به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه» از تهران، استاد حسین انصاریان در ادامه سلسله سخنرانی های خود در مسجد امیر(ع) تهران اظهار کرد: بر طبق قرآن مجید پیغمبر اسلام(ص) رحمت است، نه دارای رحمت؛ کسی که دارای رحمت است ممکن است یک زمانی دارای رحمت نباشد و این مرغ ملکوتی از جان و قلب او پرواز کند، اما کسی که خود رحمت است دیگر رحمتش زمان، قید و حدود ندارد، عین رحمت است.

اگر کسی عدل باشد تا ابد مرغ عدالت از کشور وجودش پرواز نمی‌کند

وی به منظور تفهیم بیشتر «عین رحمت بودن» نمونه ای را بیان و خاطرنشان کرد: بزرگواری را می‌گویند عادل است یعنی به کارگیرنده عدالت است؛ در سخن گفتنش، در خوردنش، در آشامیدنش، در برخوردهایش همیشه اهل حد وسط است، دارای افراط و  تفریط نیست. ممکن است بزرگواری که عادل است یک روزی ظلم کند و دیگر عابد نباشد و رابطه‌اش را با پروردگار عالم ببرّد؛ اما اگر کسی عدل باشد تا ابد مرغ عدالت از کشور وجودش پرواز نمی‌کند و هر حادثه‌ای هم که در زندگی‌اش پیش بیاید عدل و عبد است مانند امام علی(ع) یا امام حسن(ع) و... .

امیرالمؤمنین علی(ع) عین عدل است

استاد اخلاق حوزه علمیه ادامه داد: امیرالمؤمنین علی(ع) عدل است، می‌خواهد زمان پیغمبر باشد یا بعد از پیغمبر، می‌خواهد روی دست پیغمبر در غدیرخم باشد یا طناب بیندازند به بازویش بعد از آتش زدن در خانه‌اش و کشان کشان به مسجد ببرند یا اینکه می‌خواهند حکومت بر مملکت را بر او برگردانند یا جنگ صفین، جمل و نهروان را به حضرت تحمیل کنند، در هر صورت او «عدل» است. امیرالمؤمنین(ع) هیچ‌وقت در هنگام به‌کارگرفتن اسلحه، در برخورد با دشمن، در برخورد با رفاه و در برخورد با آسیب‌ها از عدالت بیرون نمی‌رود، پس تعریف صحیح امیرالمؤمنین این است که امیرالمؤمنین عدل و عبد است؛ یعنی محال است زمانی، روزگاری، حادثه‌ای، مصیبتی یا آسیبی پیش بیاید و امیرالمؤمنین قدم متجاوزانه بردارد.

استاد انصاریان در مورد اخلاق علوی در اجرای قصاص گفت: امیرالمؤمنین(ع) خود را می‌شناسد که کیست، دقیق آگاه است که شخصی که به فرقش شمشیر زده چه گناه نابخشودنی مرتکب شده است. آگاهی به وضع دشمن هم دارد که نامتعارف به حضرت حمله کرد؛ دشمن علی(ع) یک شمشیر فولادی ساخت هند را گرفت که گرانترین بود، به یک متخصص داد که لب تیز این شمشیر را با یک ماده‌ای که پاک و کم نشود، زهرآلود کرد تا اگر شمشیر نکشت، زهر او را بکشد. از نماز صبح نوزدهم شمشیر خورد، روز نوزدهم کمال درد را کشید، روز بیستم درد بیشتر می‌شود، شب بیست و یکم هم نیمه شب یقین می‌کند به این که اقامتش در دنیا تمام شده و باید برود، امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را صدا می‌زند و می‌گوید: در تاریکی نزدیک محراب قاتل یک ضربت به من زد؛ اگر بعد از مرگ من بنا ندارید او را ببخشید، عفو کنید و آزاد کنید و اگر می‌خواهید خون من را قصاص کنید، من به شما از آن تاریکی سحر گزارش دهم که یک ضربت به من زده، خدا بیش از یک ضربت به شما حق زدن نداده است.

