به گزارش خبرنگار خبرگزاری«حوزه»، هر چه به روزهای پایانی اسفندماه و نزدیک تر می شویم، برپایه دریافت های یک حس جمعی ناپیدا، ضرباهنگ و شتاب زندگی بیشتر و بیشتر شده و در این میان، تکاپوی خرید شب عید به یکی از اصلی ترین دل مشغولی های افراد و خانواده ها مبدل می شود.
گرچه این رفتار تکراری در واپسین روزهای سال و در آستانه عید نوروز، امری طبیعی جلوه می کند، اما در این شتاب و تعجیل اندکی صبر و درنگ و از پی آن تامل درباره برخی مسایل ضروری است؛ خاصه مسایلی که رنگ و بوی انسانی و تعهد ایمانی در آن ها پررنگ تر است و آدمی با التزام به آنها، جوهره انسانی خود را در زندگی اجتماعی بیشتر بروز می دهد.
در این شرایط و اوضاع و احوال حاکم بر جامعه، هستند خانواده هایی که با وجود اهتمام ارزشمندشان به آبروداری در فراز و نشیب زندگی دنیایی، برای تامین حداقل معاش خود با مضیقه و سختی های متعددی مواجه باشند، چه برسد به گرفتاری شان در تامین هزینه های مربوط به خرید کفش و لباس خود و فرزندانشان آن هم در آشفته بازار اقتصاد امروز.
از این منظر بی گمان اندک مهربانی و توجه در این وضعیت چه از سوی مردم عادی و چه به خصوص فروشندگانی که انصاف بیشتری را چاشنی کارشان کنند، می تواند حال و هوای جامعه ما را ولو به میزان کمی بهتر کند و این بهبود صدالبته توام است با افزایش امید به آینده.
از سویی به اعتقاد نگارنده، مساجد و مراکز فرهنگی و مردمی می توانند در این ایام به پایگاهی جهت توجه و رسیدگی به امور نیازمندان و فقرای جامعه تبدیل شوند، تا با شناسایی آن ها ، زمینه اکرامشان به طریق صحیح و عزتمندانه فراهم شود.
خلاصه آن که در چنین روزها و شب هایی به ویژه بهانه برای انجام کار خیر و پمپاژ مهربانی در شهر بسیار است و لیکن نیازمند همت و اراده ای است که آن را به ثمر برساند.
البته حقا و انصافا مردم ما نشان داده اند در این عرصه ها گوی سبقت را از بسیاری جوامع ربوده اند و ما مهربانی و محبت و احسان و انفاق، قرابتی دیرین دارند.
و به راستی مگر تردید داریم که محبت و دوستی، چون خون تازه در رگ های جامعه جریان می یابد و شور و نشاط به ارمغان می آورد.
ذات و ماهیت بهار بخشندگی است و نشاط بخش و از این رو چه زیبا و فرخنده است که در آستانه ورود زمانی به بهار طبیعت ، جغرافیای وجودمان را بهاری کنیم تا در طراوت زیبای روح و روان، اتمسفر جامعه را نیز بانشاط تر و زیباتر از هر زمان دیگری کنیم.
خلل پذیر بود هر بنا که می بینی
مگر بنای محبت که خالی از خلل است
۳۱۳/۸
