امرالله احمدجو، کارگردان سینما و تلویزیون در گفت‌و‌گو با خبرگزاری حوزه درباره ضعف‌های رایج سینما و تلویزیون در پرداختن به موضوعات تاریخی و دینی در سینما اظهار کرد: متاسفانه ما هیچگاه نتوانسته‌ایم آنگونه که سینما اقتضا می‌کند به موضوعات دینی و قرآنی بپردازیم، زیرا عموم کارهایی که در این حوزه روی آنتن می‌فرستیم عاری از جذابیت است، برای همین هم کارهای نمایشی تماشاگر لازم را ندارد. این موضوع (جذابیت) زمانی که می‌خواستم سریال «روزی روزگاری» را بسازم به شدت دغدغه‌ام بود، اما خوشبختانه موقعیتی پیش آمد تا توانستم به خوبی از عهده این کار برآیم. برای همین بعد از گذشت چند دهه هنوز هم دیدن این سریال برای بسیاری شیرین است.

وی افزود: کارهای دیگری نیز بوده‌اند که چنین امتیازی داشتند. برای مثال می‌توانم به سریال‌های «سربداران» یا «مختارنامه» اشاره کنم. این دو کار هم جز مفاخر سیما هستند به ویژه سریال دوم که به لحاظ ساختار بسیار جذاب و دیدنی بود. این امر را به این خاطر نمی‌گویم که با داود میرباقری کارگردان مختارنامه دوستی نزدیک دارم، بلکه این کار به واقعه یک اثر بی‌نظیر در تلویزیون است. گواه ادعای من را به خوبی همه مشاهده می‌کنیم، زیرا هر سال چند بار این سریال روی آنتن می‌رود، ولی باز هم تماشاگر خاص خود را دارد.

این کارگردان ادامه داد: برای فیلمسازی در حوزه تاریخ اسلام بخشی از کار، داشتن باور و اعتقاد به موضوع است، اما قسمت اصلی‌تر داشتن تخصصی است که باید در این حوزه داشت، والا نتیجه کار مقبول واقع نخواهد شد. این اتفاق چندی پیش در سینمای کشورمان رخ داد. فیلم «محمد رسوال الله» کار عظیمی بود که در پشت دوربین آن متخصصان بزرگی بودند که هر کدام در سینمای جهان برای خود نامی داشتند، اما این کار یک ویژگی مهم نداشت. با تمام احترامی که برای مجیدی مجیدی قائل هستم، باورم این است که این فیلمساز در حوزه سینمای تاریخی تبحر لازم را ندارد؛ فیلمسازی که در حیطه کاری خودش، بی نظیر است. با این توضیح تصور کنید اگر چنین امکاناتی در اختیار فیلمسازی چون داود میر باقری قرار می‌گرفت وی قادر بود چه اثر منحصر به فردی خلق کند.

کارگردان سریال تفنگ «سرپر» ادامه داد: ساخت فیلم‌ها و سریال‌های تاریخی تنها یک کار سینمایی و تلویزیونی نیست، بلکه من از آن به عنوان کاری تبلیغی نام می‌برم که ما از آن غافل هستیم، درصورتیکه کشورهای صاحب سینما به روی آن سرمایه‌گذاری وسیعی انجام داده‌اند. برای مثال ‌کشور کره‌ جنوبی این روزها سریال متعدد تاریخی تولید می‌کند و ما نیز تماشاگر آن هستیم! این در حالی است که این کشور به لحاظ تاریخی قدمت و تمدنی ندارد، اما با زبان سینما آنها سعی می‌کنند برای خود هویت خلق کنند، اما متاسفانه  جدا از اینکه با تولید کارهای شاخص مبلغ فرهنگی ملی و دینی خود باشیم مصرف کننده آثار بی‌کیفیت کشورهای شرق آسیا شده‌ایم.

وی در بخش دیگری از این گفت‌و‌گو درباره توجه جدی کشور ترکیه به موضوعات تاریخی اشاره کرد و گفت: اخیراً سریالی تحت عنوان «حریم سلطان» در ترکیه ساخته شد که در شبکه‌های فارسی زبان ماهواره نیز پخش شد. این کار به اندازه‌ای با استقبال مواجه شد که بلافاصله کارهای مشابه دیگری هم با همین محوریت تولید شد. این تولیدات با این نیت ساخته شد که عظمت امپراطوری عثمانی برای مردم این سرزمین و منطقه یادآور شد، خواسته‌ای که در رسیدن به آن موفقیت لازم را هم به دست آوردند، اما در این میان ما تنها کاری که کردیم ناسزاگویی به تولیدات اینچنینی بود.

این فیلمساز ادامه داد: بیایید بررسی کنیم چرا مردم ما بیینده شبکه‌های ماهواره‌ای می‌شوند؟ آیا برنامه‌هایی که در آنجه تولید می‌شد کیفیت دارد؟ جواب این سوال بسیار روشن است، آنها برنامه مود نظر خود را در داخل نمی‌یابند برای همین در دیگر شبکه‌ها نیازهای خود را جستجو می‌کنند. در این میان ما به جای آنکه کیفیت و گوناگونی تولیدات خود را بیشتر کنیم تنها می‌خواهیم به ناسزا گفتن به سریال‌هایی خارجی مردم را از دیدن آن کارها باز داریم، اما آیا از این راهکار توانسته‌ایم به نتیجه دلخواه دست یابیم.

وی در بخش دیگری از سخنان خود تصریح کرد: در شرایط  فعلی دنیا به جای این‌که با نیروی نظامی بخواهد کشوری را تحت سیطره خود در آورد با زبان سینما آن کشور را مرعوب خود می‌کند. آمریکا در جنگ ویتنام شکست خورد، اما امروز با فیلم‌های خود، جوانان آن کشور را مجذوب فرهنگ آمریکایی کرده است. این مطلب را دوباره تاکید می کنم با شعار یا ناسزاگویی ما نفعی به دست نخواهیم آورد، بلکه حمایت از تولید است که ما را به سر منزل مقصود می‌رساند.

احمدجو در پایان این گفت‌و‌گو تاکید کرد: وقتی درباره داشته‌های فنی سینماگران حرف می‌زنیم نباید از شرایط مدیران هم غافل شویم، چون مدیری که در حوزه سینما و تلویزیون تخصص لازم را ندارد، نمی‌تواند سیاست‌گذار خوبی در این رابطه باشد. پس بخش دیگری از موضوع به کفایت مدیران سینما و تلویزیون بر می‌گردد که به نظرم در سال‌های اخیر آنچنان که باید مد نظر قرار نگرفته است.