به گزارش گروه ترجمه خبرگزاری «حوزه»، در گزارش اخیر روزنامه "آبزِرور"، روایت‌های تکان‌دهنده‌ای از ساکنان غزه منتشر شده است که طی ۱۵ ماه گذشته، تحت محاصره، قحطی و ویرانی‌های ناشی از حملات ارتش اسرائیل قرار داشته‌اند. این افراد با وجود تمام رنج‌ها، تأکید می‌کنند که هرگز سرزمین خود را ترک نخواهند کرد. این اظهارات پاسخی روشن به طرح ترامپ برای کوچ اجباری ساکنان غزه است.

سعید سالم، یکی از ساکنان شمال غزه، با چشمانی اشک‌بار به ویرانه‌های محله‌اش نگاه می‌کند. او که اکنون در میان نوه‌هایش و خرابه‌های خانه‌اش نشسته است، خاطرات گذشته و آینده‌ای نامعلوم را مرور می‌کند. خانواده سالم در سال ۱۹۴۸ و در جریان جنگ، خانه‌شان را در روستای "حربایا" که اکنون در اسرائیل قرار دارد، و "کبیوتس زیکیم" نامیده می‌شود، از دست دادند و به غزه پناه بردند. او که در آن زمان تنها ۵ سال داشت، می‌گوید: «ما خانه‌مان را قفل کردیم و کلید را با خود بردیم، فکر می‌کردیم پس از چند روز برمی‌گردیم.» اما این بازگشت هرگز اتفاق نیفتاد و آنها در اردوگاه‌های آوارگان ساکن شدند.

سالم که اکنون یکی از بازماندگان نسل اول آوارگان فلسطینی است، تأکید می‌کند: «وقتی فهمیدیم که خانه‌هایمان برای همیشه از دست رفته است، هزار بار آرزو کردیم که ای کاش می‌ماندیم و در خانه‌مان می‌مردیم. این حس پشیمانی هرگز ما را ترک نکرد.»

در اکتبر ۲۰۲۳، زمانی که نیروهای اسرائیلی به غزه حمله کردند، سالم و خانواده‌اش تصمیم گرفتند در شمال غزه بمانند و دستور تخلیه به جنوب را نادیده بگیرند. او می‌گوید: «قسم خوردیم که اشتباه گذشته را تکرار نکنیم.»

سالم و خانواده‌اش به همراه ۴۰۰ هزار فلسطینی دیگر در شمال غزه ماندند و با محاصره‌ای مواجه شدند که ورود کمک‌های انسانی را به حداقل رساند. سازمان‌های بین‌المللی سال گذشته از خطر قحطی در این منطقه هشدار دادند. سالم می‌گوید: «گرسنگی، تشنگی، ترس و زندگی در میان اجساد و ویرانه‌ها را تحمل کردیم، اما هرگز شمال غزه را ترک نکردیم.»

طرح اخیر ترامپ برای "مالکیت" غزه و انتقال ساکنان آن به مکانی دیگر، خشم جهانی را برانگیخت. آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل، این طرح را "پاکسازی قومی" خواند.

سالم که ۹۰ نفر از بستگان و دوستانش را در حملات اسرائیل از دست داده است، می‌گوید: «ما نمی‌رویم. این بار هرگز غزه را ترک نخواهیم کرد، هر قیمتی که داشته باشد.»

جنگ اسرائیل بر ضد غزه با حمایت آمریکا، ۹۰ درصد خانه‌های این منطقه را ویران و ۹۰ درصد ساکنان آن را آواره کرده است. بیمارستان‌ها و زیرساخت‌های آب نیز به طور مداوم هدف قرار گرفته‌اند.

معزوزه ابوهندی، یکی دیگر از ساکنان غزه، پسرش را در جریان تلاش برای تهیه غذا و هیزم برای خانواده از دست داد. پسر دیگرش نیز در شبکه زندان‌های اسرائیلی ناپدید شده است. خانه‌شان نیز از جمله ساختمان‌هایی بود که به دست ارتش اشغالگر با خاک یکسان شد.

در حال حاضر، ابوهندی به همراه سه دخترش در یک مدرسه سوخته زندگی می‌کند. پنجره‌های این اتاق با لباس‌های پاره پوشانده شده‌اند تا از نفوذ باران و سرما به داخل و روی تخت‌هایی که نواده‌هایش بر آنها می‌خوابند، جلوگیری کنند. این نهمین پناهگاه آنهاست. ابوهندی که ۶۰ سال دارد، لاغر و ضعیف به نظر می‌رسد و به سختی می‌توان باور کرد که از محرومیت‌های ناشی از جنگ جان سالم به در برده است.

