خانم طاهره رضایی‌پور، مسئول کانون نورالثقلین مدرسه علمیه مهدیه خنداب در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در اراک با شرح دعای چهارم ماه مبارک رمضان، اظهار داشت: دعا، راهنمایی است برای بهره‌مندی از برکات این ماه پرفضیلت و تقرب به سوی پروردگار.

وی گفت :دعای روز چهارم ماه مبارک رمضان، دریچه‌ای به سوی معارف ناب الهی می‌گشاید و مضامینی ارزشمند را برای سیر و سلوک معنوی در این ماه پربرکت، پیش روی ما قرار می‌دهد.

رضایی پور بیان کرد: این دعا، با درخواست نیرو و توانایی برای به پا داشتن فرامین خداوند متعال آغاز می‌شود، در این فراز، بر این نکته مهم تأکید می‌شود که اطاعت از اوامر الهی، نیازمند نیروی جسمی و روحی توأمان است، قدرت بدنی برای انجام اعمال عبادی و توان روحی برای درک روح عبادت و توجه قلبی به پروردگار، از جمله ضروریاتی است که مؤمن باید برای دستیابی به آن‌ها تلاش کند.

وی تصریح کرد: دعا به اهمیت نوع تغذیه و تأثیر آن بر روح و روان انسان اشاره می‌کند، لقمه حلال و دوری از هرگونه غذای ناپاک و حرام، نه تنها سلامت جسم را تضمین می‌کند، بلکه روح را نیز تطهیر کرده و انسان را برای پذیرش فیوضات معنوی آماده می‌سازد، پرهیز از لقمه حرام، انسان را از یاد خدا غافل نکرده و او را از بسیاری از توفیقات باز نمی‌دارد.

مسئول کانون نورالثقلین مدرسه علمیه مهدیه خنداب خاطرنشان کرد: فراز دوم دعا، به تمنای چشیدن شیرینی یاد و ذکر خداوند اختصاص دارد، یاد خدا، لذتی وصف‌ناپذیر و حلاوتی ویژه دارد که با شناخت و معرفت او حاصل می‌شود، هنگامی که انسان با چشم دل، جمال و زیبایی حق را درک کند، به او عشق می‌ورزد و با یاد او مأنوس و دلگرم می‌شود، قلبی که با یاد خدا آرام می‌گیرد، در هر کجا که بنگرد، جلوه‌ای از یار را مشاهده می‌کند و در راه او، از هیچ تلاشی فروگذار نخواهد کرد.

رضایی پور تاکید کرد: این شیرینی و لذت، تنها از طریق محاسبه و مراقبت از نفس، ریاضت‌های نفسانی و دوری از هواهای نفسانی به دست می‌آید، شکم‌پروری، دنیاپرستی و بی‌مبالاتی، مانع از چشیدن این حلاوت معنوی می‌شوند، فراموشی یاد خدا، جز غفلت و پشیمانی، حاصلی نخواهد داشت.

وی تصریح کرد: در بخش سوم دعا، از خداوند متعال می‌خواهیم که ما را برای ادای سپاس در برابر نعمت‌های بی‌کرانش، آماده سازد، شکرگزاری، تنها به گفتار و زبان محدود نمی‌شود، بلکه بنده مؤمن، در عمل نیز سپاسگزار است و به آنچه خداوند از او خواسته است، عمل می‌کند، استفاده صحیح و به جا از نعمت‌های الهی، خود، نوعی شکرگزاری است و سبب افزونی نعمت‌ها می‌شود، در مقابل، ناسپاسی و کفران نعمت، موجب از دست رفتن آن‌ها می‌شود.

رضایی پور ابراز کرد: در بخش پایانی دعا، با دلی آکنده از امید و توکل، از خداوند منان می‌خواهیم که با حفاظت و پوشش خود، ما را از حوادث و ناملایمات روزگار، مصون و محفوظ بدارد و در انجام وظایف و تکالیف الهی، استوارتر گرداند.

وی اظهار کرد: از او می‌خواهیم که عیوب و گناهان ما را بپوشاند، زیرا اگر پرده‌ها کنار رود و انسان‌ها، گناهان و عیوب یکدیگر را ببینند، چه صحنه‌های ناگواری رخ خواهد داد!؟ خداوند متعال، با آنکه بر همه احوال و اعمال ما شاهد و ناظر است، با خطاپوشی خود، بزرگواری و کرامت بی‌نظیرش را نسبت به بندگانش نشان می‌دهد.

وی اضافه کرد: تنها راه گناه نکردن، این است که انسان، خدا را بر اعمال خود، حاضر و ناظر ببیند و بداند که عالم، محضر خداست و نباید در محضر او، نافرمانی کرد.

رضایی پور یادآور شد: قرآن و روایات، پوشانیدن عیب‌ها و کتمان راز مسلمان را عبادت دانسته‌ و فرموده است: هرکس عیب مسلمانی را بپوشاند، در پیشگاه خداوند، از اجر عظیمی برخوردار خواهد شد.

انتهای پیام. /