به گزارش خبرگزاری حوزه، مرحوم آیت الله مجتهدی تهرانی در یکی از سخنرانی‌های خود به «شرح دعای روز بیست و ششم ماه مبارک رمضان» پرداختند که تقدیم شما فرهیختگان می‌شود.

«اللَّهُمَّ اجْعَلْ سَعْیِی فِیْهِ مَشْکُوراً، وَذَنْبِی فِیْهِ مَغْفُوراً، وَعَمَلِی فِیْهِ مَقْبُولاً، وَعَیْبِی فِیْهِ مَسْتُوراً، یا أسْمَعَ السَّامِعِینَ.»

«خدایا قرار بده کوشش مرا در این ماه قدردانـی شده، و گناه مرا در این ماه آمرزیده، کردارم را در آن مورد قبول، و عیب مرا در آن پوشیده‌، ای شنواترین شنوایان.»

* فراز اول دعا؛ اللَّهُمَّ اجْعَلْ سَعْیِی فِیْهِ مَشْکُوراً

بسم الله الرحمن الرحیم؛ در این دعای پرمعنا، از خداوند چهار درخواست مهم داریم:

در بخش نخست می‌گوییم: «اللَّهُمَّ اجْعَلْ سَعْیِی فِیْهِ مَشْکُوراً»؛ خداوندا تلاش‌های ما را در این ماه مبارک بپذیر و مورد قدردانی قرار بده.

این تلاش‌ها شامل روزه‌داری، شب‌زنده‌داری، و تحمل گرسنگی و تشنگی است. درست مثل کشاورزی که با زحمت فراوان زمین را شخم می‌زند و بذر می‌پاشد، ما نیز در این ماه تلاش می‌کنیم و امیدواریم این زحمات به ثمر بنشیند.

باید مراقب باشیم آفت‌های معنوی مانند غیبت، این اعمال نیک را از بین نبرد.

روایت زیبایی داریم که می‌گوید چرا خار کوچک در چشم دیگران را می‌بینیم اما متوجه شاخه بزرگی که در چشم خودمان است، نیستیم؟ این روایت به ما یادآور می‌شود که به جای عیب‌جویی از دیگران، به اصلاح خود بپردازیم.

خوشا به حال کسی که به جای پرداختن به عیوب دیگران، به اصلاح خویش مشغول است. باید دعا کنیم خداوند اعمال ما را از آفات معنوی حفظ کند و تلاش‌هایمان را در این ماه مبارک بپذیرد.

* فراز دوم دعا؛ وَذَنْبِی فِیْهِ مَغْفُوراً

در بخش دوم دعا می‌گوییم: «وَذَنْبِی فِیْهِ مَغْفُوراً»؛ خداوندا گناهان ما را در این ماه بیامرز.

ماه رمضان فصل ویژه‌ای برای آمرزش است؛ ماهی که در آن حتی نفس کشیدن و خوابیدن روزه‌دار عبادت محسوب می‌شود. با این همه برکت و فرصت معنوی، اگر نتوانیم از این فرصت استفاده کنیم، جای تأمل دارد.

امام صادق(ع) در روایتی ارزشمند به شخصی که از ناتوانی در خواندن نماز شب شکایت کرد، فرمودند: «گناهانت تو را به زنجیر کشیده‌اند.» این روایت نشان می‌دهد که گاهی عدم توفیق در عبادات، نتیجه گناهان ماست.

نکته مهم دیگر، اهمیت سحرخیزی است. ضرب‌المثل عمیقی می‌گوید: «هر که سحر ندارد، از خود خبر ندارد.»؛ یعنی کسی که از برکات سحر محروم است، در واقع از شناخت حقیقی خویش نیز محروم است.

در حدیثی آمده که «شگفت است از کسانی که گمشده‌شان را همه جا می‌جویند، اما به دنبال یافتن خویشتن خویش نیستند.»

این بخش از دعا به ما یادآور می‌شود که از فرصت ماه رمضان برای توبه، خودسازی و خودشناسی استفاده کنیم.

* فراز پایانی دعا ؛ وَعَمَلِی فِیْهِ مَقْبُولاً، وَعَیْبِی فِیْهِ مَسْتُوراً، یا أسْمَعَ السَّامِعِینَ

در دو بخش پایانی دعا می‌گوییم: «وَعَمَلِی فِیْهِ مَقْبُولاً، وَعَیْبِی فِیْهِ مَسْتُوراً، یا أسْمَعَ السَّامِعِینَ»؛ خداوندا اعمال ما را در این ماه قبول کن و عیب‌های ما را بپوشان، ای شنواترین شنوندگان.

خداوند «ستارالعیوب» است؛ یعنی پوشاننده عیب‌هاست.

این صفت الهی از بزرگترین نعمت‌های خداوند است. اگر عیب‌ها و گناهان ما آشکار می‌شد، زندگی اجتماعی مختل می‌شد و هیچ کس نمی‌توانست سر بلند کند.

داستان زیبایی از گفتگوی حضرت موسی(ع) با خداوند نقل شده که وقتی پرسید: «خدایا، آیا تو دوری که بلند صدایت کنم یا نزدیکی که آهسته بگویم؟»؛ خداوند فرمود: «من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند.» این نشان می‌دهد که خداوند نجواهای قلبی ما را هم می‌شنود و نیازی به صدای بلند نیست.

این دعا با خطاب «یا اسمع السامعین» به پایان می‌رسد که نشان می‌دهد خداوند شنواترین شنوندگان است و حتی نجواهای درونی ما را می‌شنود.

برای دانلود صوت اینجا را کلیک کنید