این خانواده در طول جنگ بارها از مکانی به مکان دیگر منتقل شده‌اند تا از حملات اشغالگران به شمال غزه فرار کنند، در حالی که مواد غذایی به شدت کاهش یافته بود. او می‌گوید: «مثل حیوانات زندگی کردیم و حتی غذای مرغ و خرگوش خوردیم.» اکنون آنها برنج و نان را از سازمان‌های امدادی دریافت می‌کنند، اما این مقدار کافی نیست.

ابوهندی هر روز ساعت ۵ صبح برای نماز بیدار می‌شود، اگر چه هیچ مسجد یا اذانی وجود ندارد، زیرا مساجد ویران شده‌اند. نواده‌هایش یک ساعت بعد بیدار می‌شوند و مدرسه را با سر و صدا پر می‌کنند. اگر غذایی باشد، برای آنها صبحانه آماده می‌کند، در غیر این صورت فقط چای می‌نوشند. او بیشتر وقت خود را صرف مراقبت از نواده‌هایش می‌کند و می‌گوید: «دیروز نوه‌ام که ۶ سال دارد را کنار قبر پدرش گریان دیدم. پول و اموال را می‌توان جبران کرد، اما چه کسی جان‌هایی را که از دست داده‌ایم جبران می‌کند؟»

مانند سالم، ابوهندی ترجیح می‌دهد در سرزمین خود بماند و مبارزه کند و طرح عجیب ترامپ را رد می‌کند. او می‌گوید: «من کاملاً با ایده او برای آواره‌کردن ما مخالفم. اگر می‌خواهد غزه را بسازد، اقدام کند. ما در هر حال اینجا می‌مانیم.»

خالده الشنبری، یکی از زنان غزه، اکنون به همراه خواهرش که بر اثر حملات اسرائیل معلول شده است، در یک کلاس درس سوخته زندگی می‌کند. خواهرش که پس از حمله اسرائیل به مدرسه‌ای دیگر که به عنوان پناهگاه استفاده می‌کردند، از ناحیه پا دچار سوختگی شدید شده، اکنون روی ویلچر نشسته است.

خالده روی آتش کوچکی در کلاس درس غذا می‌پزد و دود ناشی از آن لایه‌های جدیدی از دوده به دیوارها و سقف‌های سیاه‌شده از جنگ اضافه می‌کند. هیچ پنجره یا دری وجود ندارد و او نگران است که حتی این پناهگاه ناچیز را نیز از دست بدهد. او می‌گوید: «اگر مدارس دوباره باز شوند و ما مجبور به ترک اینجا شویم، جایی برای رفتن نخواهیم داشت.» چرا که خانه‌اش و تمام دارایی‌هایش نابود شده‌اند.

خالده در میان ویرانه‌ها سبزیجات و گیاهان کاشته است، به این امید که چیزی برای خوردن داشته باشند. اما پیدا کردن آب کار دشواری است. او مسافت‌های طولانی را برای آوردن آب، پیاده‌روی می‌کند و در اثر بلند کردن بارهای سنگین، دچار آسیب در ناحیه کمر شده است. شب‌ها بسیار سرد، تاریک و ترسناک است. او می‌گوید: «نمی‌توانم بخوابم... فقط می‌خواهم زندگی‌ای را که قبل از جنگ داشتیم، دوباره داشته باشم. ترس مرا رها نمی‌کند. اگر جنگ دوباره شروع شود، چه خواهد شد؟»

با وجود غم و اضطراب روزانه در مکانی که ترامپ آن را "جایگاه ویران" توصیف کرده، خالده مصمم است که در آنجا بماند. او می‌گوید: «نه او و نه هیچ‌کس دیگر نمی‌تواند ما را از بین ببرد... وقتی مردم به سمت جنوب فرار کردند، ما شمال را ترک نکردیم، حتی در سخت‌ترین شرایط... دو سال است که گرسنگی، بمباران و از دست دادن عزیزان را تحمل کرده‌ایم، اما هنوز اینجا هستیم. تا زمانی که این کابوس به پایان برسد، مقاومت خواهیم کرد.»

ساکنان غزه، با وجود تمام دردها و رنج‌ها، امید خود را به آینده از دست نداده‌اند. آنها مصمم هستند که بر روی خاک خود بمانند و برای آزادی و صلح مبارزه کنند.