روحانیت لازم است امر هدایت و تهذیب نفس مردم را عهده دار شود و به امور اجرایی ورود نکند

و البته برخی از رشته ها فرارشته ای هستند. علوم دینی از این قبیلند.

معنای اجرای احکام دینی با موضوعات مربوط به مسائل اجرائی و عمرانی و صنعتی و...متفاوت است. هر چند رعایت شرایط فقهی مربوط به این موضوعات نیز ضروری است. به عنوان مثال روحانیت دنبال طرح ایجاد بانک پولی نیست چون این یک طرح اقتصادی است اما اگر در نحوه شرایط بانکداری به صورت احکام متقن فقهی ورود نکند آنگاه خیلی راحت این بانکها به بنکداری و بنگاههای مالی خطرناکی تبدیل می شوند که کمترین کار آنها رانت و رشوه خواری و رباخواری و تضییع اموال مردم خواهد بود، چون هیچ اعتقادی مبنی بر حراست دینی و اخلاقی دیگر بر ضوابط بانک حاکم نیست! البته هزاران و فراوان مسائل این چنینی وجود دارند که باید معیار اجرا در این مسائل را درست بفهمیم تا دچار زیان نشویم.

سياست چنان وضعیتی دارد که از انکارش، اثباتش لازم می آید. عدم دخالت، خودش، دخالت ساکتانه هست؛ عالم که جای خود دارد، از مردم عادی چه کسی می تواند، نسبت به روند امور سیاسی جامعه اش، بی تفاوت باشد؟ کلکم راع و کلکم مسئول عن رعیته، استثنایی دارد؟ می شود عوام مسئول باشند اما خواص مسئولیت نداشته باشند؟