شرح این ماجرا را به قلم آیت‌الله نوری همدانی می‌خوانیم: «...انتشار این مقاله خشم آقایان اساتید و فضلای حوزه علمیه قم را برانگیخت. به همین مناسبت، جلسه‌ای در منزل اینجانب برگزار شد که در آن،‌ آقایان مشکینی، مکارم و وحید خراسانی نیز حضور داشتند. در آن جلسه، تصمیم گرفته شد که به عنوان اعتراض به انتشار چنین مقاله‌ای، حوزه قم تعطیل شود. حوزه قم که تعطیل شد، بازار هم تعطیل شد. فضلای حوزه و آقایان بازاری‌ها به منزل مراجع و اساتید بزرگ می‌رفتند که در آنجا جلسات سخنرانی در اعتراض به رژیم برگزار می‌شد. روز نوزدهم دی که قبل از ظهر آقایان به منزل بعضی از اساتید رفته بودند، قرار گذاشته بودند که بعدازظهر منزل ما تشریف بیاورند. این قرار را در نماز جماعات هم اعلام کرده بودند. از حدود ساعت یک بعدازظهر عده‌ای از آقایان آمدند...رفته رفته جمعیت آمد منزل و کوچه از جمعیت متراکم شد؛ به گونه‌ای که جمعیت به خیابان رسیده بود. بنده آن روز لازم دانستم صحبتی بکنم. به نظر خودم سخنرانی جامع و تندی علیه جنایت‌های رژیم شاه انجام دادم البته قبل از من، داماد اینجانب،‌ آقای سیدحسین موسوی تبریزی، سخنرانی جامعی کردند. در آن سخنرانی من لازم دانستم که انگشت روی مرکز و منبع اصلی جنایت‌ها بگذارم. از این رو، مرکزیت را هدف قرار داده و شاه را به سگ تشبیه کردم و این اشعار را در ضمن صحبت خود خواندم: مه فشاند نور و سگ عوعو کند / هر کسی بر طینت خود می‌‏تند چون تو خفاشان بسی بینند خواب / کاین جهان ماند یتیم از آفتاب کی شود دریا ز پوز سگ نجس / کی شود خورشید از پف منطمس در شب مهتاب مه را بر سماک / از سگان و عوعو ایشان چه باک کارک خود می‌‏گذارد هر کسی / آب نگذارد صفا بهر خسی ای بریده آن لب و حلق و دهان / که کند تف سوی ماه آسمان خس، خسانه می‌‏رود بر روی آب / آب صافی می‌‏رود بی‏ اضطراب مصطفی مه می‌‏شکافد نیمه شب / ژاژ می‌خاید ز کینه بولهب آن مسیحا مرده زنده می‌‏کند / آن جهود از خشم سبلت می‌‏کند و این اشعار را که از مولوی است، بر جریان آن روز تطبیق کردم. مردم از این صحبت جامع و منطقی و کوبنده شارژ شدند و با شعارهای تند از منزل حرکت کردند.»