امام علی(ع) حتی نسبت به قاتل خود هم اخلاقش اخلاق عدل است

وی افزود: قدرتمندان و صندلی داران دنیا با شخصی که حس می‌کنند مخالفشان است چه می‌کنند؟ تا به خاک سیاه ننشانند، زن و بچه‌اش را بدبخت نکنند، حقوقش را قطع نکنند، دست برنمی‌دارند؛ اما علی(ع) عدل است یعنی حتی نسبت به قاتل هم اخلاقش اخلاق عدل است.

مفسر قرآن و نهج البلاغه گفت: شخصی هم هست که خودش، وجودش، هویتش و ذاتش رحمت است نه راحم؛ شخصی که راحم هست، ممکن است روزی هم برسد که بی‌رحم و سنگدل شود، معلوم نیست این «راحمیت» ثبات در وجودش داشته باشد، آن «رحیم» است که صفت مشبهه است و دلالت بر ثبوت دارد و زوالی برایش وجود ندارد، تصور هم ندارد، امکان هم ندارد؛ رحیم همیشه رحیم است.

انسان توان ساختن بهشت را ندارد

مبلغ عرصه بین الملل در پاسخ به اینکه اگر رحیم همیشه رحیم است پس جهنم برای چیست؟ اظهار کرد: جهنم را هیچ کجای قرآن به خودش نبسته، همه جای قرآن می‌گوید: معمار، مهندس، عمله و بنای جهنم خودتان هستید، طرحش برای خودتان است، اما بهشت این‌گونه نیست، شما مصالح بهشت را به خداوند می‌دهید که عبادت، خدمت به خلق، اخلاق، نرمی، مهربانی و دست به جیب بودن است. انسان توان ساختن بهشت را ندارد، اما خیلی راحت می‌تواند آتش‌افروزی کند، اگر بخواهند صد هکتار در کویر زمین به شما بدهند و با یک قنات بگویند اینجا را یک باغ آباد بساز، این خیلی کار سختی است، ولی دویست خروار هیزم به شما بدهند بگویند این را آتش بزن، کاری ندارد؛ یک استکان بنزین بریز گوشه‌اش، فندکت هم بزن، صد خروار هیزم، نیم ساعت بعد خاکستر می‌شود.

استاد انصاریان در مورد چگونگی آبادکردن بهشت تصریح کرد: آتش‌افروزی کاری ندارد، آباد کردن زحمت دارد. در مسأله بهشت شما می‌توانید مصالح به مهندس عالم دهید که این مصالح شما را تبدیل به بهشت کند و می‌کند. ولی جهنم همان وقتی که مجرم مرتکب گناه کبیره می‌شود همان وقت یک بخش از وجودش را با لذت آتش زده و نمی‌فهمد که بخشی از وجودش را آتش زده و بخش‌های دیگر را هم بعد آتش می‌زند تا به جایی برسد که «وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحِيطَةٌ بِالْكافِرِين» (عنکبوت، 54) آتش احاطه بر ناسپاسان عالم دارد و آتش‌سوزی و آتش‌افروزی هیچ زحمتی ندارد بنابراین اگر انسان در هر ماه دو هزار گناه مرتکب شود یعنی دو هزار هیزم را با آتش شهوت روشن کردی، این خیلی کار مشکلی نیست، اما ساخت مصالح برای بهشت تکلیف است؛ مشقت و رنج دارد. پیغمبر(ص) می‌فرماید: بهشت «محفوفة بالمکاره». شما دور خودت ایجاد یک باغ جاویدان می‌کنی که مصالحش را می‌دهی به بنّای عالم، دیگر کاری به کار تو ندارد، خودش آن بهشت را به وجود می‌آورد. قرآن تعبیرات عجیبی دارد: «نُزُلًا مِنْ غَفُورٍ رَحِيم» (فصلت، 32) یعنی در قیامت مهمان‌دار و پذیرایی‌کننده از شما من هستم که قبل از ورود به بهشت تمام گناهان شما را می‌آمرزم و سفره رحمت آماده‌ام را برایتان قرار می‌دهم و می‌گویم: «تمتعوا» بهره ببرید، مرگ هم سراغتان نمی‌آید «انکم الیوم فی دار عمل».

