خبرگزاری حوزه | انسان موجودی اجتماعی است و برای رفع نیازهایش مجبور است در اجتماع زندگی کند. یکی از ویژگی‌های مهم ولازم برای جوامع انسانی توجه به «اصل وحدت» است.
وحدت و یکپارچگی یکی از اوصاف زیبایی است که نتیجه‌ی آن صمیمت و قدرت اجتماع خواهدبود و قرآن ما را اینگونه بدان فرا می‌خواند، آن‌جا که می‌فرماید:
«وَاعتَصِموا بِحَبلِ اللَّهِ جَمیعًا وَلا تَفَرَّقوا » و همگی به ریسمان خدا (قرآن و اسلام، و هرگونه وسیله وحدت)، چنگ زنید و پراکنده نشوید. آل‌عمران/۱۰۳
سیره‌ی پیامبر رحمت صلی‌الله‌علیه‌وآله و اهل‌بیت علیهم‌السلام مملو است از دوستی‌ها و محبت‌ها، مهربانی‌ها و دلجویی‌ها حتی از دشمنان خود، تا به این واسطه اسلام عزیز را به همگان معرفی کنند.
تاریخ را که ورق می‌زنیم درمی‌یابیم که هر کجا احزاب و گروه‌ها حتی با دارا بودن عقاید متفاوت، یک هدف را دنبال کرده‌اند، به پیروزی نزدیک شده‌اند.
ریسمان محکم وحدت، حبل‌المتینی است که دلها را به هم پیوند می‌زند و قدم‌ها را در رسیدن به هدف محکم می‌کند.
به عنوان مثال درسال‌های جنگ و دفاع مقدس که ملت شریف ایران به دور از گرایشات حزبی و تعصبات قومی و قبیله‌ای به تبعیت از امام راحل (ره) یکپارچه به دفاع از اسلام و میهن اسلامی پرداختند، به دنیا ثابت کردند که اتحاد رمز پیروزی است.
تاریخ نیز گواهی می‌دهد که هر جا تفرقه آید، دشمنی‌ها هم به دنبالش می‌آید و در نتیجه دشمن وقتی تفرقه و دودستگی را ببیند، جسارت پیدا کرده و وارد می‌شود. هر چه این شکاف بیشتر شود، دشمن جای پای خود را محکم تر می‌نماید.
متأسفانه در سال‌های اخیر شاهد فراوانی توهین به اسلام و مقدسات مسلمین از ناحیه‌ی دشمنان بوده‌ایم و شاید بتوان گفت یکی از عوامل مهم آن سکوت مسلمین و عدم واکنش مناسب به این اهانت‌هاست.
طبیعت دشمن، دشمنی است و این دشمنی از آغاز ظهور اسلام همواره وجود داشته است. توهین و آزار و اذیت پیامبر رحمت، آزار مسلمانان، لعن بر امیرالمومنین علی علیه‌السلام بر فراز منابر و...شاهدی بر این مدعاست.
اگرچه همواره بسیاری از بزرگان شیعه و سنی خدمات زیادی در عرصه‌ی وحدت اسلامی انجام داده‌اند ولی شاید این تلاش‌ها کافی نبوده‌است.
آنچه دشمن را در این زمینه جسور می‌کند، ضعف ایمان و تفرقه‌ی میان مسلمانان است. هرگاه دشمن احساس کند کوچکترین راه نفوذی وجود دارد و دین‌داری ما، آن استواری و استقامتی که بایسته‌است را ندارد در چنین شرایطی دشمن عزم خویش را برای شکست ما به‌کار می‌گیرد.
دشمن گاه از طریق دین و ایجاد تعصبات دینی و گاه نیز با کم اهمیت جلوه دادن ارزشهای دینی ضربه‌اش را وارد کرده و با ایجاد دو دستگی، مسلمین را در مقابل هم قرار می‌دهد.
پس بر ما مسلمین لازم است که وحدت و همدلی را سرلوحه‌ی خویش قرار دهیم و به دشمن اجازه ندهیم که حتی فکر جسارت و آزار مسلمین را در مخیله‌اش بپروراند.
با وجود همه‌ی ناملایمات و دشمنی‌ها آنچه توانسته‌است مکتب انسان ساز اسلام را زنده نگه‌داشته و به ما برساند، وحدتی است که بین علمای مذاهب و مومنین حکم‌فرما بوده‌است.
تاریخ روزگاری را به خاطر می‌آورد که شهید ثانی «ره» در بعلبک لبنان بر اساس تمام مذاهب پنجگانه جعفری، حنفی، شافعی، مالکی و حنبلی تدریس می‌کرد و فتوا می‌داد و توده‌ی مردم نیز بر حسب مذهب خود پاسخ استفتائات خویش را از محضر وی دریافت می‌کردند.
ائمه‌ی بزرگوار ما در مقابل این دشمنی‌ها گاهی همچون امام مجتبی علیه‌السلام مأمور به سکوت و مصالحه بودند و گاهی وظیفه‌ی خویش می‌دیدند که واکنش سریع نشان‌داده و همچون امام حسین علیه‌السلام با شمشیر خویش حق را بشناسانند.
گاهی نیز با دعا خواندن واقعیت‌های جامعه وظلم ظالمان را گوشزد می‌کردند و گاهی هم با تربیت شاگردانی که مروج اسلام و قرآن باشند، به آبیاری درخت اسلام می‌پرداختند.
آری بر ما مسلمین لازم و واجب است که در مقابل اهانت‌ها و تفرقه‌ها سکوت را بشکنیم واز حقیقت دفاع کنیم؛ اما چگونه؟ با چه روشی؟ آیا ما هم باید توهین کنیم!؟
آیات نورانی قرآن ما را به قول نرم و کلام أحسن دعوت می‌کند واز اهانت و دشنام برحذر می‌دارد.
«وَلَا تَسُبُّوا الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَیْرِ عِلْمٍ ۗ
و کسانی که غیرخدا را می‌خوانند، دشنام مدهید تا مبادا آنها از روی ظلم وجهالت خدا را دشنام دهند.» انعام/۱۰۸
اگر هر یک از ما وظیفه‌ی خویش بدانیم که با قلم یا قدم خویش چه در فضای مجازی و چه فضای حقیقی انجام وظیفه کنیم.
همین حرف و قدم منجر به «وحدت» می‌شود و همین حفظ وحدت و عدم بی تفاوتی سبب کوتاه آمدن و عقب نشینی دشمن وقدرت روزافزون مسلمین خواهد شد.
نیره تسلیم، عضو گروه تبلیغی لبخند خدا
