به گزارش خبرگزاری «حوزه»، حجت الاسلام والمسلمین سیدجعفر ربانی دربارۀ «مفهوم قرائت قرآن» می نویسد:

قرائت قرآن آن گاه محقق می شود که کلمات قرآن بر زبان جاری و فضای دهان را فرا گیرند. نشانه آن هم این است که اگر فرض کنیم تلاوت کننده در مکان خلوتی قرار دارد، صدای خود را بشنود. (العروة الوثقى/‏2/‏511) بنابراین، تلاوت قرآن نباید از این مقدار آهسته تر باشد. در غیر این صورت قرائت صدق نخواهد کرد؛ بلکه یا به آن حدیث نفس گفته می شود و یا مطالعه قرآن و هیچکدام جایگزین قرائت قرآن نیست. از این قانون چند نتیجه گرفته می شود:

الف): شخص اجیر شده برای تلاوت قرآن، باید طوری آن را تلاوت کند که طبق ضابطه مذکور قرائت صدق کند، نه اینکه آن را به طور حدیث نفس یا مطالعه مرور نماید. در غیر این صورت، اجرتی که می گیرد، حرام خواهد بود؛ زیرا اجرت را برای قرائت قرآن گرفته است.

ب): حکم اخفات در نماز (که در حمد و سوره نماز ظهر و عصر، و تسبیحات اربعه (یا حمد) در رکعات سوم و چهارم نمازها و همچنین سایر اذکار نماز) نیز به همین کیفیت است؛ یعنی باید کلمات نماز بر زبان و دهان جاری گردد، به طوری که اگر فرض کنیم نمازگزار در مکانی ساکت و آرام قرار دارد، حداقل خودش صدای خودش را بشنود، در غیر این صورت نمازش باطل خواهد بود. (تحفة الأبرار/‏2/‏120؛ و توضیح المسایل محشی، امام خمینی/‏1/‏535)

ج): با نگاه به آیه سجده، بدون اینکه آن را قرائت کند، سجده واجب نمی گردد؛ بلکه در صورتی واجب می شود که آیه سجده را بخواند (طبق همان تعریفی که گذشت) یا بشنود. (توضیح المسایل محشی/‏1/‏592)

د): چنانچه جُنُب، حائض و نفساء به سوره سجده دار نگاه کنند، بدون اینکه آنها را تلاوت نمایند، اشکال ندارد.

تهیه و تنظیم: حجت الاسلام والمسلمین سیدجعفر ربانی