به گزارش خبرگزاری حوزه، مرحوم آیت الله محمدعلی ناصری از اساتید اخلاق حوزه در یکی از دروس اخلاق خود به موضوع «الطاف امام زمان (عج) در زمان غیبت و ظهور» پرداختند که متن آن بدین شرح است:

یکی از حقوقی که اهل بیت علیهم السلام بر گردن ما دارند، معرفت به آنهاست. باید اهل بیت را بشناسیم و پس از شناخت، پیرو فرمایشات ایشان باشیم؛ چون نماینده حق و واسطه فیض در عالَم وجود هستند. هر فیضی که از مبدأ فیّاض به مخلوقات برسد، توسط چهارده نور مقدس است، نه تنها در منظومه ما، بلکه در جمیع منظومه‌ها.

حضرت بقیة الله می‌فرمایند: «أمّا وَجهُ الاِنتفاعِ بِی فی غَیبَتی فَکَالاِنتِفاعِ بِالشَّمسِ إذا غَیَّبَها عَنِ الأبصارِ السَّحابُ»؛ چگونگی بهره‌مندی از وجود من در دوران غیبتم، همچون بهره‌ای است که از خورشید می‌برند، آن‌گاه که ابر آن را از دیدگان نهان می‌کند.

طلوع و غروب خورشید به اذن امام زمان (ع) است، پس همانطوری که موجودات از خورشید استفاده می‌کنند، از وجود امام زمان (ع) هم استفاده می‌کنند. امام زمان (ع)، امام زمانِ همه منظومه‌هاست. قدرتی که امام زمان (ع) دارد، قدرت الهی است و خداوند متعال به ایشان عنایت کرده است‌.

در زیارت رجبیه می‌خوانیم: «إِرَادَةُ الرَّبِّ فِی مَقَادِیرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَیْکُمْ وَ تَصْدُرُ مِنْ بُیُوتِکُمْ»؛ اراده پروردگار در امور مقدرش به سوی شما خاندان فرود می‏آید و از خانه های شما صادر می‏شود.

مقدرات تمام کهکشان‌ها و موجودات به اراده حق، به دست چهارده معصوم پیاده می‌شود و ایشان نماینده حق در زمان خودشان هستند. اکنون نیز حضرت بقیة الله، امام زمان همه عوالم هستند و بر همه اشراف و احاطه دارند و مدیریت می‏کنند. تمام عوالم در نظر امام زمان (ع) مثل یک فندقی است در دست من و شما.

در روایت آمده است که: «بِنَا أَثْمَرَتِ اَلْأَشْجَارُ وَ جَرَتِ اَلْأَنْهَار»ُ؛ به امر خداوند و به اجازه امام زمان درختان بارور و نهرها جاری می‌شوند.

در آیه ۳۰ سوره ملک می‌فرماید: «قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ ماؤُکُمْ غَوْراً فَمَنْ یَأْتیکُمْ بِماءٍ مَعینٍ»؛ به من خبر دهید اگر آب‌های [سرزمین] شما در زمین فرو رود، چه کسی آب جاری و گوارا در دسترس شما قرار می‌دهد؟!

این آیه به امام زمان(ع) تفسیر شده است. حال که امام زمان (ع) از نظرها غایب است، کیست که بتواند ایشان را به درجه ظهور برساند؟ روشن است که جز خدا کسی نیست.

پس در این آیه شریفه، مَثَل امام زمان، مَثَل آب است، همانطور که آب سبب حیات عالم وجود است و اگر پایین برود کسی قادر نیست سطح آن را بالا بیاورد، امام زمان (ع) هم اکنون به امر حق در غیبت هستند و کسی جز خدا نمی‌تواند ایشان را به درجه ظهور برساند. وجودِ ایشان مثل آب حیات است و در این عالم مسئولیت دارند لکن وظیفه اظهار و معرفی خود را ندارند.

دعا کنید که خداوند و امیرالمؤمنین (ع) و حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام اجازه دهند تا امام زمان (ع) خودشان را معرفی کنند. ایشان الان در بین ماست و در مجالس اجداد مؤمنین شرکت می‌کنند و در اجتماع حضور دارند ولی ما حضرت را نمی‌شناسیم. در روایت آمده است زمانی که حضرت بقیة الله ظهور می‌کنند بسیاری از افراد می‌گویند ما او را زیاد دیده بودیم اما نمی‌شناختیم.

حضرت یوسف (ع) حدود ۱۲ ساله بود که برادرهایش او را در چاه انداختند و بعد از حدود ۳۰ سال، برادرانش به مصر رفتند. حضرت از قبل سفارش کرده بود زمانی که برادرانش وارد مصر شدند آنها را به کاخش ببرند. برادرانش را نزد حضرت بردند و با آنها سر سفره نشست و دستور داد که هر برادری روبروی برادر تنی خود بنشیند، یکی از آنها تنها ماند و حضرت یوسف (ع) فرمود که بیا و در کنار من بنشین و غذا بخور. آنها حضرت را دیدند و خیلی نگاهش کردند اما او را نشناختند؛ تا زمانی که دستور حق داده شد و حضرت یوسف (ع) خود را به آنها معرفی کرد.

