خبرگزاری حوزه /حضرت آیت الله جوادی آملی در شرح فرازی از نهج البلاغه درخصوص دنیا آورده اند: درباره دنيا كلمه «موبي» و «وَبي»را در نهج‌البلاغه مي‌بينيدکه فرمود «يَا أَيُّهَا النَّاسُ مَتَاعُ الدُّنْيَا حُطَامٌ مُوبِي». اين دنيا غير از آسمان و زمين است، زمين آيتی الهي است، آسمان آيت الهي است در همين زمين مردان الهي به ولايت رسيدند اولياي الهي به ولايت رسيدند، علما، صديقين، صلحا، شهدا در همين زمين به مقامات رسيدند، اما بازي‌هایی مثل اینکه من بايد جلو بيفتم، من بايد از هر راهي که شد به آن مقام برسم، من بايد به اين پست برسم، من بايد به اين مال دسترسي پيدا كنم اين را مي‌گويند دنيا.
شما مي‌بينيد بعضي از اين مزرعه‌ها بعضي از علف‌زارها ظاهرش سبز است، اما حيوانات تا آن را بو نكنند نمي‌خورند شما ديديد وقتي اسب را به جايي كه علف دارد ببرند اوّل بو مي‌كند .غالباً حيوانات اين‌طورند اگر گربه چيزي را بخواهد بخورد اول بو مي‌كند تا بداند بد است يا خوب است.
اينكه خدا فرمود يك عدّه از انسا نها از حيوانات پَست‌ترند براي این است كه اصلاً حلال و حرام براي آنها فرق نمي‌كند. چطور اين اسب بو مي‌كند آن گربه بو مي‌كند ببيند اين سمي هست یا نه؟! بد است يا خوب؟!اما برخي‌ها لاابالي‌اند و باكشان نيست به این حالت «موبي» می گویند.
«موبي» و «وبي» كه در نهج‌البلاغه آمده يعني وباخيز. وبا مثل سرطان و اينها نيست، چرا که اگر كسي سرطان گرفته ديگر آبرويش را نمي‌ريزد، بلکه يك‌دفعه مي‌ميرد، اما يك انسان مبتلا به وبا گذشته از اينكه مرگ او را تعقيب مي‌كند، آبرويي هم براي او نمي‌ماند مرتب بايد طاس و لگن بياورند.
فرمود: دنيا آبروبر است، آدم وارد هر كاري مي‌خواهد بشود، بايد حكيمانه باشد،حساب‌شده باشد؛اگر درست باشد وارد شود و در بازي‌ها در دسته‌بندي‌ها در گرايش‌هايي كه حساب و كتابي ندارد وارد نشود.
