به گزارش خبرگزاری حوزه آیت الله شبیری زنجانی در یک خاطره‌ای به تمجید از واضع و فروتنی بی نظیر استاد خود، امام خمینی (ره) پرداخته اند که تقدیم شما فرهیختگان می شود.

خیلی‌ها همواره دلشان می‌خواهد دیگران آنها را مدح کنند، یا خودشان خود را ستایش می‌کنند و برایشان خیلی دشوار است فضیلتی از دیگران را بپذیرند.

این شایع است، حتی در میان معاریف هم که نمی‌خواهم نام ببرم، این قضیه شایع است.

یکی از امتیازات آقای خمینی(ره) که معمولاً ذکر نمی‌شود، ولی مهم است این است که اگر کسی را خوب می‌دانست، خیلی راحت از او تعریف می‌کرد.

در این باب مانع نفسانی نداشت تا نتواند از دیگری تمجید کند، ولی هیچ‌ وقت از خودش تمجید نمی‌کرد.

حتی این نکته را در این حد من در آقای طباطبایی(ره) با آن علوّ مقام، ندیدم.

یکبار آقای طباطبایی، آقای مطهری را معرفی می‌کرد و گفت:

«ایشان، بعضی از مسائل فلسفی برایش حل نشده بود و وقتی پیش من آمد، حل شد».

چنین کلماتی هیچ‌ وقت در قاموس گفتار آقای خمینی(ره) پیدا نمی‌شد.

البته آقای طباطبایی(ره) از نوادر روزگار بود، مع ذلک در این جهت آقای خمینی(ره) امتیاز خاصی داشت.

منبع: جرعه‌ای از دریا، ج ۳، ص ۶۴۱