طیبه توکلی در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، با بیان این که سیره سیاسی و اجتماعی و فرهنگی امام رضا(ع) مؤید حقانیت ظلم ستیزی و استکبارستیزی می باشد، ابراز داشت: بارزترین جلوه این رویکرد در مساله ولایتعهدی و چگونگی قبول آن ظهور و بروز دارد؛ به این خاطر که امام در ابتدا پیشنهاد مامون را نمی پذیرد؛ اما وقتی اجبار در کار است به اکراه و به این شرط می پذیرند که در امور و شئون حکومتی دخالت نکنند.
وی همچنین افزود: در واقع ولایتعهدی و اجباری که امام در این باره داشت به نحوی بوده که نشان می دهد حضرت در مقام ظلم ستیزی قرار داشته و لذا نمی خواهند که با خلیفه ظالم همکاری کنند؛ چراکه اساس آن را عادلانه نمی داند.
استاد حوزه علمیه خواهران ادامه داد: از جمله اهداف مامون از اجبار ثامن الحجج (ع) به قبول ولایتعهدی، اولاً کسب وجهه برای خود بوده و ثانیاً به خیال باطل خود شخصیت امام رضا(ع) را به توجیه گر اعمال حکومتی خود تبدیل کند که البته در هر دو هدف نیز شکست می خورد و لذا در واپسین روز ماه صفر اقدام به شهادت این امام مظلوم می کند.
وی اضافه کرد: در واقع مامون چنین می اندیشید که با اینکار برای خود وجهه و حیثیتی معنوی کسب می نماید، چه آن که به هر حال در شرایط آن روز، کم نبودند افرادی که بنابر قضاوت ظاهر، او را به خاطر اینکه فرزندی از پیغمبر اکرم(ص) و شخصیت مقدس و معنوی را به ولیعهدی خود برگزیده و برادران و فرزندان خود را از این امتیاز محروم ساخته، ستایش می کردند.
وی خاطرنشان کرد: با این حال نوع بیانات و روش امام رضا(ع) در این جایگاه از یک سو و برخوردهای بعدی مامون که همه اش بر پایه تزویر و نفاق بود، نشان داد که تیر خلیفه عباسی از این حیث به سنگ خورده و امام رضا(ع) با هوشمندی و درایت بالا مانع از تحقق این هدف شوم مأمون شد.
توکلی همچنین گفت: جالب و درس آموز آن است که خود امام رضا(ع) در برخی مناظرات علمی و نیز در گفتگو با برخی دوستان نزدیک به نوعی بیان می دارند که من به دست چه کسی به شهادت می رسم و همین مساله نیز نشان می دهد که حضرت با علم به این که در خراسان به شهادت می رسد پای در این مسیر گذاشته است.
