خبرگزاری «حوزه» روایت زیر را از کتاب «المحاسن» منتشر می‌کند.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم:

قالَ اللّهُ: ما تَحبَّبَ إلَیّ عَبدی بشیءٍ أحَبَّ إلَیَّ ممّا افْتَرَضْتُهُ علَیهِ، و إنّهُ لَیَتحبَّبُ إلَیَّ بالنّافِلَةِ حتّی اُحِبَّهُ، فإذا أحْبَبْتُهُ کُنتُ سَمْعَهُ الّذی یَسمَعُ بهِ، و بَصرَهُ الّذی یُبصِرُ بهِ، و لِسانَهُ الّذی یَنْطِقُ بهِ، و یَدَهُ الّتی یَبْطِشُ بها، و رِجْلَهُ الّتی یَمشی بها، إذا دَعانی أجَبْتُهْ، و إذا سَألَنی أعْطَیتُهُ

خداوند فرمود: بنده ام با هیچ کاری دوست داشتنی‌تر از انجام واجبات، محبوب من نمی شود و با انجام مستحبات وسیله جلب محبت مرا فراهم می آورد چندان که محبوب من می شود و زمانی که دوستش بدارم گوش شنوای او می شوم و چشم بینای او، و زبان گویای او، و دست نیرومند او، و پای رهپوی او. هرگاه مرا بخواند پاسخش دهم، و هرگاه از من چیزی بخواهد عطایش کنم.

المحاسن : ۱/۴۵۴/۱۰۴۷