وی در کلام پیامبر به لذت دنیا در برابر لذت آخرت اشاره و خاطرنشان کرد: پیغمبر(ص) می‌فرماید: اکنون که در دنیا و در محل زحمت‌کشیدن هستید و «غداً لا عمل» فردای قیامت هیچ زحمتی ندارید، به اندازه کاشتن یک دانه، به اندازه آب دادن به یک ساقه گل، قبل از اینکه بیایید قیامت و شما را از قبر دربیاورم، بهشت را با همه قصرهایش، با همه تخت‌هایش، با همه فنجان‌هایش، با همه لیوان‌هایش، با همه حورالعین‌هایش، با همه فرش‌هایش و با همه میوه‌هایش آماده کردم. از در داخل برو و تا من خدا هستم تو هم در بهشت باش.

مؤلف کتاب «شرح دعای کمیل» افزود: در دنیا دنبال همه نوع شادی نگرد، خوب نیست، بعضی از لذت‌های این دنیا لذت آخرت تو را قطع می‌کند و درد حسرت، پشیمانی و عذاب برایت می‌آورد، از همان اموری که برایت حلال کردم لذت ببر، هر روز و هر شب لذیذترین غذا را می‌خواهی بخوری با رعایت حال مستمندان برو بخور، می‌خواهی لباس خوب بپوشی بپوش، می‌خواهی خانه خوب داشته باشی «من سعادة الرجل سعة داره» داشته باش؛ اما در کنار این خوردن و پوشیدن و مسکن و اتومبیل، حرام مخلوط نکن؛ چون اگر حرام مخلوط کنی لذتی که از خوردن، آشامیدن، پوشاک، مسکن و مرکب میبری، این لذت در قیامت به ذلت، رنج، تأسف، اندوه، پشیمانی و سرافکندگی تبدیل می‌شود.

وی نور را مبدأ آفرینش هستی دانست و تصریح کرد: خداوند ابتدا نور را آفریده و سپس آن نور را گسترش داده و تبدیل به همه عالم شده؛ این حرف را جدیداً در همین قرن خارجی‌ها می‌زنند، من مقالاتشان را خواندم که ابتدای جهان نقطه نوری بوده و انفجار پیدا کرده است. من در تفسیر قرآنم در سوره نور این مطلبی که بیشتر مفسرین گفتند را قبول نکردم و رد کردم که «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ» معنیش «الله منور السماوات و الارض» نیست. خدا نوردهنده و روشن‌کننده آسمان‌ها و زمین است؛ این نور هم نشأت گرفته از ذات مستجمع جمیع صفات کمال است و هر چه را در این عالم می‌بینید در ذات درخشندگی دارد، یک سنگریزه، یک ذره خاک، یک گیاه و یک اتم در ذاتشان نور، انرژی و روشنایی است.

مؤلف کتاب ارزشمند «همراهی علی و حق» ادامه داد: آفرینش ابتدا یک نقطه نور بوده که پروردگار عالم آن را گسترده و شده جهان آفرینش و روایات درست صحیح با سند ما نقل کردند که فلاسفه، حکما، عرفا و هر گروه اندیشمند متفکری که وابسته به هر رشته علمی در اسلام، طبق مدارک معرفتی و روایات همه اتفاق نظر دارند که آن نقطه نوری که خدا جهان را با او به وجود آورد در دوره‌های متعدد گسترده کرد تا این عالم نور ذات و وجود محمد بن عبدالله(ص) شد.

 کل عالم مدیون پیامبر(ص) هستند

استاد انصاریان در پایان با بیان اینکه جهان، مدیون پیغمبر است، گفت: پیامبر(ص) چه نعمت‌هایی تحویل جهانیان داد «ما ارسلناک الا رحمة» هر چه از او نشأت گرفت رحمت بود. در مورد رحمت پیامبر(ص) فقط دو کلمه می‌توانیم بگوییم «وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعالَمِين» و می‌توانیم بگوییم پیغمبر مدیون زمین، آسمان، نعمت‌ها، مردم، جن و انس نیست بلکه کل عالم مدیون پیامبر(ص) هستند.

 انتهای پیام   ۳۱۳/۱۷