خبرگزاری حوزه | گل‌های باغ تا چه زمان باید چشم‌ به‌راه بمانند تا سایه‌ی باغبان مهربان را بر سر خود ببینند و از دستان پر مهر او آب حیات بنوشند؟

دل‌های مشتاق بی‌تاب او شده‌اند و هرگاه چنین شود، انتظار به وجود می‌آید. انتظار به معنای چشم به راه بودن و در حقیقت نوعی امید به آینده داشتن است.

در واقع انتظارحالتی نفسانی و صفتی قلبی است که از درون به بیرون سرایت می‌کند و به کارها و تلاش‌های انسان جهت می‌بخشد، و در باطن آن، حرکت و نشاط و شورآفرینی نهفته است.

انتظار امیدبخش بوده، انسان را از توقف و سکون باز می‌دارد، منجر به حرکت انسان می‌گردد، آمادگی فکری و روحی او را بالا می‌برد و نشانه‌هایش در رفتار و ظاهر شخص هویدا می‌شود.

جان کلام اینکه، منتظر کسی است که از وضع موجود راضی نیست و برای وضع بهتر و مطلوب‌تر تلاش می‌کند؛ اما نقطه‌ی مقابل آن یأس و ناامیدی است. یعنی جایی که انسان اهل سکون و توقف است؛ گویی اینکه انگیزه‌ای برای تلاش ندارد.

 انتظار دوگونه است: انتظار سازنده و انتظار ویرانگر یا مخرّب. انتظار سازنده به قول شهید مطهری «انتظاری است که تعهدآور، نیروبخش و تحرک‌آفرین و زمینه‌ساز ظهور حضرت مهدی (عج) است.»

آری انتظار سازنده همان انتظاریست که مورد تأکید قرآن است و در پس این انتظار هدفی وجود دارد. به عنوان مثال خداوند در سوره نور آیه۵۵ می‌فرماید: «وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضَیٰ لَهُمْ وَلَیُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا ۚ یَعْبُدُونَنِی لَا یُشْرِکُونَ بِی شَیْئًا ۚ وَمَنْ کَفَرَ بَعْدَ ذَٰلِکَ فَأُولَٰئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده‌اند وعده می‌دهد که قطعاً آنان را حکمران روی زمین خواهد کرد، همان گونه که به پیشینیان آنها خلافت روی زمین را بخشید؛ و دین و آیینی را که برای آنان پسندیده، پابرجا و ریشه‌دار خواهد ساخت؛ و ترسشان را به امنیّت و آرامش مبدّل می‌کند، آنچنان که تنها مرا می‌پرستند و چیزی را شریک من نخواهند ساخت. و کسانی که پس از آن کافر شوند، آنها فاسقانند.»

در تفسیر نمونه در ذیل این آیه آمده است «(هنگامی که) در هر عصر و زمان، پایه‌های ایمان و عمل صالح در میان مسلمانان مستحکم شود، آنها صاحب حکومتی ریشه‌دار و پرنفوذ خواهند شد.» آری؛ شرطِ ایجاد حکومت مهدوی ایمان و عمل‌صالح است، و ما به عنوان یک منتظر موظفیم ایمان و عمل‌صالح را در زندگی خود پیاده کنیم تا بستر لازم برای ایجاد حکومت مهدوی را فراهم نمائیم. همانگونه که خداوند در سوره اعراف آیه ۹۶می‌فرماید: «وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَیٰ آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَیْهِم بَرَکَاتٍ مِّنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ... واگر اهل شهرها و آبادی‌ها، ایمان می‌آوردند و تقوا پیشه می‌کردند، به یقین برکات آسمان و زمین را بر آنها می‌گشودیم. ولی (آنها حق را) تکذیب کردند.»خداوند در این آیه شرطِ نزول برکت‌های مادی و معنوی و برکت‌های آسمانی و زمینی ‌را ایمان و تقوی می‌داند. و منتظر واقعی کسی است که به واسطه ایمان و تقوی به حرکات و رفتار خودش جهت‌دهی کند و بستر انتظار را فراهم کند. چنین انتظاری، انتظار سازنده است.

 انتظار مخرّب زمانی ایجاد می‌شود که برای انسان یک حالت روحی و فکری ایستا ایجاد می‌شود؛ بدین معنا که انسان چشم‌به‌راه صرف باشد. یعنی هیچ‌گونه تلاش و حرکتی نکند. انزواگزینی را پیشه‌ی خود کند، از هرگونه اقدام سازنده ومؤثر برای اصلاح خود و جامعه‌اش پرهیز نماید. چنین انسانی سکوت را پیشه‌ی خود می‌کند و بی‌تفاوتی را عادت خویش قرارمی‌دهد. سازش‌کاری در مسائل جامعه را در اولویت قرار داده واز هرگونه تلاشی برای اصلاح جامعه و زمینه‌سازی ظهور دوری می‌کند.

نکته‌ی دیگری که در باب انتظار می‌توان به آن اشاره نمود این است که انتظار دارای اثرات فردی و اجتماعی است.

 اما انتظار در بعد فردی، برافکار و رفتار انسان تاثیر مستقیم دارد. انسان منتظر به خاطر طولانی شدن غیبت امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به یأس و ناامیدی مبتلا نمی‌شود. از جمله اثرات اجتماعی انتظار نیز این است که انسان منتظر به واسطه‌ی انتظار، سعی در رفع موانع اجتماعی می‌کند. اجتماع خودش را به اصلاح دعوت می‌کند، زمینه ظهور را در اجتماع فراهم می‌کند. امربه معروف و نهی از منکر می‌نماید تاجامعه را آماده‌ی ظهور کند.

 پس انتظار جریان مبارکی است که در تمام مویرگ‌های حیات فرد و اجتماع منتظر جاری است و در همه عرصه‌های زندگی، رنگ الهی به انسان و حیات او می‌بخشد. وچه رنگی از رنگ الهی بهتر و ماندگارتر !!! در بعد اجتماعی، منتظر واقعی نسبت به دیگران، احساس مسئولیت می‌کند. و نکته اصلی اینجاست؛ ما که مدعیّ منتظران ظهور هستیم به چه میزان نسبت به اجتماع خویش حساس هستیم!؟

آیا همواره نسبت به وقایع اجتماعی، سکوت را پیشه می‌سازیم؟! و یا خشم ونفرت خود را نسبت به یک جریان بروز می‌دهیم؛ زیرا کسی که فرهنگ انتظاردر زندگی‌اش ساری و جاری است، ظلمات زمانه بر او حاکم نمی شود و این اولین برکت از برکات انتظار است. چنین کسی بدون آن که به غاری پناه ببرد، در جامعه به وظیفه‌ی خود مشغول است. ولی در عین حال مواظب است تا گرد و غبارِ ظلمانی آخرالزمان بر او ننشیند. همه اینها نشان دهنده‌ی منتظران واقعی است و این‌چنین منتظران واقعی از غیر واقعی، غربال می‌گردند.

سلاله اخلاقی، عضو گروه طاووس الجنه