امام زمان (ع) هم در اجتماع و در مجالس ما حضور دارند، لکن ما او را نمی‌شناسیم. لذا حواسمان جمع باشد که در مجالس به هر کسی نظر حقارت نکنیم چون ممکن است که حضرت به نحوی بیایند که شما نظر حقارت داشته باشید و کوچکش بشمارید. پس اگر به مجلسی رفتید که مطابق با رضای الهی است، به کسی نظر حقارت نداشته باشید و به همه احترام بگذارید؛ زیراکه ممکن است یکی از آنها امام زمان (ع) باشد.

بنابراین به عظمت امام زمان (ع) توجه کنید که تمام درختان به اجازه او میوه می‌دهند، تمام آب‌هایی که ساری و جاری است به امر حق، به اجازه امام زمان (ع) است.

امام زمان (ع) می‌فرماید: «إنّی أمانٌ لأِهلِ الأرضِ کَما أنَّ النُّجُومَ أمانٌ لأِهلِ السَّماءِ»؛ من مایه امان اهل زمینم؛ چنان که ستارگان مایه امان اهل آسمان‏اند.

به خدا قسم که اگر عنایت امام زمان (ع) نبود، هیچ کدام از ما حق نفس کشیدن در هوای آزاد را نداشتیم.

این همه نعمت‌های الهی به ما عنایت شده و ما این همه گناه می‌کنیم! خداوند چقدر نعمت‌های بزرگی در وجود ما قرار داده است و چقدر قضا و بلا از ما دور کرده، آیا طلبکار هم هستیم؟ هر نفسی که می‌کشیم آیا نعمت الهی نیست؟ با این نعمت الهی گناه می‌کنیم؟!

این لطف امام زمان (ع) به ماست و حالت اُبوّت دارد. محبت ایشان به مؤمنین، دوستان و علاقمندان به ولایت، هفتاد برابر بیشتر از محبت یک پدر به فرزندش است.

خداوند متعال نیز که خود، خالق بنده‌هایش است و دوستشان دارد و خودش فرموده است: «مَنْ عَرَفَ نفسَه فقد عَرَفَ ربَّه»؛ هرکس خود را بشناسد، قطعاً خدایش را خواهد شناخت.

اگر می‌خواهی خدا را بشناسی اول خودت را بشناس. به کارخانه‌های وجودی خودت با دقت تامل کن و ببین با قدرت چه کسی کار می‌کنند. به امر حق کار می‌کنند پس از او تشکر کن و احترامش را نگهدار و مخالفتش نکن. با مخالفت با خدا به او ضرر نمی‌زنی؛ چراکه او غنی به ذات است و احتیاجی به ما ندارد، بلکه عمل به دستورات الهی به نفع خودمان است نه اینکه عاید خدا شود. خداوند متعال در یک لحظه میلیاردها مثل این منظومه را ایجاد می‌کند و غنی به ذات است.

حضرت بقیة الله می‌فرمایند: «انَا خاتَمُ الاَوْصِیاءِ، وَبی یَدْفَعُ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ الْبَلاءَ عَنْ اَهْلی وَشیعَتی»؛ من وصیّ آخرین‏ام؛ به وسیله من بلا از دوستان و شیعیانم دفع می‏شود.

به سایر ممالک اسلامی نگاه کنید که چقدر گرفتار هستند و امنیت ندارند، لکن شما مملکت خود را ببینید یک مملکت در منظومه شمسی به نام امام زمان (ع) است و آن ایران است یعنی مذهب رسمی آن تشیع است. هیچ جای دنیا این گونه نیست امام زمان به شما عنایت دارد و شما را دوست دارد. پس دل او را خون نکنید، والله با گناه و معصیت کردن ما حضرت ناراحت می‌شود. امام زمان (ع) تک به تک عبادات و گناهان ما را می‌داند و می‌بیند.

حضرت فرمودند: من قضا و بلا را از شما دور می‌کنم وگرنه از شر جن و انس و اثر اعمال بدتان در امان نبودید. پس امام زمان (ع) حافظ ماست و دفع بلا می‌کند.

در زیارت جامعه کبیره می‌فرماید: «بِکُم یُنَزِّلُ الغیثَ»؛ به سبب شماست که خداوند باران رحمت را فرو می‌فرستد.

و در فراز دیگری از زیارت می‏فرماید: «بمُوالاتِکُمْ‏ تُقْبَلُ‏ الطَّاعَةُ الْمُفْتَرَضَة»؛ به ولایت شما، طاعت‏های واجبه، پذیرفته می‏شود.

در روایتی حضرت حق می‌فرماید: اگر می‏‌خواهی من با تو صحبت کنم، قرآن بخوان و اگر می‌خواهی تو با من صحبت کنی نماز بخوان.

موقعی که نماز می‌خوانی یعنی با خدا راز و نیاز و صحبت می‌کنی، اما در حین نماز فکرمان به هر جایی می‌رود و توجه نداریم که در مقابل چه کسی ایستاده ایم.

امت‌های گذشته زمانی که طغیان در معصیت می‌کردند پیغمبرانشان را قبول نداشتند، اذیت می‌کردند و به قتل می‏رساندند، برای آنها عذاب نازل می‌شد؛ مسخ می‌شدند و تبدیل به میمون و خرس و سایر حیوانات می‌شدند، زمین شکافته می‌شد و در زمین فرو می‌رفتند، سنگ از آسمان برایشان می‌بارید. اما در زمان نبی اکرم (ص) که امت ایشان را اذیت و آزار می‌دادند، خداوند متعال فرمود که اگر به خاطر تو نبود برایشان عذاب نازل می‌کردم.