به گزارش خبرگزاری حوزه، شهید جلال افشار، مؤذنی که اذانش پله عروجش شد. عشق آیت‌الله بهاءالدینی به اذان‌های او و شهادتش در حین گفتن اذان، داستانی الهام‌بخش از عشق به خدا و ندای توحید است.

آیت الله بهاء الدینی عاشق اذان های جلال بود.

موقع اذان می فرمود: آنکه اذان را با معنا می گوید اذان بگوید و منظورش جلال بود.

وقتی هم اذان می گفت، می فرمود: ایشان خیلی خوب اذان می گویند. در تشویقش می فرمودند: احسنت بابا!

غروب روز ۲۴ تیر ۱۳۶۱، در منطقه عملیاتی رمضان و در ماه رمضان، وقتی آفتاب داشت غروب می کرد، آماده اذان گفتن شد و به بچه ها گفت تا آماده نماز شوند.

بچه ها یکی یکی از سنگرها برای وضو بیرون می آمدند و جلال آماده اذان گفتن می شد که گلوله توپی آمد و ترکشی نثار پهلویش نمود. هنوز زیر لب داشت اذان می گفت. او شهید اذان شد.

منبع: کتاب جلوه جلال، صفحه ۹۶ و ۶۶٫