موسی کلیم الله (علیه السلام) را خدایش در کودکی نشانه ای داد و با مادر خود تکلّم نمود و به اذن خدا راه نجات را که نهاده شدن در صندوق و رها شدن در نیل خروشان بود را رهنمون گشت و بشارت به بازگشت به آغوش مادر داد! همانگونه که عیسی مسیح (علیه السلام) را به اذن خویش بدون پدر در کناره نخله ای برون از مسجد الاقصی، متولّد نمود و در گهواره با مردم سخن گفت و خود را عبد خدا و نبیّ و مبارک معرّفی نمود ( مریم؛ 31).

پژوهشگر بنیاد بین المللی امامت اظهارکرد: همانگونه که در هنگام تولّد پیامبر آخرالزمان نشانه های عجیبی چون خاموش شدن آتشکده فارس و خشک شدن دریاچه ساوه و فرو ریختن کنگره های کاخ کسرای ایران و... در زمین و آسمان اتفاق افتاد.

کارشناس تاریخ اسلام بیان کرد: حال خدای سبحان که این نخستین خانه را مبارک و مایه امنیت و هدایت دانسته و در آن آیاتی بیان کننده مقام ابراهیم قرار داده است (آل عمران: 96، 97)، نیز وقوع این تولّد در کعبه را آیت و نشانه ای دانسته که بیان کننده مقام وصیّ و جانشین بر حق پیامبر؛ علی بن ابیطالب (علیه السلام) است.

وی گفت: در صحّت و اعتبار اسناد ماجرای تولّد درون کعبه؛ علامه امینی در کتاب الغدیر ولادت امیرالمؤمنین (علیه السلام) در کعبه را از16 منبع اهل سنّت و از50 منبع اصیل شیعی نقل می نماید و گفتارهای 41 شاعر از قرن دوم تا زمان حاضر که درباره ماجرای ولادت علی (علیه السلام) در داخل کعبه شعر سروده اند را ذکر می نماید.(الغدیر، امینی، ج6، ص21؛ 38) و داستان این ولادت را شخصیت های معروف و مقبول نزد همگان همچون علی بن الحسین امام سجاد (علیه السلام) و سعید بن جبیر از قول شاهدان ماجرا نقل نموده اند (روضة الواعظین، فتال نیشابوری، ج‏1، صص 77، 81).

وی اظهارکرد: چنانکه عالم حدیث شناس اهل سنّت ابوعبدالله حاکم نیشابوری (متوفای 405 ق): (که او را بدین جهت عنوان «حاکم» داده اند که آگاه به جمیع أسناد و طرق احادیث است) می گوید: «فقد تواترت الأخبار أن فاطمة بنت أسد ولدت أمیر المؤمنین علی بن أبی طالب کرم الله وجهه فی جوف الکعبة»؛ «به تحقیق که تواتر أخبار بر این است که فاطمه بنت اسد امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب کرم الله وجهه را در درون کعبه متولّد نمود».

وی گفت: از نشانه های غربت و مظلومیّت «مولود کعبه» همین بس که با وجود أدلّه و شواهد تاریخی و حدیثی بسیار بر صحّت و اعتبار تاریخی این ماجرا در منابع فریقین برخی از روی حسد یا عناد و کینه توزی اختصاص چنین فضیلتی به ایشان را برنتافته و همانند بسیاری دیگر از فضائل و مقامات سعی در تکذیب یا کم رنگ و بی اثر جلوه دادن آن نموده اند.

وی افزود: چنانکه برخی نواصب أموی و زبیری با نقل احادیث ضعیف و مرسلتلاش های نافرجامی داشته اند که فرد دیگری به نام «حکیم به حزام» که نیمی از عمر خود را در شرک و جاهیلت به سر برده است را در این فضیلت اختصاصی، شریک امیرالمؤمنین علیه السلام گردانند و عظمت این عنایت ویژه الهی در حق امیرالمؤمنین را کم نمایند. چنانکه قرآن می فرماید: «هیچ آیه ای از آیات و نشانه های پروردگار برای آنان نمی آید مگر آنکه از آن اعراض می کنند و روی گردانند»،(الأنعام: 4).

پژوهشگر حوزوی گفت: در احوال گذشته دنیا این آیت و نشانه نه عجب! بلکه عجیب تر از سستی و بی اعتباری این دنیا آنکه کعبه زادی که با ولادتش در بیت اللهِ پاک همگان را مبهوت و متحیّر نمود، در پایان عمرشان نیز در یکی دیگر از مقدّس ترین اماکن زمین یعنی «مسجد کوفه» در محراب عبادت و در حالت سجده بر معبود به دست ناپاک دشمن کینه توز جاهلیّت به شهادت رسید و ندایذ«فُزت و رب الکعبه » او تا ابد در گوش فلک باقی ماند و بار دیگر این حقیقت را برای همگان فریاد زد که این «قتیل غریب محراب کوفه» همان «ولید (مولود) درون خانه کعبه» است که پروردگار کعبه او را به این فضیلت اختصاص داد که در غربت دنیا چنان مورد ستم زمانه قرار گرفت که بسیاری از فضائل و مقامات الهی او کتمان یا انکار گردید.

وی اظهارکرد: همچنین ایشان در نهایت در اوج غربت شبانه و مخفیانه در «وادی غَرِیّ» در پشت کوفه (نجف) در کنار مقبره اولین بانی کعبه آدم (علیه السلام) و نوح پیغمبر(علیه السلام) به خاک سپرده شد. أمّا مرقد پاک و مطهرشان پس از آنکه توسط امام صادق (علیه السلام) مشخص گردید؛ اکنون مزار و پناه و میعادگاه میلیون ها، عاشق و قبله ی دل های پیروان و دوست دارانشان است.

انتهای پیام