به گزارش خبرگزاری «حوزه»، حضرت آیت الله سبحانی در پیامی به همایش غدیر در مشهد مقدس، امامت را استمرار وظایف نبوت دانستند.

بر اساس این گزارش، متن پیام معظم له بدین شرح است:

بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله الذي جعلنا من المتمسكين بولاية علي بن أبي طالب والأئمّة المعصومين(عليهم السلام)
ضمن تبريك عيد سعيد غدير خم، عيد ولايت، عيد حاكميت همه ارزش هاى الهى و انسانى وعدالت همه جانبه، عيد رهبرى اميرمؤمنان در متن شخصيت جهان اسلام، عرايضى را تقديم مى دارم:
با درگذشت پيامبر خاتم(صلى الله عليه وآله وسلم)، نزول وحى الهى پايان پذيرفت و پس از وى به كسى وحى فرود نخواهد آمد و اميرمؤمنان(عليه السلام) به هنگام تجهيز پيكر پاك پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) به اين حقيقت چنين تصريح مى كند و مى فرمايد:
«بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي يَا رَسُولَ اللهِ! لَقَدِ انْقَطَعَ بِمَوْتِكَ مَا لَمْ يَنْقَطِعْ بِمَوْتِ غَيْرِكَ مِنَ النُّبُوَّةِ وَالاِْنْبَاءِ وَأَخْبَارِ السَّمَاءِ».( نهج البلاغه، خطبه 235.)
«پدر و مادرم فداى تو اى پيامبر خدا! با مرگ تو پايان پذيرفت، چيزى كه با مرگ ديگر پيامبران پايان نپذيرفت يعنى رشته نبوت و نزول وحى آسمانى».
با اعتراف به مقام عظيم رسول گرامى(صلى الله عليه وآله وسلم) كه خاتم پيامبران و كتاب او خاتم كتاب هاى آسمانى و شريعت وى آخرين شريعت آسمانى است، يادآور مى شويم كه وظايفى كه برعهده پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) از جانب خدا گذارده شده بود با رحلت او پايان نپذيرفت و لازم بود جانشين وى همه را به عهده بگيرد، و راه او را ادامه دهد و در غير اين صورت آيين اسلام كه آيين خاتم است و تا روز رستاخيز هدايت جهان بشريت را برعهده دارد آيين كامل نخواهد بود.
نمونه اى از اين وظايف
1. پاسخگويى به مسائل نوظهور كه در عصر رسالت رخ نداده بود و بر اثر برخورد مسلمانان با ملت هاى مختلف جهان مطرح مى گرديد ولازم است احكام واقعى اين موضوعات از طريق جانشين او بيان گردد.
2. تفسير قرآن مجيد در قلمرو عقايد و احكام كه رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) آن را برعهده داشت، و آيات قرآن را ده تا ده تا تفسير مى كرد ولى در عين حال قرآن درياى بى پايان كرانه است كه بايد از طرف كسانى كه وحى به خانه آنها فرود آمده است مورد تفسير قرار گيرد. شافعى مى گويد: آيه (وَإِنْ طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا...)( حجرات:10.) از جهاتى براى ما مجمل بود تنها فعل اميرمؤمنان(عليه السلام) در مورد «بغاة» مفهوم حدود اين آيه را براى ما روشن كرد.
3. در عصر رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) گروه گرايى و نحله سازى رخ نداد زيرا وجود او محور حق وباطل و روشنگر هدايت و ضلالت بود، ومردم با مراجعه به وى حق را از باطل باز مى شناختند، پس از درگذشت پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)  بايد در ميان امت اسلامى فرد والامقامى باشد كه بسان پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) محور حق و باطل و بيانگر ملاك هدايت و ضلالت باشد.
البته وظايفى كه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) برعهده داشت بيش از آن است كه در اينجا بازگو شود، فقط از ميان آنها، اين سه وظيفه را برگزيديم تا روشن شود آن كس مى تواند بر جايگاه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) تكيه كند كه بتواند اين وظايف را بسان رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم)انجام دهد و اين كار از عهده يك فرد عادى از امت ساخته نيست، جز آن كس كه در مكتب خاصى زير نظر عنايت الهى تربيت يابد و از علم ودانش بالاتر برخوردار باشد. و شناخت چنين فردى به جز از طريق وحى الهى و بيان پيامبر امكان پذير نيست .
خوشبختانه اين فرد در روز هيجدهم ذى الحجة الحرام سال دهم هجرت در سرزمين غدير معرفى شد و از اين جهت دين كمال خود را بازيافت و آيه  (الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الإِسْلاَمَ دِينًا) ( مائده:3.)   در چنين روزى فرود آمد. و مقصود از اين تكميل، تكميل مديريت كامل امت اسلامى است هم در جهات معنوى و هم در جهات سياسى.
تنصيصى بودن مقام امامت در لسان پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)
پيامبر گرامى(صلى الله عليه وآله وسلم) از روز نخست مقام امامت را يك مقام تنصيصى آن هم از جانب خدا مى دانست كه امت در گزينش آن سهمى ندارند.
ابن هشام در سيره خود مى نويسد كه ماه هاى حرام كه آزادى بيان براى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) وجود داشت وى با سران بنى عامر در موسم حج تماس گرفت و آيين خود را بر آنها عرضه كرد، آنها گفتند: اگر ما با تو بيعت كنيم و خدا تو را بر مشركان پيروز كرد «أيكون لنا الأمر من بعدك؟»، آيا رهبرى امت پس از تو با ما خواهد بود؟ پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) در پاسخ فرمود:
«الأمر إلى الله يضعُه حيث يشاء»  اين كار از آن خداست و هر فردى را خواست آن را به عهده او مى گذارد. (سيره ابن هشام، ج2، ص 424)
اين سنت الهى در شرايع پيشين نيز حاكم بود، و اوصياى پيامبران به وسيله خود آنان معرفى مى شد و مردم در گزينش آنان سهمى نداشتند.
اينجانب از اين راه دور به كليه برگزار كنندگان اين همايش، كه مظهر ولاء خاص و ارادت به خاندان رسالت است، تبريك گفته و توفيقات همگان را در پيشبرد مكتب اهل بيت(عليهم السلام) از خداوند متعال خواهانم.
                                                                                                                                                                                                             قم ـ جعفر سبحانى   
                                                                                                                                                                                                     مؤسسه امام صادق(عليه السلام)